Γεια σας! Θα ήθελα να εκφράσω δημόσια τα συγχαρητήρια μου στα παιδιά τα οποία έχουν καταφέρει να φτάσουν στην κορυφή (Νίκος Τανής, Πολυνείκης Καλαμάρας, Γιάννης Γκαλγκουράνας,) στην πυγμαχία. Οι αθλητές αυτοί γύρισαν στην πόλη μας με μετάλλια. Δύο χρυσά κι ένα χάλκινο. Έχω γνωρίσει από κοντά αυτά τα παιδιά και έχω δει πως έχουν ήθος και καλό χαρακτήρα. Έχουν παλέψει με τη στήριξη του προπονητή, της οικογένειας και του στενού τους κύκλου. Για να φτάσει κάποιος σε αυτό το σημείο χρειάζεται υπομονή, επιμονή και πειθαρχία. Είναι μια ζωντανή απόδειξη πως το κάθε παιδί αν δουλέψει σκληρά και έχει στήριξη από την οικογένεια μπορεί να τα καταφέρει. Η πυγμαχία για πολλούς είναι ένα άθλημα στο οποίο «πάνε για να χτυπιούνται» και αυτή η αντίληψη είναι λανθασμένη. Αυτά τα παιδιά και πολλά άλλα σαν αυτά έχουν στην κοινωνία αποδείξει –ειδικά σε όσους τους ξέρουν προσωπικά- το ποιόν τους. Έχουν μάθει μέσα από το άθλημα να σέβονται τον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους όπως σέβονται και τον αντίπαλό τους όταν αγωνίζονται. Στην πυγμαχία δεν αθλούνται άγρια παιδιά με σκοπό να μάθουν να χτυπούν έξω από το ρινγκ. Τέτοια παιδιά άλλωστε δε μένουν για πολύ στο άθλημα. Εγώ ανεπιφύλακτα θα ενθάρρυνα τον γιο μου να ασχοληθεί στις πολεμικές τέχνες. Έτσι πιστεύω ότι θα χτίσει δυνατό χαρακτήρα, σεβασμό προς όλους, πειθαρχία και να έχει αξίες.
Με εκτίμηση Σάντρα Μπαγιτς
ΚΑΙ ΠΏΣ ΓΊΝΕΤΑΙ ΜΕΤΆ ΝΑ ΓΊΝΟΝΤΑΙ ΜΠΡΆΒΟΙ. …..?ΦΟΒΕΡΌ ΉΘΟΣ. ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ.
Θες να πεις ότι όλοι οι πυγμάχοι γίνονται μπράβοι, ή ότι οι μπράβοι ήταν πυγμάχοι??