Ο «παλιός ελληνικός κινηματογράφος» δεν είναι μόνο μια έννοια. Είναι μια ολόκληρη εποχή, ταυτισμένη με τα χρυσά χρόνια των ταινιών της Finos Films και λίγο αργότερα των Καραγιάννη–Καρατζόπουλου. Οι ταινίες εκείνες θεωρούνταν τεχνικά αψεγάδιαστες και καινοτόμες ως προς τα θέματά τους για τα δεδομένα της εποχής. Έφτασαν στο κοινό με δύναμη και ορμή, κρατήθηκαν ζωντανές χρόνια μετά και διατηρούν τη γοητεία τους ακόμα και σήμερα.
Είναι εκείνα τα χρόνια της αθωότητας, που έδωσαν στον κινηματογράφο του άλλοτε μια τεράστια δυναμική κι ανέδειξαν ηθοποιούς, σκηνοθέτες, συγγραφείς, μουσικούς και τραγουδιστές. Η δεκαετία του ’60 σήμανε την εκτόξευση του κινηματογράφου στη χώρα μας. Ένα μεγάλο ποσοστό των ταινιών που έγιναν τότε, ήταν κωμωδίες, πράγμα που δείχνει την επιθυμία να αφήσει η ελληνική κοινωνία πίσω της τα βάσανα του πρόσφατου παρελθόντος. Πρόκειται για τη δεκαετία ακμής του ελληνικού κινηματογράφου, με πληθώρα παραγωγής ταινιών, βραβεύσεις και διακρίσεις, μια εποχή που ανέδειξε μεγάλα ονόματα.
Η δεκαετία του ΄60 είναι για τον Κώστα Βουτσά η περίοδος της καθιέρωσης και της αναγνώρισης. Πρωταγωνιστεί σε θρυλικές κωμωδίες, πραγματοποιώντας εκπληκτικές ερμηνείες στους ρόλους που υποδύεται. Το πληθωρικό παίξιμό του αφήνει εποχή και βάζει τη σφραγίδα του σε κωμωδίες που απέκτησαν διαχρονική αξία. Είναι ίσως ο πιο καταξιωμένος Έλληνας κωμικός.
-
Το ξεκίνημα
«Έπαιξα θέατρο για πρώτη φορά πριν από 75 χρόνια. Ούτε ήξερα τότε ότι θα γίνω ηθοποιός. Κατά τύχη έγινα. Βρέθηκα τυχαία σε μια κατασκήνωση όπου έπαιζαν θέατρο και άρχισα να παίζω μαζί τους. Και το βράδυ στη Μηχανιώνα έγινε χαμός από τα γέλια! Έδωσα τέσσερις φορές εξετάσεις για να πάρω άδεια άσκησης του επαγγέλματος του ηθοποιού. Μου τη δώσανε γιατί με λυπηθήκανε».
«Στο σινεμά ξεκίνησα γύρω στο 1952. Έπαιξα στην ταινία «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται». Εκεί όμως έκανα ένα πέρασμα, δεν έκανα κανονικό ρόλο. Ρόλο κανονικό έκανα στην «Κυρά μας τη μαμή». Άρχισα σιγά σιγά να παίζω σε όλο και περισσότερες ταινίες. Με βοήθησε πολύ ο Γιάννης Δαλιανίδης. Οι σκηνοθέτες με ήθελαν, με αγαπούσαν. Κι εγώ περνούσα πολύ καλά, γιατί διασκέδαζα».
-
Τα «μπουλούκια»
«Ήμουνα μικρός τότε, γύρω στα 25… Τα «μπουλούκια» με κάνανε θεατρίνο. Είχαμε όλοι μερίδιο. Όταν δεν πηγαίναμε καλά, έλεγε το αφεντικό: ‘’Ναυάγιο! Ο σώζων εαυτόν, σωθήτω!’’ Ανεβαίναμε σε αυτοκίνητα και πηγαίναμε από πόλη σε πόλη. Μια φορά πήγα στην Κομοτηνή, κι έπαιξα σε ένα μπουλούκι εκεί, κι έκανα τον κόκορα που χορεύει!»
-
Η συνεργασία με τον Φίνο
«Η συνεργασία με τον Φίνο ήταν σπουδαία. Ο Φίνος ήταν ένας άνθρωπος που είχε γεννηθεί στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Έκανε ωραίες δουλειές με καλούς σκηνοθέτες. Οι Καραγιάννης –Καρατζόπουλος έκαναν κι αυτοί καλή δουλειά, αλλά η εποχή τότε είχε λίγο χαλάσει και οι ταινίες δεν ήταν τόσο αγνές και ωραίες όσο ήταν του Φίνου. Αλλά έκαναν κι εκείνοι καλές παραγωγές και πολύ καλές εισπράξεις».
Το πραγματικό επίθετο της οικογένειας του πατέρα του Κώστα Βουτσά ήταν Σαββόπουλος, ενώ το όνομά του το πήρε στη μνήμη του αδερφού του, που είχε πεθάνει πριν γεννηθεί ο ίδιος, και τον έλεγαν Κώστα. Επειδή ο παππούς του έφτιανε βαρέλια, που τα έλεγαν «βουτσιά», το επίθετο με το πέρασμα των χρόνων άλλαξε σε Βουτσάς.
-
Η ζωή πριν την υποκριτική
«Ήμουνα πολύ φτωχός. Οι γονείς μου ήταν διωγμένοι από την Τουρκία και ήρθαν εδώ μόνο με τα ρούχα τους. Μείναμε στο Βύρωνα σε ένα μαγαζί που βρήκαμε τότε. Πουλούσα τσιγάρα και κάρβουνα με το κασελάκι. Αυτή ήταν η ζωή μου».
-
Το χθες και το σήμερα
«Την εποχή εκείνη ήμασταν ένας λαός ατόφιος. Είχαμε αγάπη, οι συγγραφείς, οι πρωταγωνιστές ήταν πολύ καλοί και δημιουργικοί. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν υπάρχουν πλέον καθαρά θέματα. Δυστυχώς στην Ελλάδα σήμερα δε μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα».
«Παλιότερα όλα ήταν πολύ πιο ευχάριστα. Είχαμε σκαλοπάτια για να προχωρήσουμε, για να πατήσουμε και να πάμε μπροστά. Τώρα όλα έχουνε λερώσει. Οι ηθοποιοί σήμερα βρίσκουν καταφύγιο κυρίως στο εξωτερικό για να κάνουν καριέρα. Η κόρη μου είναι ηθοποιός στην Ολλανδία και ακολουθεί εκεί μια πολύ πετυχημένη πορεία. Οι ηθοποιοί εδώ υποφέρουν και, όσοι πάνε έξω, πετυχαίνουν καλύτερα».
«Αν ήμουν σήμερα 30 χρονών, δε θα έκανα την καριέρα που έκανα τότε. Ούτε εγώ, ούτε οι άλλοι. Έχουμε σήμερα πολύ καλούς ηθοποιούς, θεατρίνες και θεατρίνους, πάρα πολύ ταλαντούχους, αλλά δυστυχώς η εποχή αυτή είναι βρώμικη και δύσκολη. Δεν μπορεί κάποιος σήμερα να κάνει την καριέρα που κάναμε εμείς κάποτε».
-
Η Επιθεώρηση
«Η Επιθεώρηση κάποτε ήταν στα πάνω της. Τώρα είναι αλλιώς. Η πολιτική μας είναι ερμαφρόδιτη. Ο καθένας έχει την τρέλα του. Μέσα στη χώρα μας έχουν μπει εκατομμύρια ξένοι. Όλα έχουν αλλάξει. Τώρα δεν υπάρχουν πράγματα ουσίας για να πει κανείς. Υπάρχει σύγχυση στην κοινωνία. Οι συγγραφείς δε μπορούν να γράψουν επιθεώρηση σήμερα λόγω της πολιτικής κατάστασης. Κι έτσι, η Επιθεώρηση έχει χαθεί».
-
Να αναδείξουμε το λαϊκό μας στοιχείο
«Ως χώρα πρέπει να αναδείξουμε το λαϊκό μας στοιχείο, την ιστορία και την παράδοσή μας. Πρέπει να αναδείξουμε τις βαθιές μας ρίζες, για να πάμε ένα βήμα παραπέρα».
-
Σινεμά ή θέατρο
«Θέατρο, φυσικά! Το θέατρο είναι η άμεση επαφή με το κοινό! Δέχεσαι την αγάπη του κόσμου… ή και την αντιπάθεια του κόσμου… Αλλά συνήθως δέχεσαι αγάπη. Εγώ, επειδή έπαιζα κωμωδίες, με αγαπούσε πάρα πολύ ο κόσμος. Ο κινηματογράφος ήταν πολύ βοηθητικός για να εξελιχθεί ένας ηθοποιός, για να κάνει όνομα, να βγάλει χρήματα, να πάει παραπέρα. Αλλά το θέατρο είναι η ζωή μου!»
-
Αριστερά και πολιτική
«Είμαι αριστερός, ο πατέρας μου ήταν κομμουνιστής, έφαγε πολύ ξύλο από τους χωροφύλακες της εποχής εκείνης. Πήγε εξορία. Πιστεύω ότι η αριστερά είναι το πιο υγιές κόμμα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Αλλά ποτέ, ποτέ, ποτέ δε θα ασχολιόμουν με την πολιτική. Είμαι αριστερός, αλλά δεν ήμουν ποτέ στην πολιτική, ούτε θα ήθελα να είμαι».
-
Η γυναίκα
«Η γυναίκα έπαιξε τον πρώτο, τον καλύτερο ρόλο στη ζωή μου. Και θεωρώ ότι η γυναίκα είναι ο δημιουργός του κόσμου. Πιστεύω ότι είμαι τυχερός, γιατί έκανα τρεις κόρες και τρεις εγγονές. Τώρα έχω ένα γιο, και ελπίζω κι αυτός να αγαπήσει τις γυναίκες όπως τις αγάπησα κι εγώ».
-
Ηθοποιός γεννιέσαι ή γίνεσαι;
«Γίνεσαι ηθοποιός. Όπως κάτι σε προκαλεί να γίνεις, ας πούμε, δικηγόρος, ταξιτζής ή γιατρός, έτσι κάτι σε προκαλεί να γίνεις ηθοποιός. Το θέατρο τραβάει τους θεατρίνους πριν γίνουν θεατρίνοι».
«Θα ‘θελα να πω στους νέους ηθοποιούς, να είναι αφοσιωμένοι στη δουλειά τους, να την αγαπούν πολύ, να είναι συνεπείς, να μην εγκαταλείπουν, να μην έχω το ‘‘εγώ’’, να έχουν το ‘’εμείς’’. Η υποκριτική είναι μια πολύ γλυκιά απασχόληση, είναι μια δουλειά που σε γεμίζει χαρές. Βλέπεις και λύπες, βέβαια, αλλά πιο πολλές είναι οι χαρές. Όταν πετυχαίνεις, είσαι γεμάτος χαρά, ευτυχισμένος και νιώθεις να τρέχει το αίμα ζωντανό μέσα σου».
(Αναδημοσίευση από την εφημ. «Θάρρος», 16/10/2019)
