Ήταν Σεπτέμβρης του 1974 όταν, 12χρονα τότε παιδιά κάθισαν για πρώτη φορά στα θρανία της 1ης τάξης του Γυμνασίου Εράτυρας. Κορίτσια και αγόρια από την Εράτυρα και τα γύρω χωριά (Σισάνι, Δρυόβονο, Πελεκάνο, Καλονέρι, Μικρόκαστρο) ξύπναγαν απ’ τα μεσάνυχτα να προλάβουν το λεωφορείο διανύοντας πολλά χιλιόμετρα ταλαιπώριας ώσπου να φτάσουν στον προορισμό τους και εκεί να περιμένουν στα χιόνια να ξημερώσει και να ανοίξει η πόρτα του σχολείου για να ζεστάνουν τα κατσαδιασμένα από το κρύο χέρια τους. Στερημένα… τα περισσότερα δεν είχαν ούτε μισή δραχμή για να δοκιμάσουν την προκλητική ζουμερή πουτίγκα του «Τζημώκα»(παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο Εράτυρας). Όμως, τα μπαλωμένα παντελόνια και οι ξεθωριασμένες από την πολυχρησία σχολικές ποδιές τους, έκρυβαν κορμιά με ψυχή και θέληση να αγωνισθούν για τη ζωή. Να σπουδάσουν και να ξεφύγουν από τη φτώχια και τη μιζέρια. «Σπουδάστε να φύγετε από την τυράννια και να γίνεται άνθρωποι» η καθημερινή προτροπή των γονιών τους οι οποίοι πάλευαν νυχθημερόν στα χωράφια για να τα «φέρουν βόλτα» στο σπίτι και να δουν να προκόβουν τα παιδιά τους.
Κυριακή 18 του Μάρτη του 2017,προχθές,ήταν όλοι εκεί (σχεδόν όλοι), στο ραντεβού που έδωσαν μετά από 43χρόνια.Με άσπρα και γκρίζα μαλλιά, έχοντας αποχτήσει παιδιά πολλοί εξ αυτών και εγγόνια. Ό αδυσώπητος χρόνος τους άλλαξε λίγο την όψη όχι όμως και την ψυχή. Έδειχναν δυνατοί, περήφανοι, νικητές στο μεγάλο αγώνα της ζωής. Επιστήμονές, επιχειρηματίες, καταξιωμένοι καλλιτέχνες και επαγγελματίες …ευχαριστημένοι πια από όσα έζησαν αφού κατάφεραν να κάνουν πράξη την προτροπή του γονιών τους. Είχαν βέβαια και την τύχη να ζήσουν μια περίοδο όπου η πατρίδα φέρθηκε απλόχερα στα παιδιά της δίνοντας ευκαιρίες για δουλειά, οικονομική και κοινωνική καταξίωση. Οι περισσότεροι τους συνεχίζουν το αγώνας τους μέσα στην κρίση και τη δύσκολη συγκυρία που βιώνει η Χώρα αλλά αντέχουν..γιατί γνώρισαν τα «δύσκολα» της ζωής. Προβληματισμένοι γι’ αυτά που έρχονται και θα ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους αλλά βαθειά πεπεισμένοι ότι όλα μπορούν να αλλάξουν αρκεί να πιστέψουν στην αστείρευτή δύναμη τους επιλέγοντας ταυτόχρονα τους «καλύτερους» για να διαφεντεύουν τις τύχες τους.
Ήταν όλοι τους εκεί στο προσκλητήριο των συμμαθητών της 1ης τάξης Γυμνασίου Ερατύρας ύστερα από 43 χρόνια. Απουσίαζαν δυστυχώς, όπως συνήθως γίνεται στο απουσιολόγιο της τάξης και της ζωής, οι δυο αγαπημένοι συμμαθητές ο Σάκης και ο Παναγιωτάκης. Αυτούς η μοίρα θέλησε να τους πάρει νωρίς από την ζωή αφήνοντας ένα αίσθημα βαθειάς λύπης για την άδικη απώλεια στην προχθεσινή μάζωξη των συμμαθητών τους. Η ζωή όμως τραβάει μπροστά διαβαίνοντας στερήσεις, πόνους ταλαιπώριες, χαρίζοντας χαρές και νίκες, επιβραβεύοντας κυρίως τους δυνατούς, αυτούς που πιστεύουν ότι είναι στο χέρι τους να την αλλάξουν, να την κάνουν καλύτερη. Όλοι αυτοί οι συμμαθητές της τάξης (μου) αντλώντας δύναμη από όσα πέρασαν στη μέχρι τώρα ζωή τους και απ’ όσα «καταγράφτηκαν» στην προχθεσινή συνάντηση, ανανέωσαν το ραντεβού τους υποσχόμενοι και ευχόμενοι η επόμενη συνάντηση να τους βρει και πάλι χαρούμενους , δυνατούς, υγιείς και προπάντων αγωνιστές της ζωής!
Δημήτρης Κατσογιάννης
Αυτό η μάζωξη με …κουφαίνει,όταν τη βλέπω.
Κατά τα λοιπά πολύ ωραία η αφήγηση.Θα ήταν τέλεια,αν αναφερόταν και τα ονόματα των συμμαθητών.
ΑΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΙΔΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. ΚΡΑΤΑΜΕ ΓΕΡΑ
Ανάμνηση ερμητικά κλεισμένη, ή απεκδυόμενη ενώπιον του αδυσώπητου χρόνου, προς τέρψιν της νοσταλγίας;
Βασανιστικό ερώτημα αλλά όχι αναπάντητο.
Πιστέψτε ότι υπήρξατε ευλογημένοι και ατενίστε με τους οφθαλμούς της ψυχής σας τον υπέροχο,αγέρωχο και εναργή θίασό σας και επιστρέψτε στο δικό σας χωρόχρονο.
Νιώστε την αύρα της αρμονίας των αντιθέτων.