Κάθεται σε ένα από τα δεκάδες τραπέζια στην κεντρική πλατεία της πόλης μας. Στο τραπέζι ο φραπές του. Στην καρέκλα δίπλα του η χαρακτηριστική-όπως θα καταλάβω αργότερα-καφέ, δερμάτινη τσάντα του, φθαρμένη από τη χρήση, πολυταξιδεμένη με τα σχέδια των ονείρων του. Εκείνος με ένα τσιγάρο στο χέρι, να στρίβει με τον οικείο σε όλους όσοι τον γνώρισαν τρόπο το μουστάκι του και να διαβάζει την αθλητική του –τι έκπληξη για μένα- εφημερίδα .Ένα χαμόγελο πλατύ φωτίζει το πρόσωπο του στο άκουσμα του ονόματός του, σηκώνεται και μου δίνει το χέρι. Είναι 20 Μαρτίου του 2007,13 χρόνια πριν, όταν συναντιούνται για πρώτη φορά οι δρόμοι μας με τον Γιάννη Καραχισαρίδη. Έως τότε τον γνώριζα από τις σκηνοθεσίες του και τη συνεργασία του με το δικό μας Θεατροδρόμιο. Είναι 20 Μαρτίου του 2007, όταν ξεκινά μια συνεργασία 7 χρόνων-εκείνος στο τιμόνι της Καλλιτεχνικής Δ/νσης κι εγώ της Προεδρίας του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης. Μια συνεργασία πολύτιμη για μένα και , όπως έδειξε ο χρόνος για πολλούς, και δημιουργική. Ιδιαίτερα και πολλαπλά.
Σκηνοθέτης αναγνωρισμένος, δεινός οικονομολόγος, με μοναδικής οξυδέρκειας κι ευγένειας συμπεριφορές διοικητικές, πνεύμα ρηξικέλευθο κι ελεύθερο, σπάνιος ακροατής, απλόχερος σε κάθε του έκφραση κέρδισε τη στήριξη και την αγάπη τη δική μου και των συνεργατών μας στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ και την πόλη. ( Κούλα συλληπητήριά μας, χάσαμε τον Γιάννη ακούστηκε χθες στο τηλέφωνο συντετριμμένη η φωνή του Λευτέρη Ελευθεριάδη, Κούλα, έφυγε ο Γιάννης, δεν το πιστεύω, λίγο αργότερα ο Δημήτρης Καταλειφός). Και το θέατρο επί ημερών του άνθισε. Αγκαλιάζοντας ό,τι πολύτιμο είχε χτιστεί τα προηγούμενα χρόνια, όλους τους δημιουργούς του του τόπου, διεύρυνε τους ορίζοντες και τη δράση του. Με νέες, πρωτοποριακές για τα τότε δεδομένα των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ, σκηνές και δράσεις, τίμησε τον θεσμό, την γενέθλια πόλη του, τους ανθρώπους της και πρόβαλε και καταξίωσε το θέατρο μας σε όλη τη χώρα.
Οφείλω να τις θυμίσω επιγραμματικά- δυστυχώς οι άνθρωποι γρήγορα ξεχνούμε- να τις τιμήσω, να τον τιμήσω:
- Η σκηνή του «Σύγχρονου Θεάτρου» με παραστάσεις sold out που άφησαν εποχή. (Ουρές για τον Μπέκετ στην Κοζάνη ,έγραφε Η Ελευθεροτυπία)
- Η ¨Άγονη γραμμή¨ με παραστάσεις βαλίτσα σε ορεινά κι απομακρυσμένα χωριά της Περιφέρειάς μας μες στο καταχείμωνο, τότε που εκεί βασιλεύουν η ερήμωση και η μοναξιά.
- Η σκηνή « Νύχτες Κωμωδίας» ,με παραστάσεις Stand up Comedy στα μπαρ της πόλης και της περιφέρειας από μια ομάδα- όνειρο ηθοποιών του τόπου μας.
- Τα « Αγάλματα της Πόλης», με παραστάσεις αφιερωμένες στη ζωή και το έργο σημαντικών προσωπικοτήτων της πόλης, παραστάσεις-συμβολή στην ιστορική μνήμη και γνώση, για τους μαθητές και τους νεώτερους.
- Παραστάσεις όπερας και σκηνικά αφιερώματα αποτέλεσμα σύμπραξης μαθητών των Ωδείων και μουσικών της πόλης με καταξιωμένους συνθέτες, μονωδούς, σκηνογράφους ,σκηνοθέτες.
- Τριήμερα ποίησης σε βιβλιοπωλεία, μπαρ, σταθμούς λεωφορείων και εκπ/κα ιδρύματα, σε συνεργασία με την Παρέμβαση του Βασίλη Καραγιάννη.
- Σεμινάρια θεατρικά για εκπαιδευτικούς και ερασιτέχνες του θεάτρου,
- Οργάνωση για πρώτη φορά θεατρικών εργαστηρίων για ενήλικες-τι ωραίες παραστάσεις μας χάρισαν στην πορεία του χρόνου οι ομάδες που ωρίμασαν από εκεί.
- Το Διεθνές Φεστιβάλ Αφήγησης, με δεκάδες παραστάσεις Αφήγησης διάσπαρτες στην περιοχή, μοναδικό στο είδος του τότε στην Ελλάδα, αναγνωρισμένο στη συνέχεια στην Ευρώπη.
Κυρίως, όμως, οφείλω να επισημάνω κι εγώ, όπως όλοι οι συνεργάτες και φίλοι αυθόρμητα έπραξαν χθες, την εμπιστοσύνη και την στήριξη που πρόσφερε απλόχερα και με επιμονή στους δημιουργούς της πόλης του, σε όλες τις ερασιτεχνικές ομάδες , σε όλους τους ερασιτέχνες ανεξαιρέτως. Δυνάμεις που στήριξε και συνένωσε. Κορύφωση της πολύχρονης αυτής στάσης και στήριξης η «Βαβυλωνία», παράσταση της Κεντρικής σκηνής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ, που ταξίδεψε και σε όλη τη Β .Ελλάδα, σε δική του σκηνοθεσία και με διανομή των ρόλων σε ηθοποιούς «ερασιτέχνες» από όλες τις θεατρικές ομάδες.
Σκέφτομαι πως μακρηγόρησα, πως κούρασα.
Σκέφτομαι, όμως, ταυτόχρονα πως, αν υπάρχει τρόπος να τιμούμε κάποιον που φεύγει από κοντά μας, πόσο μάλλον κάποιον που με τον τρόπο και το έργο του τίμησε όλους μας, είναι να αναγνωρίζουμε το έργο του αυτό , το αποτύπωμα του και την αξία του .Να το κρατήσουμε. Και να πάμε ακόμη πιο πέρα.
Τίτλοι τέλους, λοιπόν; ψελλίζω.
Θυμάμαι τα λόγια του Χειμωνά:
«Νερό είναι ο χρόνος και κυλά, δεν είναι για τους ανθρώπους».
Για άλλη μια φορά, επώδυνα, το συνειδητοποιώ.
Βάζω, όμως, άνω τελεία
Εις το επανιδείν, Γιάννη Καραχισαρίδη!
Κούλα Καλογερίδου
Πρόεδρος ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης, 2007-2014
Υ.Γ. 26 Απριλίου, ημέρα του θανάτου του, δέκα χρόνια πριν, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης, σε πλήρη άνθιση παρουσίαζε:
-Στην Αθήνα τον « Πρώτο έρωτα» του Μπέκετ, μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων στην Κοζάνη και τη Θεσσαλονίκη
-Στην Περιφέρεια με την Άγονη Γραμμή, το έργο του Μ.Πιτένη « Η ζωή είναι δίπλα μας»
– Στην Κοζάνη, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Αφήγησης παραστάσεις και εργαστήρια Αφήγησης στο Δημοτικό Ωδείο, στο πάρκο Αγ. Δημητρίου , στο Στέκι του Φιλοπρόοδου Συλλόγου, στο θεραπευτήριο Σπινάρη.
