Σαν χθες, την 9η Φεβρουαρίου πέθανε το 1857 ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός. Η ημέρα αυτή μνήμης, καθιερώθηκε ως η «Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας». Οι αναρτήσεις ελάχιστες. Ίσως γιατί δεν έχει να βγάλει κάτι πιπεράτο, τραγικό, συγκλονιστικό ή σικάτο σε μια τέτοια είδηση.
Η ελληνική γλώσσα σήμερα αποτελεί την ρίζα πολλών άλλων ομιλούμενων γλωσσών. Ο πασίγνωστος λόγος του αείμνηστου Ξενοφώντα Ζολώτα, που τον εκφώνησε το 1957 το αποδεικνύει. Πόσες ελληνικές λέξεις μέσα σε ένα αγγλικό κείμενο!
«Kyrie,
I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesaurus and the Oecumenical Trapeza for the orthodoxy of their axioms methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas. With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous Organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and syntherized. Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melancholy. This phenomenon is charateristic of our epoch. But, to my thesis we have the dynamism to program therepeutic practices as a prophylaxis from chaos and catastrophe. In parallel a panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic. I apologize for my eccentric monologue. I emphasize my eucharistia to your Kyrie to the eugenic and generous American Ethnos and to the organizers and protagonists of this Amphictyony and the gastronomic symposia».
Η αρχαία της μορφή, αποτέλεσε το μεγαλύτερο εχθρό των μαθητικών μας χρόνων. Έπεσε θύμα του παράφορα ερωτευμένου με την αποστήθιση, εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ο μαθητής γνωρίζει από την πρώτη στιγμή την γλώσσα των προγόνων του, ως ένα ατέρμονο πλήθος γραμματικών, συντακτικών κανόνων με πολλές παρεκκλίσεις και εξαιρέσεις.
Η μαγεία χάθηκε. Πόσο καλύτερα θα μαθαίναμε την γλώσσα μας, αν κατανοούσαμε την λογική που υπάρχει πίσω από αυτή;
Ένα παραδείγματα που αναφέρω συνεχώς. Η λέξη «διακύβευμα». Ποιος γνωρίζει την ερμηνεία του διακυβεύματος; Την έγραψα άπειρες φορές ορθογραφικά λάθος. Προσπαθούσα να την αποστηθίσω. Αναζήτησα την ερμηνεία της. Διακυβεύω. Δια + Κύβος. Βάζω κάτι στους κύβους; Όχι ακριβώς. Κύβους εννοούμε και το τυχερό παιχνίδι, τα ζάρια. Βάζω κάτι στα ζάρια. Κάτι σημαντικό για μένα, το στοιχηματίζω, το θέτω σε πολύ σοβαρό κίνδυνο να το χάσω. Από την στιγμή που αφομοίωσα την λογική, δεν ξαναέκανα λάθος.
Επ’ ευκαιρία λοιπόν της χθεσινής ημέρας ας θυμηθούμε και δύο Σιατιστινούς.
Τον λόγιο Μιχαήλ Παπαγεωργίου (1727-1796), που έγραψε το 1771, το πρώτο ελληνικό μαθητικό εγχειρίδιο της νεοελληνικής περιόδου. «Το Μέγα Αλφαβητάριον», δεν ήταν μόνο αλφαβητάρι. Ήταν και αριθμητάρι και το πρώτο βιβλίο θρησκευτικών.
Τον Αναστάσιο Μέγα (1855-1927) που έγραψε το δίτομο έργο «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΛΩΣΣΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ» το 1925.
Η γλώσσα μας βλέπετε, υπήρξε και ένας λόγος για τον οποίο έπρεπε να ασχοληθούμε, ξανά, με το εθνικό μας σπορ την αλληλοφαγωμάρα!
