Κατά τη μεταπολίτευση γιορτάζεται με λαμπρότητα η αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος στη χώρα μας. Εκφωνούνται λόγοι πανηγυρικοί για τα αγαθά της δημοκρατίας και οι κρατούντες μας διαβεβαιώνουν ότι αυτή δεν διατρέχει πλέον ουδένα κίνδυνο στη χώρα μας, η οποία κατέστη ισχυρή και μετέχει ως ισότιμο μέλος σε πλειάδα διεθνών οργανισμών. Διάθεση για αυτοκριτική ουδεμία, καθώς οι πολιτικοί εξουσίας είναι πλήρως ικανοποιημένοι, που υποκατέστησαν τους επίορκους στρατιωτικούς και απολαμβάνουν δόξες, τιμές και χρήμα. Μάλιστα το τελευταίο κάποιοι από αυτούς άφθονο μέσω της διαπλοκής και των σκανδάλων!
Η χούντα έπεσε και ο λαός πανηγύρισε. Πότε όμως και πώς έπεσε; Και το πλέον σημαντικό ποιος την είχε επιβάλει; Αυτά είναι τα καυτά ερωτήματα που αποφεύγουν να θέσουν και να δώσουν στη συνέχεια απαντήσεις εκείνοι που θριαμβολογούν. Σήμερα μόνον πολιτικά ιδιώτες, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, ή άκρως υποταγμένοι στο διεθνές σύστημα εξουσίας αποφεύγουν να ομολογήσουν ότι τη δικτατορία είχε επιβάλει ο αμερικανικός παράγων. Κάποιοι από τους πρώτους παραμένουν αμετανόητοι νοσταλγοί της δικτατορίας και πιστεύουν ακράδαντα ότι μια νέα χούντα θα σώσει την πατρίδα μας! Οι άλλοι βέβαια γνωρίζουν πολύ καλά το παρασκήνιο των συμβάντων, δεν είναι όμως αφελείς, ώστε να στραφούν κατά των ηθικών αυτουργών της πρόσφατης εθνικής μας συμφοράς, της εισβολής στην Κύπρο. Τη δικτατορία δεν επέβαλαν οι Αμερικανοί, για να ηρεμήσει η χώρα μας από την οξεία δήθεν αντιπαράθεση των υποταγμένων σ’ αυτούς κομμάτων εξουσίας και να αποτραπεί ο κίνδυνος επικράτησης του κομμουνισμού, αλλά για να προετοιμαστεί το έδαφος για την τουρκική εισβολή. Αυτό το διατράνωνε κατ’ έτος η Αριστερά της χώρας μας, που για μικρό διάστημα υπήρξε ενιαία, κατά την πορεία της προς την πρεσβεία των ΗΠΑ στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Κυρίαρχο σύνθημα ήταν «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»! Σήμερα σημαντικό μέρος της «αριστεράς» έχει σωφρονιστεί και γι’ αυτό αμείφθηκε με την εκχώρηση της εξουσίας. Βέβαια δείγμα καλής συμπεριφοράς είχε δείξει και στο παρελθόν, όταν είχε ταχθεί ανεπιφύλακτα υπέρ του σχεδίου Ανάν, όπως και εθνομηδενιστές από διαφορετικούς φαινομενικά πολιτικούς χώρους.
Η χούντα έπεσε. Ποιος την έριξε; Ο λαός; Καταντούμε φαιδροί, όταν υπερτονίζουμε το αντιστασιακό φρόνημα. Λίγοι υπήρξαν εκείνοι που διώχθηκαν και υπέστησαν συνέπειες. Οι πολλοί σιώπησαν ή επέλεξαν τη φυγή στο εξωτερικό, όπως άλλοι κατά τη διάρκεια του Β΄ μεγάλου πολέμου είχαν καταφύγει στην Αίγυπτο. Η χούντα κατέρρευσε αβοήθητη από τους πάτρωνές της, όταν πλέον είχε ολοκληρώσει το έργο, που της είχε ανατεθεί. Και ο πρέσβυς των ΗΠΑ μάταια αναζητούσε (;) τον «πρωθυπουργό» (θυμόμαστε το όνομά του;). Συνήθως αποφεύγεται η αναφορά σε δύο περιόδους δικτατορικού καθεστώτος, που διαχωρίζονται από την εξέγερση της Νομικής και του Πολυτεχνείου. Υπάρχει σκοπιμότητα και σ’ αυτή τη στάση. Σκοτεινή δεν είναι μόνο η υπόθεση της Κύπρου, αλλά και του Πολυτεχνείου. Ήταν όντως αυθόρμητη εξέγερση φοιτητών και εργαζομένων ή οργανωμένη από πράκτορες με σκοπό την ανατροπή της πρώτης χούντας. Εκείνο, που δεν αμφισβητείται είναι ότι η δεύτερη υπήρξε κατά πολύ χειρότερη της πρώτης. Αλλά γιατί οι πάτρωνες να θέλουν την ανατροπή αφοσιωμένων σ’ αυτούς αξιωματικών; Ήταν πράγματι αφοσιωμένοι; Μήπως έφεραν αντιρρήσεις σε κάποια θέματα και ποια άραγε; Κάποτε θα μάθουμε την αλήθεια. Εκείνο που επιχειρείται να λησμονηθεί είναι ότι κάποιοι από τους πρωταγωνιστές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου αμείφθηκαν στη συνέχεια πλουσιοπάροχα! Τους άμειψε ο ελληνικός λαός; Αν ακόμη βαυκαλιζόμαστε με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε ανεξάρτητη χώρα, ας περιμένουμε και άλλες εθνικές συμφορές. Κάποιοι άλλοι αποσύρθηκαν στην αφάνεια αρνηθέντες να εξαργυρώσουν την τόλμη τους με αξιώματα και χρήμα! Εκείνο που θα απορρίψει η ιστορία είναι ο υπερτονισμός της εξέγερσης και η τάση, ιδίως της αριστεράς, να θεωρεί σπουδαιότερη αυτή από τα έπη του 1821 και 1940! Και οδηγούνται οι ανύποπτοι μαθητές κατ’ έτος να καταθέσουν στεφάνια στην προτομή υπερμεγέθους κεφαλής, στο βάθρο της οποίας, προς μεγάλη ντροπή, δεν είναι γραμμένο ούτε ένα όνομα! Όχι πως δεν υπήρξαν νεκροί κατά την εξέγερση. Ασφαλώς υπήρξαν, γνωρίζουμε όμως ποιοι και πού σκοτώθηκαν. Αλλά την ίδια στάση τήρησαν και οι θιασώτες της χούντας. Μαρτυρώ ότι σε κέντρο νεοσυλλέκτων (1972) μόλις αποφοιτήσας από τη σχολή Ευελπίδων ανθυπολοχαγός είχε τονίσει ενώπιον εκατοντάδων ότι η «επανάσταση» της 21ης Απριλίου ήταν σημαντικότερη από την Επανάσταση της 25ης Μαρτίου!
Η δεύτερη χούντα, λέγεται και κάποτε θα επιβεβαιωθεί, έλαβε την εντολή να ανατρέψει τον Μακάριο, προκειμένου οι ισχυροί να συγκατανεύσουν στην ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Γι’ αυτό και προχώρησε στο πραξικόπημα της ΕΟΚΑ Β’. Καλό είναι να θυμηθούμε ότι η χούντα είχε αποσύρει τη μεραρχία ελληνικού στρατού από τη Μεγαλόνησο. Γιατί άραγε; Για μείωση των λειτουργικών δαπανών του στρατού; Εκείνο που αγνοούμε είναι ότι οι νεκροί κατά το πραξικόπημα υπήρξαν πολύ περισσότεροι από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Αγνοούμε επίσης ότι οι μη αρεστοί στη χούντα αξιωματικοί της ΕΛΔΥΚ είχαν λάβει υποχρεωτική άδεια (μαρτυρία Κυπρίων, που υπηρετούσαν τότε τη θητεία τους, στον γράφοντα). Το πραξικόπημα δίχασε τους Ελληνοκύπριους και ο διχασμός είναι έκδηλος ως τις ημέρες μας. Κάποιοι και εκεί παραμένουν αμετανόητοι, όπως υπήρξε και ο πρωτεργάτης και εφήμερος πρόεδρος Σαμψών, ο οποίος είχε δηλώσει πώς πίστευε ότι οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι δεν θα βοηθούσαν την Τουρκία να εισβάλει. Και όμως τη βοήθησαν, επειδή την εισβολή επιδίωκαν με το πραξικόπημα. Είναι θλιβερό από την άλλη να λαμβάνεται ως αφορμή το πραξικόπημα της ΕΟΚΑ Β΄, οργάνωσης και αυτής του Γεωργίου Γρίβα (Διγενή) το 1971 θανόντος μήνες πριν από το πραξικόπημα, για να αμαυρωθεί ο θαυμάσιος αγώνας των Ελληνοκυπρίων για την αποτίναξη του βρετανικού ζυγού (1955-1959).
Οι Τούρκοι δεν θα κατάφερναν ποτέ να αποβιβαστούν στην Κύπρο, αν δεν ήταν προδοτική η στάση της ελληνικής δοτής κυβέρνησης και αν δεν είχαν την αμέριστη συμπαράσταση «συμμάχων» στο ΝΑΤΟ! Βέβαια ο Κίσσιγκερ τιμήθηκε με βραβείο Nobel ειρήνης όχι μόνο γι’ αυτό του το κατόρθωμα, αλλά και για πολλά άλλα! Έχει ευθύνη η πρώτη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης; Ας μη λησμονούμε ότι η τουρκική προέλαση συνεχίστηκε, ασφαλώς με την έγκριση των «συμμάχων» μας. Ακούστηκε όμως τότε ότι η Κύπρος βρίσκεται πολύ μακριά από τον εθνικό κορμό! Μακριά ήταν και η Μακεδονία πριν από τον θάνατο του Παύλου Μελά! Και οι στρατιωτικοί μας, οι καθ’ ύλην αρμόδιοι εσιώπησαν. Εσιώπησαν αργότερα και τη νύχτα των Ιμίων. Εσιώπησαν, γιατί είχε αρχίσει η ενορχηστρωμένη απαξίωση του στρατού μας από εθνομηδενιστικούς κύκλους. Ασφαλώς «σκληρόν προς κέντραν λακτίζειν»! Μπορούσαμε να τα βάλουμε με το ΝΑΤΟ και τις δυνάμεις που κρύβονται πίσω του; Για εσωτερικό εντυπωσιασμό πάντως είχαμε αποχωρήσει προσωρινά. Δεν ήταν άραγε η κίνηση εκείνη εκδήλωση «αγανάκτησης» για τη στάση των «συμμάχων» μας; Βέβαια κάποιοι ακόμη και σήμερα υποστηρίζουν ότι ο Μακάριος οδηγούσε την Κύπρο στον Ανατολικό συνασπισμό! Όχι πως δεν διέπραξε σφάλματα με πρώτο την αποδοχή πολιτικού αξιώματος, αν και κληρικός. Όμως δεν ήταν ο φόβος του ενδεχομένου να δοθούν βάσεις στην ΕΣΣΔ στην Κύπρο. Το σχέδιο είχε βάθος χρόνου και οι σχεδιαστές γνώριζαν ακόμη και την κατάρρευση του λεγομένου «υπαρκτού σοσιαλισμού». Μήπως με την πρόσφατη προκλητική κίνηση της Τουρκίας και με τη φραστική και μόνο καταδίκη της παραβίασης των αρχών του διεθνούς δικαίου από μέρους της, τίθεται σε εφαρμογή το σχέδιο «Αττίλας 3»; Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
