Δεν ήταν η Ελένη, η Ναούμα, η Σουλτάνα… Ήταν η μητέρα, ακούσαμε, που έχασε το γιο της στη Σιάτιστα από τον ιό κι έχασε κι αυτή τη ζωή της.
Τι κι αν ήταν η μητέρα;
Την πόρτα της, από το φόβο, δεν τόλμησε κανείς να τη χτυπήσει για να την ενθαρρύνει, την εβδομάδα της αναμονής των εξελίξεων του διασωληνωμένου γιου της.
Ούτε δεήσεις έγιναν για να εισακουστούν, αφού όλοι προσεύχονταν ή εύχονταν για τη δική τους σωτηρία.
Τι κι αν ήταν η μητέρα;
Ήταν ολόμονη στο χειρότερο άγγελμα θανάτου, αυτό του σπλάχνου της. Κανείς δεν πέρασε την αυλόπορτα, ούτε της χτύπησε το τζάμι.
Ο πολιτισμός του πένθους, ως σεβασμός στη ζωή, πήγε στράφι. Τα φαγητά της παρηγοριάς από της γειτόνισσες και τους συγγενείς που άλλοτε συνοδεύονταν από το δάκρυ, δεν ετοιμάστηκαν.
Τα ψωμιά, οι πίτες, τα φαγητά ως τρόπος να λυθούν τα στόματα τα κλειδοστομιασμένα των πενθούντων, ώστε κάτι να κατεβεί για να μην αγιάσουν και κάτι να πουν για να μιλήσουν το βάσανό τους, δεν έφτασαν στο σπίτι.
Η σιωπηλή παρουσία των φίλων στους χαροκαμένους, έγινε ηχηρή απουσία και τα μάταια, ίσως, λόγια που θα ψέλλιζαν για να γίνει το βάσανο ελαφρύτερο και να παλευτεί ο χρόνος, δεν ειπώθηκαν. Εξανεμίστηκε, έτσι, η κουλτούρα της παρηγοριάς που σήμερα θα τη λέγαμε εθελοντισμό ή αλληλεγγύη.
Μόνο το υπηρεσιακό, παγερό φαγητό περίμενε , μάταια , έξω από την πόρτα.
Τί κι αν ήταν η τίκτουσα;
Μόνη μοιρολόγησε το γιο της. Δεν τον ξενύχτησε, δεν τον στόλισε, δεν τον φίλησε, δεν τον συνόδεψε στο στερνό ταξίδι, δεν του έκανε τη μακαρία, τούτες τις πρωτόγνωρες μέρες.
Η πανδημία της κηδείας μετατράπηκε σε μοναχική κηδεία, ή κηδεία συνοπτικών διαδικασιών, όπως κυνικά λέγεται. Και μόνη η μάνα να ήταν , η αγάπη της θα γινόταν συγκινημένο πλήθος.
Η παροιμία πως η πέτρα ραγίζει, μα ο άνθρωπος δεν ραγίζει, δεν έπιασε τόπο στην περίπτωσή της και σε μια βδομάδα έκανε τη δική της έξοδο από τη ζωή, για να συναντήσει, ίσως, το γιο της στο επέκεινα.
Τούτα τα λόγια, ας γίνουν οι χοές μας για τη γυναίκα που είχε τη μοίρα της Παναγίας, η οποία σήμερα γιορτάζει το πιο χαρμόσυνο άγγελμα της ζωής, την έλευση της νέας ζωής.
Και του χρόνου, όλοι στο μέτρημα…
Τάσα Σιόμου
Υ.Γ.
Ως πολίτες ξέρουμε να κάνουμε τα ΔΕΟΝΤΑ. Αρκεί τούτο το Χρέος, υπό το κράτος της επικοινωνιακής τρομοκρατίας, να μη γίνει απώλεια της κριτικής μας στάσης απέναντι στο Χρέος των ιθυνόντων, να μη γίνει απώλεια των συναισθημάτων μας για το συνάνθρωπο, γιατί τότε η συμμόρφωσή μας στα έκτακτα, θα γίνει επικίνδυνη κουλτούρα μελλοντικής υποταγής.
Πολύ συγκινητικό και αληθινό συνάμα… η τραγικότητα σε όλο της το μεγαλείο… συγκινήθηκα και δάκρυσα… πόσο σκληρό για να είναι αληθινό όλο τούτο;..
Γιατί επικοινωνιακη τρομοκρατια!! Έχεις άλλη άποψη ως ειδικός που δεν είσαι για το πόσο σοβαρά είναι τα θέματα ώστε να βαφτίσεις την τρέχουσα ενημέρωση ως ” επικοινωνιακή τρομοκρατία” .Εκ
ΜΠΡΑΒΟ ΚΥΡΙΑ ΣΙΩΜΟΥ…ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΙ ΤΗΝ ΣΚΕΦΤΗΚΑΝΕ….
Κρατώ το υστερόγραφο “επικίνδυνη κουλτούρα μελλοντικής υποταγής” και υπερθεματίζω, λέγοντας πως η κουλτούρα υποταγής μας έφερε σε αυτά τα χάλια ως κοινωνία γενικά. Δε θέλω να φανταστώ τη συνέχεια….
Προτιμώ (μό που είναι εφικτό) να βγω έξω στον καθαρό αέρα, που δεν είναι μολυσμένος από “ανθρώπινη ατομική ευθύνη”.
Πολύ καλό και εύστοχο!!!
Ευχαριστούμε κε Τάσα, το κείμενο σας είναι ένα μνημόσυνο , μια προσευχή …
Πόσο λείπετε από αυτή την πόλη…!!!
ΤΑΣΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ. ΕΑΝ ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΟΛΟΙ ΘΑ ΜΟΙΡΑΖΑΝ ΠΙΤΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΧΑΣΚΟΓΕΛΟΥΣΑΝ. Α.ΠΟΣΙΝΑΚΙΔΗΣ.
Πρόχειρα αρνητική οπτική που αδικεί όσους το έπραξαν. Γιατί υπήρξαν. Η γράφουσα το έκανε; οι συνθήκες είναι συνήθεις; ο λαός αυτός απέδειξε κι αποδεικνύει καθημερινά την ανθρωπιά του. Γιατί δυσφημείται άρδην ; πόσο εύκολα κανείς συγκατατίθεται στο γραφικό συναίσθημα ; εντυπωσιακό.
Αυτό κατάλαβες εσύ από το άρθρο ?
δεν επιρρίπτει πουθενά ευθύνες…για τη μάνα που δεν έθαψε το παιδί της μιλά.Ποιον με τόσο καημό θέλετε να υπερασπιστείτε..
ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΜΙΛΑΤΕ.ΔΕΚΑ ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΚΑΛΑΕΙ Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΒΟΙΟΥ ΝΑ ΠΑΝΕ ΓΙΑΤΡΟΙ ΝΑ ΕΞΕΤΑΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΥΣ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΔΑΜΑΣΚΗΝΙΑ ΚΑΙ ΔΡΑΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΕ ΚΑΝΕΝΑΣ.
ΕΥΤΥΧΩΣ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΔΥΟ ΑΞΙΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ (ΝΕΑ ΕΡΥΘΡΑΙΑ ) ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΚΟΣΤΟΣ ΗΡΘΑΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ.ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΧΩΡΙΑΝΩΝ ΜΑΣ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΕΜ ΕΥΓΕ.
ΚΑΙ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑ ΣΙΟΜΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ.
Καλη η ευχη “και του χρονου ολοι στο μετρημα” αλλα φευ που λενε οι φιλολογοι Αγαπητη Συμπολιτισα.
Δεν ξέρω αν ο στόχος του σχολιασμού της κυρίας είναι το αντικείμενο του σχολιασμού η η επίδειξη των λογοτεχνικών της ικανοτήτων τις οποίες τέτοια ώρα έντεχνα επιδεικνύει για την δημιουργία συναισθηματικής φόρτισης στους αναγνωστες.Ισως νομίζει ότι με αυτό κάνει το καθήκον της!! Δεν την αδικώ αλλά η χώρα αυτή τη στιγμή έχει ανάγκη από ενέργειες και μέτρα αντιμετώπισης του ιού και όχι κλαψουρισματα και ιντερνετικά μνημόσυνα!!
τελικα εισαι τεταπερατος
ΤΑΣΑ,ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΟ Υ.Γ.ΝΑ ΜΗ ΒΓΕΙ ΑΛΗΘΙΝΟ.
Κι όμως τολμησαν να χτυπησουν πορτα κι αδικουνται οσοι το επραξαν.
Δεησεις εγιναν και γινονται ευχομενοι υπερ του συμπαντος κοσμου γονατιστοι καθημερινα.
Υποθεσεις και τραγικοποιησεις για αλλοθι κειμενου ευτελιζουν τον πολιτισμο του καθενος που σεβαστηκε τον πονο και φαγητα ετοιμαστηκαν και συγγενεις πηγαν και δακρυα και πονος και κουλτουρα μαζι με εσαει εθελοντισμο και αλληλεγγυη με φαγητο αγαπης κι όχι υπηρεσιακο που μονο το κειμενο εξυπηρετει.
Η κηδεια δεν εγινε μονη. Θυσιαστικα παντα οι ιερεις ,συγγενεις και στις δυο κηδειες και καποιοι παροντες από αγαπη.
Τα δεοντα αγνοηθηκαν επιμελως και εσκεμμενα για την αναδειξη της πενας του δικαιου αλλα ασφαλους θρονου όμως αδικου κριτη.
Επικινδυνη κουλτουρα που πυροβολει τραυματισμενους από καθεδρας δηθεν ακριβοδικαιης αλλα καθωσπρεπιστικης θεσης