Σε καθημερινό Γολγοθά μετατρέπεται η διαδρομή της Ανθής από και προς το Πανεπιστήμιο Μακεδονία, από το σπίτι της, στην περιοχή της Αχειροποίητου, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Η 20χρονη φοιτήτρια από τη Φλώρινα εξαιτίας της μυϊκής ατροφίας είναι καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο και εκτός από το πρόβλημα της υγείας της το οποίο αντιμετωπίζει με περίσσιο θάρρος βιώνει την έλλειψη στοιχειωδών υποδομών για άτομα με κινητικές δυσκολίες.
«Μάχη» η μετακίνηση προς το πανεπιστήμιο
Η μετακίνησή της προς το Πανεπιστήμιο Μακεδονία μετατρέπεται καθημερινά σε μια μάχη, σε μια άσκηση πάνω σε καταστρεμμένα πεζοδρόμια, κακότεχνες ράμπες αναπήρων, λακκούβες και αυτοκίνητα.
Ξεκινά τη διαδρομή της εφόσον οι καιρικές συνθήκες το επιτρέπουν με το αναπηρικό αμαξίδιο να διασχίσει τη διαδρομή από την Αγ. Σοφίας μέχρι το Πανεπιστήμιο.
«Συνήθως επιλέγω τη δεξιά πλευρά της Εγνατίας καθώς έχει τα λιγότερα εμπόδια και είναι πιο προσβάσιμη» αναφέρει στο Ράδιο Θεσσαλονίκη.
Σε μια προσπάθεια να καταδείξουμε τον αγώνα της Ανθής αλλά και όλων των ατόμων με κινητικές δυσκολίες κάναμε μαζί της τη διαδρομή καταγράφοντας καρέ καρέ όλα αυτά που οι αρτιμελείς προσπερνούν.
Καρέ-καρέ η διαδρομή
Το ηλεκτροκίνητο αμαξίδιο ξεκινά από την Καμάρα, διασχίζει τη διάβαση στην Εθνικής Αμύνης για να περάσει στο πεζοδρόμιο από την πλευρά των Πανεπιστημίων, στη γωνία αναγκάζεται να μείνει για λίγο εκτεθειμένη στα αυτοκίνητα καθώς κάτι που θυμίζει ράμπα αναπήρων δεν είναι στην ευθεία.
Συνεχίζοντας προσπερνά το κτήριο διοίκησης όμως αναγκάζεται να κατέβει ξανά στην Εγνατία δίπλα από τα αυτοκίνητα που έρχονται και αυτά που είναι παρκαρισμένα γιατί ναι μεν υπάρχει μια ράμπα μπροστά από τις λαμαρίνες του εργοταξίου του Μετρό ωστόσο δεν χωρά να περάσει το αναπηρικό αμαξίδιο καθώς κόβουν την πρόσβαση οι λαμαρίνες αλλά και οι πινακίδες σήμανσης.
Κάποια στιγμή κατορθώνει να ανέβει ξανά στο πεζοδρόμιο ωστόσο η διαδρομή της διακόπτεται λίγα μέτρα πιο κάτω καθώς στο τελείωμά του δεν υπάρχει η ράμπα για να συνεχίσει.
Κάνοντας ελιγμούς γυρνά το αμαξίδιο προκειμένου να αναζητήσει άλλη διέξοδο. Από τη διάβαση στο ύψος της Πύλης Εμπορίου θέλει να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο όμως η νησίδα είναι ψηλή και το αμαξίδιο δεν μπορεί να την ανέβει. Αναγκάζεται να κάνει τον κύκλο μέσα στο δρόμο να προσπεράσει τη νησίδα για να βγει επιτέλους απέναντι.
Τα προβλήματα όμως δεν σταματούν εδώ καθώς τα φθαρμένα πλακάκια αλλά και τα δέντρα αφήνουν ελάχιστα περιθώρια. Η Αγνή όμως έχει βρει τους τρόπους και με μαεστρία περνά εκατοστά από δέντρα και τοιχίο.
Το τελευταίο της εμπόδιο είναι στο ύψος του Παλαί Ντε Σπόρ. Κατεβαίνει από την ράμπα όμως τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα της αποκόπτουν την πρόσβαση. Μόνη λύση η δρόμος δίπλα από τα διερχόμενα αυτοκίνητα.
Έξω από Πανεπιστήμιο η περιπέτεια της τελειώνει. Το ίδρυμα όπως λέει η ίδια είναι απόλυτα προσβάσιμο σχεδόν σε όλους τους χώρους του και έτσι μπορεί να κινηθεί άνετα και παρακολουθεί τα μαθήματά της.
Η μετακίνηση με τον ΟΑΣΘ
Εύλογα γεννάται το ερώτημα τι κάνει η 20χρονη φοιτήτρια όταν οι καιρικές συνθήκες δεν είναι καλές ή είναι κουρασμένη. Η απάντηση αυτονόητη όμως όχι πάντα εύκολη. «Κάποιες φορές αναγκαστικά θα πρέπει να μετακινηθώ με τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ αυτό όμως δεν είναι πάντα εύκολο. Τα λεωφορεία όταν έρχονται είναι τις περισσότερες φορές γεμάτα και δεν χωράω ενώ έχω να αντιμετωπίσω και οδηγούς που δεν δείχνουν διάθεση να βοηθήσουν και μάλιστα επικαλούνται δικαιολογίες όπως ‘’πονάει η μέση μου’’, ‘’δεν μπορώ να πάρω την ευθύνη να μετακινήσω το αμαξίδιο’’ και άλλες».
Αδιάψευστα ντοκουμέντα του προβλήματος τα όσα κατέγραψε η κάμερα του Ράδιο Θεσσαλονίκη.
Επιστρέφοντας από το Πανεπιστήμιο η Ανθή αφού διασχίσει ξανά την Εγνατία μέσα στα αυτοκίνητα καθώς αν ανέβει στο πεζοδρόμιο μετά δεν μπορεί να κατέβει από αυτό στο ύψος όπου βρίσκεται η στάση περιμένει να περάσει λεωφορείο που ξέρει ότι διαθέτει ράμπα. Μετά από δέκα λεπτά έρχεται το 14, η Ανθή βγαίνει προς το δρόμο και κάνει σήμα με το χέρι της στον οδηγό για να τη δει. Το λεωφορείο σταματά, ασφυκτικά γεμάτο, κόσμος επιβιβάζεται και αποβιβάζεται όμως η Ανθή δεν χωρά. Ο οδηγός δεν μπαίνει στη διαδικασία να κάνει την παραμικρή προσπάθεια. Κλείνει τις πόρτες και φεύγει.
Μετά από ένα δεκάλεπτο έρχεται το 2Κ. Η Ανθή επαναλαμβάνει τη διαδικασία, το λεωφορείο σταματά, γεμάτο, κατευθύνεται προς την πόρτα του οδηγού ζητά να ανέβει. Ωστόσο κανείς δεν ενδιαφέρεται. Οι πόρτες κλείνουν.
«Νιώθω να με ταπεινώνουν» λέει η Ανθή «στην αρχή θύμωνα, τώρα πλέον το θεωρώ δεδομένο, τώρα νιώθω μόνο απογοήτευση» συμπληρώνει.
Τα όνειρά της και η έκκληση της
Η αναπηρία της δεν στέκεται εμπόδιο στα όνειρά της και όπως δηλώνει η ίδια στόχος της είναι να πάρει το πτυχίο της στην εφαρμοσμένη πληροφορική και να καταφέρει να βρει δουλειά σε κάποια μεγάλη εταιρεία στο εξωτερικό.
Ωστόσο πίσω από τα νεανικά μάτια που αστράφτουν και το φωτεινό της χαμόγελο κρύβεται η απογοήτευσή της αναφορικά με τις ανύπαρκτες υποδομές για τα άτομα με κινητικές δυσκολίες. Η Ανθή πήρε την πρωτοβουλία να δημοσιοποιήσει όσα αντιμετωπίζει όχι μόνο όπως λέει για την ίδια αλλά και για όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους που η μοίρα τους καθήλωσε σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο.
Απευθύνει κάλεσμα σε όλους τους αρμοδίους να στρέψουν το βλέμμα τους στα άτομα με κινητικές δυσκολίες και να κάνουν τις πόλεις πραγματικά βιώσιμες και φιλικές με ίσες ευκαιρίες για όλους.
Πηγή http://www.rthess.gr
