Ένα από τα ζητήματα που πρέπει να τεθεί στο νέο δημοτικό συμβούλιο που θα προκύψει από τις εκλογές του Μαΐου είναι η άμεση επαναφορά του Γεώργιου Λασσάνη ως θυρεός/σύμβολο/λογότυπος του Δήμου Κοζάνης. Αποτελεί δέσμευση προσωπική αλλά και του συνδυασμού στον οποίο συμμετέχω «Μετάβαση για τον Δήμο Κοζάνης», όπως φαντάζομαι και πολλών από των υπολοίπων συνδυασμών. Αποτελεί επίσης απαίτηση της κοινωνίας, η οποία δεν συμφωνεί καθόλου με την αντικατάστασή του. Τα σύμβολα τα σεβόμαστε. Ακριβώς ότι γίνεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο ιερολοχίτης Γεώργιος Λασσάνης, λόγιος και πολιτικός από την Κοζάνη, συγγραφέας και δραματουργός, άνδρας σύμβολο για τον ελληνισμό και την προετοιμασία της ελληνικής Επανάστασης, θα επανέλθει σύμβολο της πόλης. Όσος χρόνος και να χρειαστεί, εκλεγώ δεν εκλεγώ, τη μάχη αυτή θα τη δώσω.
Δεύτερον: Οφείλει η παρούσα δημοτική αρχή να μας πει γιατί χρόνια τώρα είναι αποκαθηλωμένη η προτομή του, όπως επίσης και η προτομή του ιατροφιλόσοφου Γεώργιου Σακελλάριου. Στη φωτογραφία βλέπετε την πρώτη θέση του Γ. Λασσάνη, στο βόρειο τμήμα της πλατείας προς την πλευρά της οδού Κοβεντάρων, με πλάτη στην Εθνική Τράπεζα. Είναι έργο της κοζανίτισσας Αλίκης Χατζή και ανηγέρθη το 1961 δαπάναις των τότε διδασκάλων της Περιφέρειας. (Η φωτογραφία είναι του φωτογράφου Δημήτρη Παπαδήμου, ανήκει στο φωτογραφικό αρχείο του ΕΛΙΑ ΜΙΕΤ και συμπεριελήφθη στο προσωπικό μου λεύκωμα Κοζάνη – Οδοιπορικό στο Χρόνο. Για άλλη μία φορά τις θερμές μου ευχαριστίες στο ΕΛΙΑ ΜΙΕΤ για τη συνεργασία και τα συγχαρητήριά μου για το σπουδαίο έργο το οποίο επιτελεί).
Κλείνοντας: τον Στέργιο Δελιαλή τον πρωτογνώρισα το 1994 φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που έσπευσα να γνωρίζω, ως κοζανίτης αλλά κυρίως ως συλλέκτης αντικειμένων βιομηχανικού σχεδιασμού. Ένας μύθος για μένα στο χώρο των συλλεκτών μου είχε γίνει πλέον γνωστός. Η πρώτη μας συνάντηση είχε γίνει στο καφέ Balkan που μόλις είχε ανοίξει επίσης το 1994 στην Προξένου Κορομηλά για να επισκεφτούμε αμέσως μετά το πρώτο του μουσείο/χώρο έκθεσης της συλλογής του στη Μητροπόλεως, θρυλικός χώρος τον οποίο εγκατέλειψε το 1998. Κάποιοι έπρεπε να φτάσει το 2017 για να ακούσουν το όνομά του. Γι’ αυτό την όποια επίκληση στην αυθεντία να την κρατήσετε για τον εαυτό σας.
Χίλια μπράβο! Επιτέλους να τελειώνουμε με τους άχρωμους και άοσμους απολίτιστους αχταρμάδες και τους τρανσφόρμερς!
Πολύ πρωτότυπο και πρωτοποριακό…
Ενώ οι τρανσφόρμερς ήταν υπερέμπνευση…
Ο κ Τσοπάνος Γιάννης, είναι ένας από αυτούς που θέλουν να “πετάξουν”, αρκεί να τους δώσουμε τις κατάλληλες ευκαιρίες.
Αρκεί να στρέψουμε το βλέμμα μας και να τους δούμε.
Αξίζεις και θα σου δώσουμε την ευκαιρία.
Σ εμπιστευόμαστε.
Γιατί όχι τον Κασομούλη? ή το Σακελλάριο?