Θλιμμένοι, στην ελπιδοφόρο Σταυροπροσκύνηση, εν μέσω κορωνοϊού. (του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι, Κώστα)

Η ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΕΚΒΑΛΛΕΙ ΤΗ ΘΛΙΨΗ.

Η γενιά μας βιώνει φέτος την πιο δύσκολη Σταυροπροσκύνηση (Κυριακή, 22-3-20), εν μέσω μιας επιδρομής ενός αδίστακτου φονικού εχθρού, που δεν κάνει εξαιρέσεις και που απειλεί το ανθρώπινο γένος στο σύνολό του, που είναι αόρατος, και γι’ αυτό πολύ επικίνδυνος, αφού με τις αισθήσεις μας δεν εντοπίζεται, δεν θεάται και η μόνη δυνατότητά μας για την απομόνωσή του και εξουδετέρωσή του (προς το παρόν) είναι δική μας ‘’απομόνωση’’, ο δικός μας ‘’εγκλεισμός’’, που προτείνεται αγωνιωδώς από όλους τους ειδήμονες και την Ελληνική πολιτεία, με το σύνθημα, που το προβάλλουν και πολλοί άνθρωποι του πολιτισμού και της τέχνης: ‘’Μένουμε σπίτι’’.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΟ.

Πρόκειται για μια ιδιότυπη ‘’απομόνωση’’ και έναν καινοφανή ‘’εγκλεισμό’’ εντός των οικιών μας, ως κελύφων σωτηρίας μας από τον φονικό ιό, που μπορεί να μας οδηγήσει σε μια έκρηξη ανοίγματος, σε μια αγωνιώδη αναζήτηση, σε μια κραυγή πολύ εσωτερική (σαν κι αυτήν του Εσπερινού: ‘’Κύριε εκέκραξα προς σε… εν τω κεκραγέναι με προς σε, .. εισάκουσόν μου, Κύριε’’), προκειμένου να συναντήσουμε το Θεό και τον αδελφό. Οπότε το ‘’Μένουμε σπίτι’’ δεν γίνεται χώρος απραξίας και αδράνειας, αλλά μπορεί να γίνει τρόπος επανα-ανακάλυψης του εαυτού μας στη σχέση του με το Θεό και στη σχέση του την παράλληλη με τον ελάχιστο αδελφό.

ΒΟΥΡΚΩΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ.

Τα πρόσωπα όσων πέρασαν σήμερα (22-3-2020) από τον Ι. Ναό, για να ανάψουν το κερί τους και να προσευχηθούν (‘’Επιτρέπεται η προσέλευση πιστών, για ατομική προσευχή με βραχεία παραμονή τους στον χώρο λατρείας, τηρουμένης της αναλογίας του ενός ατόμου ανά 10 τ.μ. επιφανείας και με ελάχιστη απόσταση τα δύο (2) μέτρα μεταξύ τους’’ [Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, 16-3-2020, Αρ. Φύλλου 872]) τα πρόσωπά τους, λοιπόν, ήταν βαριά και τα μάτια τους βουρκωμένα.

Η ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΓΕΝΝΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ.

Η Σταυροπροσκύνηση γεννά την ελπίδα. Νιώθουμε δέος καθώς πλησιάζουμε στο Σταυρό του Χριστού: ‘’Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν Δέσποτα, και την αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν’’. Τι άλλο μπορούμε να πούμε ή να εξηγήσουμε, παρά το λόγο αυτόν της Εκκλησίας να επαναλαμβάνουμε σταθερά και αδιάκοπα;

Το προσκλητήριο είναι οικουμενικό: ‘’Δεύτε πάσαι πατριαί των εθνών, τον Σταυρόν του Κυρίου ύμνοις τιμήσωμεν’’. (Ιδιόμελο, Ήχος β’. Ψάλλεται κατά την ώρα της Σταυροπροσκύνησης).

π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας

παπαδάσκαλος

22-3-2020