Ακούστηκαν, γράφτηκαν, ειπώθηκαν πολλά, γιατί έτσι άξιζε σε μια Κυρία.
Μέσα από την ψυχή μου λίγα λόγια και από εμένα, όπως την γνώρισα, την έζησα.
Γέμισε και φέτος η αίθουσα δεξιώσεων στη ’’Στέγη Παιδιού’’ (Άγιος Στυλιανός) από κόσμο για να τιμήσουν την μνήμη σου.
Έφυγες αθόρυβα με το χιόνι, σε γιορτάσαμε με φως και λαμπερό ήλιο την ημέρα της Υπαπαντής.
Αξέχαστη Άννα ήσουν πάντα χαρούμενη, πρόσχαρη, δημιουργική, έξυπνη, αγωνίστρια της ζωής, με δημιουργίες και προσφορές συμπαράστασης, προσωπικές θυσίες σε παιδιά, γονείς και οικογένειες, Αθόρυβα, σεμνά με τον στιβαρό σου λόγο, τις χρήσιμες συμβουλές οδηγούσες τον καθένα στον σωστό δρόμο (στο ξέφωτο). Υπήρξες μάνα, αδελφή, φίλη, με μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους.
Δίπλα σου και με την βοήθεια του Θεού σπούδασαν πολλά παιδιά κι έγιναν λαμπροί επιστήμονες και σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία.
Τί να πρωτοθυμηθώ! Τις όμορφες μέρες του καλοκαιριού στις κατασκηνώσεις του Φτελιού που τόσο αγαπούσες; To τραγούδι ’’Αχ Αννούλα του χιονιά’’ που ήθελες να το ακούς και να ξανακούς; Τις ξεχωριστές βραδιές με ομιλίες, τραγούδια, γέλια και χαρές;
Πιστεύω ότι εκεί που είσαι τώρα θα δημιουργήσεις και πάλι μία ’’Στέγη Παιδιού’’, ανοίγοντας την αγκαλιά σου σε όλα τα παιδιά.
Εσύ από ψηλά και εμείς από εδώ θα προσευχόμαστε για κάθε καλό, ευλογημένο και δημιουργικό. Θα σε ψάχνουμε παντού και πάντα, θα τρέχουμε να σε συναντήσουμε, να σε δούμε, να μιλήσουμε, να σε ακούσουμε. Όμως θα σε βλέπουμε μόνο στα όνειρά μας , θα σε έχουμε στη σκέψη, στην καρδιά, στο μυαλό μας και θα γαληνεύουμε.
Άφησες άξιους αντικαταστάτες που θα συνεχίσουν το έργο σου με αγάπη.
Μας λείπεις από τώρα, όσο νωρίς και αν είναι ακόμα. Όμως το ταξίδι στην αιωνιότητα είναι γεγονός.
Δεν θα κλάψουμε για σένα, γιατί πολύ σωστά ο ποιητής μας λέει:
Αν δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν θέλουν, μα δε βολεί να λησμονήσουν.
Έλλη Δεληγεωργίδου – Ζιάμπρα
