Το τελευταίο διάστημα και με αφορμή την κατασκευή υδροηλεκτρικών στην ΠΕ Γρεβενών άνοιξε μια ολόκληρη συζήτηση. Πρέπει ή όχι να κατασκευαστούν τα υδροηλεκτρικά; Ποιες επιπτώσεις θα έχουν στο περιβάλλον και ποιο το μέγεθος της καταστροφής που μπορεί να υπάρξει; Πρέπει ο ίδιος ο Δήμος να αναλάβει την κατασκευή και διαχείριση με «θεαματικά;» έσοδα για το Δήμο, όπως λέγεται σε προγράμματα υποψηφίων; Είναι θέμα μόνο των τοπικών κοινωνών έργα που αφορούν το σύνολο της κοινωνίας; Είναι τέτοια και τόσα τα ανταποδοτικά και οι θέσεις εργασίας που πρέπει να πούμε ναι;
Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι “ναι ή όχι στα υδροηλεκτρικά φράγματα”, αλλά με ποιο βασικό κριτήριο επιλέγεται η τεχνολογία, το μέγεθος, η χωροθέτηση κάθε λύσης.
Γίνεται με γνώμονα την ικανοποίηση των διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών ή με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος;
Στις σημερινές συνθήκες, μέσα στη ζούγκλα της “απελευθερωμένης” αγοράς, ο κάθε μονοπωλιακός όμιλος αποφασίζει αν, πότε και πού θα επενδύσει, ποια ενεργειακή πηγή θα χρησιμοποιήσει με κριτήριο το ποσοστό του κέρδους του. Καμία αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να υποχρεώσει το κεφάλαιο να επενδύσει και να λειτουργήσει με όρους που αντιστρατεύονται την κερδοφορία του. Με κριτήριο το κέρδος, ο κάθε επιχειρηματικός όμιλος έχει το δικό του σχέδιο και ανταγωνίζεται τους άλλους για να αποκτήσει μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς και να ισχυροποιήσει τη θέση του.
Οι παραπάνω σχεδιασμοί, όμως, δεν έχουν καμία σχέση με την κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών σε φθηνή ενέργεια. Άλλωστε το 30% του ελληνικού λαού ζει σε συνθήκες «ενεργειακής φτώχειας». Επομένως, όσο η Ενέργεια είναι εμπόρευμα, τόσο θα αυξάνονται τα λαϊκά νοικοκυριά που δυσκολεύονται να καλύψουν τις ενεργειακές τους ανάγκες (θέρμανση, κλπ.) και θα απειλούνται με διακοπές ρεύματος, τόσο θα χειροτερεύουν οι όροι εργασίας των εργαζομένων στον κλάδο της ενέργειας. Οι επενδύσεις αυτές, παρά τις διάφορες μελέτες, δεν έχουν στο κέντρο της προσοχής τους την πραγματική προστασία του περιβάλλοντος και της υγείας των κατοίκων.
Τα διάφορα ανταποδοτικά και αντισταθμιστικά οφέλη που επικαλούνται, όπως οι ελάχιστες θέσεις εργασίας, τα “ψίχουλα” από τα μεγάλα κέρδη που δίνονται στους δήμους κ.λπ., λειτουργούν σαν αντιπερισπασμός ώστε να μην αμφισβητηθεί σε καμία περίπτωση η ουσία του προβλήματος που είναι η απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας. Ενώ, όλη η φιλολογία για «ενεργειακούς συνεταιρισμούς» και «ενεργειακές κοινότητες», με την ενεργό εμπλοκή των δήμων, έχει ως στόχο να μετατρέψει το λαό σε νεροκουβαλητή του κεφαλαίου.
Για να υπηρετήσει ο ενεργειακός σχεδιασμός τη λαϊκή ευημερία πρέπει να απαλλαγεί απ’ τους νόμους της αγοράς, τους νόμους του καπιταλιστικού κέρδους.
Αποκαλύπτεται συνεπώς, πως και το πρόβλημα της ενέργειας είναι πολιτικό.
Για να λυθεί ριζικά απαιτείται γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με το καθεστώς ιδιοκτησίας των μονοπωλίων στον τομέα της Ενέργειας και συνολικά στην οικονομία. Απαιτείται εντελώς διαφορετικό εναλλακτικό σχέδιο στην κοινωνική οργάνωση, στην οικονομία. Μόνο μέσα στο πλαίσιο της κεντρικά σχεδιασμένης παραγωγής, με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά ένας ενιαίος, αποκλειστικά κρατικός φορέας ενέργειας, ως μηχανισμός της εργατικής εξουσίας.
Σ’ αυτόν το ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης με τις εγχώριες ενεργειακές πηγές, τις πρώτες ύλες, τα μέσα παραγωγής, μεταφοράς και διανομής της Ενέργειας να αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία, ο ενεργειακός σχεδιασμός θα μπορεί να αναπτύξει την παραγωγή και να ικανοποιεί συνδυασμένα το σύνολο των λαϊκών αναγκών.
Το ΚΚΕ και η «Λαϊκή Συσπείρωση» καλούν σε μαζική αγωνιστική συσπείρωση, που δεν περιορίζεται μόνο σε αιτήματα άμεσης ανακούφισης της λαϊκής οικογένειας, αλλά προβάλλει γραμμή αντεπίθεσης, με ριζοσπαστικούς, διεκδικητικούς στόχους. Καλούν όλους και όλες να δώσουμε μαζί αποφασιστική μάχη:
-Για να μειωθούν δραστικά τα τιμολόγια της λαϊκής κατανάλωσης.
-Για να καταργηθούν οι έμμεσοι φόροι στα καύσιμα και τα πράσινα τέλη υπέρ των επενδυτών Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας.
-Για να μην παραδοθεί το υδάτινο δυναμικό σε ιδιωτικούς ομίλους.
-Για την αξιοποίηση του υδάτινου δυναμικού με κρατικά υδροηλεκτρικά έργα, που συμβάλλουν ταυτόχρονα στην άρδευση αγροτικών εκτάσεων και στην παροχή αντιπλημμυρικής προστασίας.
Η απάντηση στο ερώτημα ενέργεια κοινωνικό αγαθό ή εμπόρευμα, πρέπει να αποτελέσει κριτήριο και μπροστά στις πολλαπλές εκλογές του Μαΐου.
Όσοι δικαιολογημένα αγανακτούν σήμερα από την παράδοση των νερών, του υδάτινου δυναμικού, σε διάφορους επιχειρηματικούς ομίλους και τις επιπτώσεις στο περιβάλλον, έχουν κάθε λόγο να συμπορευτούν με το ΚΚΕ και τη «Λαϊκή Συσπείρωση», στους αγώνες και στις επερχόμενες εκλογές.
Θανάσης Χαστάς, Γραμματέας της Επιτροπής Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ και υποψήφιος Περιφερειάρχης με τη «Λαϊκή Συσπείρωση»
Παναγιώτα Ντάγκα, Γραμματέας της Τομεακής Επιτροπής Γρεβενών καιυποψήφια Δήμαρχος Γρεβενών με τη «Λαϊκή Συσπείρωση»
