Στον Τ. Π. που δεν πρόλαβε τη φετινή Ανάσταση.
«Πως πέσαμε, σύντροφε, μέσα στο λαγούμι του φόβου”
(και πως θα βγούμε;)
ο θεριστής δεματίζει
ψυχές που φύγαν από σώματα, αδόκητα
για τόπους σιωπής με τ’ ασφοδίλια.
«Δεν ήταν της δικής σου μοίρας,
μήτε της δικής μας το γραμμένο…»
μήτε της δικής μας το γραμμένο…»
Εν τούτοις
γωνία Στάμκου Αναστασίου και Περικλέους
τόσα χρόνια βρεθήκαμε και σε μια μέρα χωριστήκαμε.
τόσα χρόνια βρεθήκαμε και σε μια μέρα χωριστήκαμε.
Β. Π. Καραγιάννης