Σήμερα Κυριακή 3 του Φλεβάρη, στo πλαίσιo της προσπάθειάς μου να γίνω δημοσιογράφος, πήρα πλάνα και βίντεο από την εκδήλωση της κοπής πίτας της ομάδας Αιμοδοσίας Κοζάνης <<Γέφυρα Ζωής>>. Πριν κάποιο διάστημα, νομίζω το Νοέμβριο η ίδια ομάδα μοίραζε ενημερωτικά φυλλάδια, και κορδελάκια στους περαστικούς, πολλοί βέβαια ήταν αυτοί που τα αγνοούσαν ή απλά τα δεχόντουσαν πετώντας τα στο επόμενο στενό.
Δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία ούτε εγώ να πω την αλήθεια, πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι σκεπτόμενοι μόνο την δική μας ευδαιμονία, αγνοούμε κάποια σημαντικά πράγματα που αφορούν όλους μας. Αυτό που θέλω να πω: Σήμερα ο πρόεδρος του συλλόγου, χαρούμενος είπε για ένα παράδειγμα μοναδικού δότη μυελού των οστών με μεγάλη περηφάνεια για αυτόν, για την όσο πάει και μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου στη διαδικασία της αιμοδοσίας, με αποτέλεσμα να συγκινηθεί και να κυλήσουν κάποια δάκρυα. Εκείνη την ώρα η συγκίνηση του άγγιξε και εμένα, Χάρηκα τόσο πολύ που ένιωσα το συναίσθημα του βουρκώματος αυτού, βούρκωμα όχι γιατί απέτυχε στα μεγάλα σχέδια για τη ζωή του, αλλά γιατί ενδιαφέρεται για τον απέναντι του, και όμως, αυτή είναι η βασική προϋπόθεση της ύπαρξης, υπάρχω άρα συνυπάρχω. Ναι! νιώθω πολύ χαρούμενος, επειδή μου ήρθε να κλάψω από συγκίνηση.
Μπορεί να υπάρχουν βιαστές, δολοφόνοι, κλέφτες, κ.ο.κ, αλλά είμαι περήφανος που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στο κόσμο, ζούμε μια σκληρή καθημερινότητα, μια άδικη ζωή που άνθρωποι χάνουν την υγεία τους. Αλλά σε όλο αυτό συναντάμε και μεγαλόκαρδους ανθρώπους που με ανιδιοτέλεια προσπαθούν να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο τους. Επέλεξα από μικρή ηλικία να ασχοληθώ με τα δημόσια πράγματα, έχω δει δεκάδες πολιτικές εκδηλώσεις που οι ακροατές χειροκροτούν τον αρχηγό τους, πολλές φορές χωρίς καν να συμφωνούν, έχω δει ανθρώπους να μαζεύονται σε τεράστιες εκδηλώσεις για να απολαύσουν το τζάμπα φαγητό, το χαμόγελο, τις γνωριμίες, τους υπουργούς.
Οι παραπάνω συναθροίσεις όμως μαζεύουν περισσότερο κόσμο. Ίσως επειδή κοιτάμε όλοι το συμφέρον μας ; δεν ξέρω. Σήμερα όμως ήταν μια ιδιαίτερη εκδήλωση, στην οποία χειροκρότησα με τη καρδία μου, και το έκανα γιατί άξιζε. Για αυτό καλώ όλους τους συνανθρώπους μου να συμμετάσχουν σε αυτό, καθώς εγώ ακόμα δε μπορώ λόγω ηλικίας, νομίζω πως η αλληλεγγύη ,η προσφορά και η συμπόρευση με τον αδερφό είναι αυτά που ολοκληρώνουν τον άνθρωπο.
Καποτε ομως ειχαμε μεγαλη αναγκη απο αιμα. Δε βρηκαμε τις πορτες ανοιχτες γιατι δινουν μονο σε νοσοκομεια τα οποια με τη σειρα τους μας βαζουν να ψαχνουμε και να μη βρισκουμε…ας ειναι καλα οσοι απλοι ανθρωποι προθυμοποιηθηκαν αλλα παρολα αυτα δεν τα καταφεραμε …