“Δεν μου αρέσουν οι τίτλοι. Προτιμώ να δηλώνω πως είμαι απλώς ένας άνθρωπος που γράφει”.
Ο Μιχάλης Πιτένης, δημοσιογράφος και συγγραφέας, προσπερνά γρήγορα το πρώτα μας ερώτημα για το ¨ποια ιδιότητα προτιμά¨, ερώτημα που του θέτουμε σχεδόν αμέσως μόλις αρχίζει η συζήτηση μας στα πλαίσια του μαθήματος μας στο εργαστήρι δημοσιογραφίας του ΙΕΚ Κοζάνης.
Ο φιλοξενούμενος μας έχει μια μακριά πορεία ως επαγγελματίας δημοσιογράφος καθώς εργάστηκε σε όλα τα μέσα ενημέρωσης, τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδα, και γραφεία τύπου, αλλά όπως ο ίδιος ομολογεί η μεγάλη του αγάπη είναι η λογοτεχνία και η συγγραφή βιβλίων. Μια αγάπη που μεταφράστηκε μέχρι τώρα σε οκτώ λογοτεχνικά βιβλία, και όχι μόνο, καθώς δώδεκα θεατρικά του έργα έχουν παρουσιαστεί από διάφορους επαγγελματικούς και ερασιτεχνικούς θιάσους.
Μην επιχειρήσετε όμως να του ζητήσετε να σας πει ¨δύο λόγια¨ για οποιοδήποτε έργο του, καθώς θα σας απαντήσει με περίσσιο χιούμορ “τα έγραψα”!
Κι αυτά που έγραψε είναι «Τα κουβάρια της σιωπής», μια συλλογή διηγημάτων που εκδόθηκε το 1995 και ακολούθησαν η «Συνάντηση»- (συλλογή διηγημάτων διάφορων συγγραφέων) το 1997, «Μην ενοχλείτε τον Πρίγκιπα», συλλογή διηγημάτων το 1998, για να πάρουν σειρά τα μυθιστορήματα «Τα υγρά ίχνη της μνήμης», 2002, «Οι κόρες της Αφροδίτης»,2006 , «Η προφητεία του Μότσαρτ», 2010 , «Η Απόγονος», 2013,”Μετέωρη γυναίκα”, 2019.
Έργα διαφορετικά με ποικίλα θέματα, αλλά με ένα κοινό βασικό συστατικό. Τις γυναίκες! Γυναίκες παντού! Όχι σε δεύτερους ή τρίτους ρόλους αλλά σε πρωταγωνιστικούς. Στην “Μετέωρη γυναίκα” η Δομνίκη, στην “Απόγονο” η Μαριάννα, “Στην προφητεία του Μότσαρτ” η Χαρίν και η Σαφί, στις “Κόρες της Αφροδίτης” η κυρία Έφη, στα “Υγρά ίχνη της μνήμης” η Αλέκα.
– Είναι για σας τόσο σημαντική η γυναίκα; Σας εμπνέει στα έργα σας κ. Πιτένη; Οι ερωτήσεις βροχή πια και εκείνος δείχνει πως δεν φοβάται μήπως… βραχεί.
“Η γυναίκα είναι πάντα πηγή έμπνευσης στη ζωή μου. Η γυναίκα με όλες τις πτυχές της προσωπικότητας της. Η γυναίκα σύντροφος, συνοδοιπόρος, συμπαραστάτης.
Δεν βλέπω τη γυναίκα ως το άλλο μισό ενός άνδρα, αλλά ως έναν δυναμικό άνθρωπο που στηρίζει εμάς τους άνδρες και σε σημαντικό βαθμό καθορίζει τη ζωή μας.”
– Μήπως έτσι επιδιώκετε να γοητεύσετε τις αναγνώστριες σας κ. Πιτένη, γιατί δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως οι γυναίκες διαβάζουν περισσότερο;
Γελάει. “Αληθεύει. Ωστόσο, δεν επιδιώκω να γοητεύσω τις γυναίκες. Θέλω να τις προσεγγίσω, να τις καταλάβω. Στην ¨Μετέωρη γυναίκα¨ όπου επέλεξα να μιλήσω με τη φωνή μιας γυναίκας συνειδητοποίησα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά πόσο αδικημένη είναι η γυναίκα. Μπορεί τα τελευταία χρόνια να κέρδισε πολλά σε ό,τι αφορά τη θέση της στην κοινωνία, αλλά της αξίζουν να κερδίσει περισσότερα. Τα δικαιούται.”
– Σημαντική η γυναίκα για τα έργα του κ. Πιτένη, αλλά και για τη ζωή σας;
Χαμογελάει, παίρνει μια βαθιά πριν μιλήσει. “Φυσικά. Ξεκινώντας από τη σύντροφο μου και φτάνοντας μέχρι τις πολύ καλές φίλες που ευτύχησα να έχω, στη ζωή μου υπάρχουν γυναίκες με τις οποίες χαίρομαι να μιλώ και να ακούω τη γνώμη τους για πολλά θέματα την οποία και σέβομαι.
Με εκνευρίζει και θεωρώ ιδιαίτερα ρατσιστική την φράση που ακούω από ορισμένους άνδρες “εντάξει μωρέ, γυναίκα είναι τι να μας πει”. Νομίζω πως αυτοί οι άνδρες έτσι ουσιαστικά αδικούν τον εαυτό τους.
Μιλάω πολύ με τη δική μου γυναίκα, ακούω πάντα τη γνώμη της, τη μετράω. Φυσικά η ευθύνη των όποιων αποφάσεων μου βαρύνει εμένα, αλλά υπολογίζω τη γνώμη της. Όπως μιλάω και με τις γυναίκες με τις οποίες με συνδέει φιλία και πολλές φορές προστρέχω στη συμβουλή τους για διάφορα θέματα.”
Σταματάει για λίγο, φαίνεται πως κάτι θυμάται, χαμογελάει και συνεχίζει. “Τελικά, νομίζω πως τα καταφέρνω καλά όταν προσπαθώ να περιγράψω μια γυναίκα, να μιλήσω ως γυναίκα. Όταν κυκλοφόρησαν ¨Οι κόρες της Αφροδίτης¨ μια δημοσιογράφος ήθελε να με συναντήσει από κοντά και να μου πάρει συνέντευξη καθώς δεν πίστευε ότι το βιβλίο το είχε γράψει άνδρας! Εκτιμώντας το αποτέλεσμα της συνέντευξης, ένα πολύ όμορφο αφιέρωμα στην εφημερίδα ΒΡΑΔΥΝΗ, μάλλον πείστηκε πως εγώ ήμουν που μιλούσα έτσι για τις γυναίκες.”
-Άρα, θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως ερωτικό συγγραφέα;
Δεν απαντά αμέσως. Κάτι αναπολεί πάλι.
“Ερωτικό; Όχι. Πάντως ούτε αντιερωτικό, όπως με χαρακτήρισε κάποιος όταν κυκλοφόρησε η πρώτη συλλογή διηγημάτων μου. Από τότε σ’ όλα τα βιβλία μου υπάρχει πολύ ερωτικό στοιχείο και ίσως στο τελευταίο να το ‘χω παρακάνει λίγο!”
Δεν το εννοεί. Αστειεύεται, δείχνοντας πως αυτός είναι ο τρόπος για να μιλάει για τον εαυτό του. να αυτοσαρκάζεται. Το σίγουρο είναι πως ό,τι έγραψε μέχρι τώρα το θεωρεί “καλώς καμωμένο, αλλά αν γυρνούσα προς τα πίσω ίσως άλλαζα κάτι, καθώς έχει αλλάξει και η ματιά μου στη ζωή, σε όλα…”, μας λέει λίγο πριν μας αποχαιρετίσει με την υπόσχεση πως θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Συγχαρητήρια για το υπέροχο βιβλίο Μιχάλη!