Το ΟΧΙ των προγόνων μας (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ ΟΧΙ;

Βιώνουμε μεγάλη παρακμή, ίσως τη μεγαλύτερη στη μακραίωνα ιστορία του ελληνισμού. Και επήλθε η παρακμή τόσο ραγδαία, ώστε να επέλθει σύγχυση τρομακτικού μεγέθους. Το θλιβερό είναι ότι οι βιώνοντες την παρακμή δεν έχουν τη συναίσθηση της κατάστασής τους, της κατάντιας τους το ορθότερο! Και επειδή η ανάμνηση ή η υπενθύμιση ηρωικών σελίδων, που έγραψαν οι πρόγονοί μας είναι άκρως ενοχλητικές, επιχειρείται να εφαπλωθεί πέπλο λήθης και να στραφεί η προσοχή του λαού, που άγεται και φέρεται ως κοπάδι, σε άλλα θέματα επουσιώδη, με σκοπό την ένταση της παραπλάνησης. Έτσι κατά τα τελευταία έτη επιχειρείται να υποτιμηθεί υο έπος του 1940 με τον πανηγυρισμό του τερματισμού του φονικότατου πολέμου, όπως συμβαίνει και στις άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες! Επιχειρείται από κάποιους κύκλους να προβληθεί η αποκαλούμενη εθνική αντίσταση, κι ας μην υπήρξε εθνική, ως ηρωική σελίδα μεγαλύτερης αξίας από το έπος του 1940-1941. Εμφανέστατος είναι ο σκοπός να υποκατασταθεί ο κύριος εορτασμός με την προβολή από τους τηλεοπτικούς σταθμούς ταινιών και ιστορικών παραγωγών με θέματα από τον Β΄ μεγάλο πόλεμο, μεταξύ των οποίων απαραίτητα αυτά του ολοκαυτώματος των Εβραίων! Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως τονίζω: Δεν κατακρίνω την προβολή αυτών παρά μόνο την επιλογή της 28^ης Οκτωβρίου ως ημέρας προβολής. Υπάρχουν άλλες 364 ημέρες στο έτος. Δεν αρκούν αυτές για την προβολή των θεμάτων αυτών;

Ο πανηγυρισμός του τέλους του πολέμου έχει σημασία για τις χώρες που ή δεν πολέμησαν, αλλά υποτάχτηκαν αμαχητί, ή πολέμησαν για την λεγόμενη «τιμή των όπλων» ή κατέρρευσαν παρ’ ότι θεωρούνταν ισχυρές δυνάμεις, ικανές να αναχαιτίσουν την ορμή των χιτλερικών στρατευμάτων. Ο πανηγυρισμός του τερματισμού του πολέμου διανθίζεται με διακηρύξεις περί ειρήνης και της μεγάλης σημασίας προσπάθειας για τη διαφύλαξή της. Εμμέσως πλην σαφώς αφήνεται να εννοηθεί ότι οι επιθυμούντες να εορτάζουν με πανηγυρικό τρόπο τον πόλεμο διακατέχονται από φιλοπόλεμα αισθήματα! Άραγε να ήσαν φιλοπόλεμοι οι πρόγονοί μας που υπέστησαν τις παντοίες ταλαιπωρίες στα κακοκτράχαλα βουνά της Βορείου Ηπείρου υπό συνθήκες τρομακτικές, όπως ανελέητος βομβαρδισμός του εχθρού, ο ανεπαρκής επισιτισμός και οι φρικτές καιρικές συνθήκες; Να μην ήθελαν κι αυτοί να επιστρέψουν μιάν ώρα γρηγορότερα στη θαλπωρή της εστίας τους κοντά στα αγαπημένα τους πρόσωπα; Ασφαλώς και ήθελαν, όμως πρυτάνευε μέσα τους το χρέος, χρέος ιερό προς την πατρίδα. Το μαρτυρούν περίτρανα στίχοι από άκρως συγκινητικό άσμα σε στίχους Σογιούλ και Κοφιλιώτη, που τραγούδησε η τραγουδίστρια της νίκης, η θαυμάσια Σοφία Βέμπο:

Ούτ’ ένα δάκρυ από τα μάτια ας μη κυλήσει

στου χωρισμού μας το πικρό τώρα φιλί

Πρέπει ο καθείς μας τώρα πια να πολεμήσει

αφού η γλυκιά μας η πατρίδα το καλεί.

Είναι στιγμές που κι η αγάπη γονατίζει

για τα μεγάλα της φυλής ιδανικά

για μας η πιο όμορφη σελίδα τώρα αρχίζει

ναι, πίστεψέ με κι έλα γέλασε γλυκά.

Μας χωρίζει ο πόλεμος

μα θεριεύει η ελπίδα

πως για τη γλυκιά πατρίδα

φεύγω τώρα εκδικητής.

Παίρνοντας την κατηφόρα στο ξέφρενο κυνηγητό των «αξιών» της Δύσης, εγκολπωθήκαμε με υπερηφάνεια το «φιλειρηνικό» σύνθημα δεν «κάνω πόλεμο, κάνω έρωτα» και αυτοθαυμαζόμαστε ναρκισσιστικά με το σάλπισμά του. Και επειδή δεν επαρκεί η επιχείρηση στραγγαλισμού του εθνικού αισθήματος με την ποινικοποίηση του πατριωτισμού, ο οποίος έχει εντέχνως ταυτιστεί με τον εθνικισμό και τον φασισμό από τους απάτριδες, επιχειρείται πλέον η εξ απαλών ονύχων δηλητηρίαση των νεοσσών του έθνους μας. Έτσι οι μικροί μαθητές μας διδάσκονται ότι μόλις ήχησαν οι σειρήνες, οι πρόγονοί μας έσπευσαν να κρυφτούν στα καταφύγια. Ότι μέθυσαν με τα αθάνατο κρασί του 21, κατά προτροπή του μεγάλου μας ποιητή, του Κωστή Παλαμά, πρέπει να λησμονηθεί! Και κάποιοι «εκπαιδευτικοί» αποκαλούν τις γυναίκες της Πίνδου, που μετέφεραν εφόδια στους πολεμιστές, κακομοιριασμένες! Πόσο κακόμοιροι πρέπει να είναι οι ίδιοι, που δεν αισθάνονται ότι, ως νέοι κατακτητές, διαπαιδαγωγούν σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης απάτριδες νεογενίτσαρους στην υπηρεσία της νέας τάξης πραγμάτων!

Είναι πολλά τα γραφέντα από τους πρωταγωνιστές του έπους. Αυτά δεν θα αναγνωστούν σε καμμιά τάξη ούτε σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή. Πρέπει πάση θυσία το έπος να λησμονηθεί, καθώς οι εξουσιαστές του λαού μας ένα ιδανικό έχουν: Να υποτάσσονται στους ισχυρούς, προκειμένου να διατηρούνται στην εξουσία. Γι’ αυτό και καλλιέργησαν πνεύμα ηττοπάθειας και δειλίας στους Νεοέλληνες! Ας παραθέσουμε κάποιο απόσπασμα από χρονικό που κατέγραψε ο Βασίλης Σαββανάκης, απλός στρατιώτης του έπους.

«Εκεί που καθόμασταν όρθιοι το κρύο ήταν υπερβολικό και αβάσταχτο. Άρχισαν πολλές λιποθυμίες και πολλοί ζητούσαν γιατρούς. Ένας της διμοιρίας μου, ψηλός, λεβέντης, κάτι ψέλλισε δίπλα μου και έπεσε αναίσθητος. Ήρθε σε λίγο ο γιατρός, μας έδιωξε και μας είπε να κινούμαστε συνέχεια. Τον σκέπασαν με μια κουβέρτα. Να ήταν νεκρός; Δεν μάθαμε. Άκουσα ότι το θερμόμετρο ήταν 38 υπό το μηδέν. Τα κρούσματα λιποθυμιών ήταν πολλά και από παντού ζητούσαν βοήθεια. Δεν υπήρχε όμως ούτε σταλιά νερό, για να βρέξει κάποιος το στόμα του. Το ποταμάκι δίπλα μας ήταν σκέτος πάγος. Τα παγούρια όλα παγωμένα. Ακόμη και τα παγούρια των αξιωματικών με το κονιάκ ήταν κι αυτά παγωμένα».

Ο Δημήτρης Ίτσιος από τα Πορόια αντιστάθηκε μέχρι εσχάτων στην φοβερή επίθεση των Γερμανών κατά των οχυρών μας. Παρά τη διαταγή να εγκαταλείψει το πολυβολείο του, παρέμεινε σ’ αυτό με δύο συντοπίτες του και πολέμησε μέχρι εσχάτων, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στους επιτιθέμενους, ώστε να αποσπάσει τον θαυμασμό των Γερμανών αξιωματικών. Απέδωσαν αυτοί τιμές στον ήρωα και στην συνέχεια τον εκτέλεσαν. Οι σχολικές εκδρομές δεν κατευθύνονται προς τα οχυρά και το μνημείο του ήρωα, αλλά στα κοσμοπολίτικα κέντρα να εκπαιδευτούν στην κραιπάλη, ώστε να καταφρονήσουν τα μεγάλα της φυλής ιδανικά!

Ήρωες της εποχής μας είναι εκείνοι που καταδικάζουν τον Τσολάκογλου, επειδή απέτρεψε την ολοσχερή εξόντωση του στρατού μας, που όμως θα έδινε περισσότερο χρόνο στους Άγγλους «συμμάχους» μας να οργανώσουν την άμυνα στην Αφρική! Η ενδοτικότητα στις ιταμές απαιτήσεις των «συμμάχων» και εταίρων» μας, οι οποίοι πλέκουν το εγκώμιο για τη «συνετή» πολιτική του ακραίου ενδοτισμού και της παραίτησης από την προάσπιση των εθνικών μας δικαίων, προβάλλεται ως ρεαλισμός, σεβασμός του διεθνούς δικαίου και φιλειρηνική διάθεση! Οι βιώνοντες παρακμή δεν έχουν λόγους να φυλάγουν Θερμοπύλες.

Ήρωες της εποχής μας είναι εκείνοι, που αφού συμβουλευτούν το δελτίο καιρού, μουντζουρώνουν με την άνεσή τους τους τοίχους, γράφοντας «επαναστατικά συνθήματα» ή προκαλούν εμπρησμούς και καταστροφές με τη βεβαιότητα ότι δεν θα υποστούν συνέπειες. Και βέβαια στην έπαρσή τους απαξιώνουν τον νέο της κατοχής, που έγραφε, περιφρονώντας τη γερμανική περίπολο, «κάτω ο φασισμός»!

Οι ισχυροί και ανέντιμοι πέτυχαν εκείνο πού είχε προβλέψει κατά θαυμαστό τρόπο ο Μίμης Τραϊφόρος (1947) και τραγούδησε πάλι η Βέμπο:

Ίσως μια μέρα εμάς που τόσο αίμα χύσαμε

Θα μας καθίσουν στο σκαμνί, γιατί νικήσαμε …

Μας κάθισαν με τη βοήθεια βέβαια των δικών μας εθνομηδενιστών. Είναι δύσκολο να καταλάβουμε, γιατί οι πρόγονοί μας είπαν ΟΧΙ, ενώ εμείς εθιζόμαστε στο ΝΑΙ;

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»