Μετά από δύο μήνες καλούμαστε πάλι να επιστρέψουμε στα άβολα θρανία που τόσα χρόνια αντιπαθούσαμε. Μα τώρα, ένα περίεργο συναίσθημα κατακλύει εμάς τους μαθητές, ένα συναίσθημα ανυπομονησίας και λησμονιάς.
Όπως όλος ο κόσμος, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με έναν αόρατο εχθρό που ακούει στο όνομα Covid-19. Σε πολύ νεαρή ηλικία έπρεπε να αντιληφθούμε τη σοβαρότητα της κατάστασης και να υπακούσουμε τις αποφάσεις της πολιτείας, μία εκ των οποίων ήταν το προσωρινό κλείσιμο των σχολείων με σκοπό την προστασία της κοινωνίας μας. Πολλοί μαθητές έμειναν χαρούμενοι καθώς το πρωινό ξύπνημα δε θα ήταν πλέον κομμάτι της καθημερινότητάς τους και το άγχος, που τυχόν να υπήρχε για τα μαθήματα ή τα διαγωνίσματα, πλέον ήταν απών. Από την άλλη πλευρά όμως, πολλοί μαθητές κυριεύτηκαν από θλίψη και απογοήτευση, για τον μοναδικό λόγο ότι έχαναν τα πιο όμορφα χρόνια τους.
Δυστυχώς ή ευτυχώς βρίσκομαι μέσα σε αυτούς τους μαθητές. Από μικρή άκουγα τους γονείς μου να αφηγούνται ιστορίες από τα μαθητικά τους χρόνια και να ονειρεύομαι στη συνέχεια το δικό μου μέλλον σαν μαθήτρια και μπορώ να πω με σιγουριά, δεν έμοιαζε με την πραγματικότητα που βιώνω σήμερα. Μέσα στα όνειρά μου δεν ήταν το πάτημα ενός κουμπιού για να μπω στην τάξη ούτε οι ατελείωτες βιντεοκλήσεις με την παρέα μου και τους συμμαθητές μου. Τίποτα από όλα αυτά δε μπόρεσε να πλάσει η φαντασία μου.
Είναι περίεργο να ζεις με το φόβο του αόρατου εχθρού και να είσαι αναγκασμένος να βρεις μία άγνωστη καθημερινότητα. Παρόλα αυτά όμως, συνεχίζω να είμαι μαθήτρια και να ανυπομονώ να καθίσω ξανά στα ζωγραφισμένα θρανία. Για πρώτη φορά θέλω να ακούσω τα γέλια των παιδιών σε μία γεμάτη τάξη, τις φωνές των καθηγητών που τώρα ηχούν μελωδικά με την ανάμνησή τους.
Μπορεί στην αρχή να στεναχωρήθηκα με το κλείσιμο των σχολείων, μα τώρα είμαι παραπάνω από ευγνώμων καθώς μπόρεσα να καταλάβω την αξία αυτών των μικρών πραγμάτων που νόμιζα πως με ενοχλούσαν. Μετράω πλέον τις μέρες αντίστροφα για να επιστρέψω στον χώρο του σχολείου, φορώντας την προστατευτική μάσκα, τηρώντας τις αποστάσεις και τους κανόνες υγιεινής. Ξέρω πως τίποτα δε θα είναι ίδιο, τώρα όμως αυτή είναι η ιστορία που θα λέω εγώ στα δικά μου παιδιά, αυτός είναι ο αγώνας που θα νικήσουμε όλοι. Θα επιστρέψουμε στα θρανία με μεγαλύτερη όρεξη για μάθηση και είμαι σίγουρη πως αυτή η σχολική χρονιά θα τελειώσει με εμάς να είμαστε λίγο περισσότερο μαθητές από ότι ήμασταν τις προηγούμενες χρονιές.
Με συγκινήσεις κοριτσάκι μου είμαι και γω μητέρα μαθητών μόνο να προσέχετε και να σας έχει η Παναγία μας καλά όλα τα παιδιά του κόσμου .Όλα θα πάνε καλά.
Δημήτρης Μπραβο εκπροσωπείς την υπευθυνότητα ειλικρίνεια της γενιά σου
Προσοχή και αισιοδοξία.
Με τη ματιά ενός εκπαιδευτικού, του Γιώργου Θαλάσση (πρώην Διευθυντή στο Γυμνάσιο της Σχολής Μωραΐτη) – αναδημοσίευση από το ιστολόγιό του.
“Επί 23 χρόνια που ήμουν διευθυντής γυμνασίου στη Σχολή Μωραΐτη αντιστάθηκα πολύ έντονα στις φωτογραφήσεις και τις μαγνητοσκοπήσεις κάθε είδους, με εξαίρεση για τις σχολικές γιορτές και τις θεατρικές παραστάσεις και πάντα με αυστηρές προδιαγραφές.
Είχα ακούσει πολλές φορές αιτήματα γονέων για παρακολούθηση των κοινόχρηστων χώρων του Σχολείου με κάμερα για λόγους ασφάλειας. Μου είχε ζητηθεί να τοποθετηθεί κάμερα ακόμη και στα αποδυτήρια και στους προθάλαμους των τουαλετών, αλλά, παρά τα τόσο παράλογα αιτήματα από μια πολύ μικρή μερίδα γονέων ευτυχώς, κανείς δεν μου ζήτησε να μπει κάμερα και μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας. Και όταν η γενική διεύθυνση του Σχολείου μου ζήτησε να μπαίνω στις τάξεις, για να παρακολουθώ την ποιότητα του μαθήματος αρνήθηκα κατηγορηματικά σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας. Η αίθουσα διδασκαλίας και το μάθημα δεν πρέπει να παραβιάζονται από κανένα μάτι, κανένα αυτί, καμιά παρουσία τρίτου προσώπου. Και μπορώ να διαβεβαιώσω ότι τα μάτια και τα αυτιά των τρίτων είναι στην πλειοψηφία τους κακόβουλα.
Μου είχε τύχει να κυκλοφορούν μαγνητοσκοπημένα στιγμιότυπα από κινητά μαθητών σε ώρα αντικατάστασης απόντος καθηγητή ή ακόμη και κατά την ώρα του διαλείμματος, που τα χρησιμοποιούσαν γονείς, για να ισχυριστούν ότι ο εικονιζόμενος καθηγητής δεν μπορεί να επιβάλει την τάξη και να κάνει μάθημα. Και δεν θέλω να θυμάμαι το μπούλιγκ που γινόταν με μαγνητοσκοπημένες ιδιωτικές στιγμές παιδιών.
Τώρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την απαίτηση του υπουργείου παιδείας να μαγνητοσκοπούνται τα μαθήματα, για να προβάλλονται στα παιδιά που αδυνατούν να παρακολουθήσουν το μάθημα.
Κατανοώ την ανάγκη, κατανοώ τις έκτακτες ανάγκες αυτής της περιόδου, αλλά ούτε σε αυτήν, ούτε σε άλλη περίπτωση εγώ ως διευθυντής σχολείου δεν θα επέτρεπα να γίνει μαγνητοσκόπηση την ώρα του μαθήματος. Υπάρχουν κάποια όρια που δεν πρέπει ποτέ και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες ή ανάγκες να παραβιάζονται. Και αν γίνει υποχώρηση σε αυτή την ανάγκη, πάντα θα εμφανίζονται τέτοιες ανάγκες στο μέλλον με αυτήν ή με άλλη ηγεσία στο υπουργείο παιδείας, με αυτήν ή με άλλη κυβέρνηση. Κάθε τόσο αδειάζουν από παιδιά οι σχολικές αίθουσες λόγω γρίπης, πάντα θα υπάρχουν παιδιά που λείπουν, παιδιά που έχουν απορίες, παιδιά που κάνουν επανάληψη, παιδιά που προετοιμάζονται για εξετάσεις. Γιαυτό η άρνηση πρέπει και τώρα και στο μέλλον να είναι κατηγορηματική.
Το σχολικό μάθημα δεν είναι ακαδημαϊκή διάλεξη, δεν είναι δημόσια διάλεξη, δεν είναι ανακοίνωση σε επιστημονικό συνέδριο. Το σχολικό μάθημα δεν παράγεται από μια επιστημονική αυθεντία, αλλά από όλη την τάξη. Δεν παράγεται μόνο από τον εκπαιδευτικό, αλλά και από όλα τα παιδιά. Ο/η εκπαιδευτικός δεν απευθύνεται σε ένα απρόσωπο και ανώνυμο ακροατήριο από ένα χειρόγραφο που έχει μπροστά του. Απευθύνεται σε όλα τα παιδιά μαζί, αλλά και σε καθένα χωριστά, κάνει το μάθημα μαζί με όλα τα παιδιά, αλλά και με το καθένα χωριστά. Και κυρίως η σχολική αίθουσα είναι κατεξοχήν ο χώρος όπου γίνονται λάθη, πολλά λάθη, γιατί τα παιδιά μαθαίνουν κυρίως από τα λάθη τους. Λάθη που προσπερνιούνται, που ξεχνιούνται, λάθη που δεν στιγματίζουν. Μέσα στη σχολική αίθουσα τα παιδιά που μιλάνε πολύ θα συγκρατηθούν, για να μιλήσουν και τα παιδιά που μιλάνε λίγο ή καθόλου. Τα παιδιά που έχουν απορίες θα ενθαρρυνθούν να διατυπώσουν τις απορίες τους και τα παιδιά που έχουν καταλάβει το μάθημα θα μάθουν να είναι υπομονετικά με τα παιδιά που έχουν κενά στις γνώσεις τους. Τα παιδιά μέσα στην τάξη δεν μιλάνε μόνο για να ελεγχθούν οι γνώσεις τους. Κυρίως μιλάνε, για να προχωρήσει το μάθημα παρακάτω. Με τη συμμετοχή των παιδιών προχωράει το μάθημα, όχι με τον μονόλογο του εκπαιδευτικού.
Αλλά μέσα στην τάξη μπορεί να γίνουν κι άλλα πράγματα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιο παιδί το έπαιρνε ο ύπνος κι εγώ έκανα νόημα στα άλλα παιδιά να κάνουν ησυχία κι εγώ μιλούσα χαμηλόφωνα, για να μην ξυπνήσει το παιδί που κοιμόταν. Γιατί συχνά οι έφηβοι υποφέρουν από αϋπνία κι αν το παιδί κοιμόταν δέκα-δεκαπέντε λεπτά θα μπορούσε να συνεχίσει με πιο καθαρό μυαλό την υπόλοιπη μέρα. Κι άλλοτε πάλι που τα έβλεπα αγχωμένα, γιατί είχαν τεστ την επόμενη ώρα, τα άφηνα το τελευταίο δεκαπεντάλεπτο να συζητήσουν μεταξύ τους τις απορίες τους και να κάνουν μια τελευταία επανάληψη. Και τα άφηνα να γελούν και τα έκανα να γελούν. Γιατί το γέλιο είναι ιερή στιγμή για το παιδί, εφόσον δεν γελάει εις βάρος κάποιου άλλου.
Πριν από λίγες ημέρες μια παλιά μου μαθήτρια μου έστειλε ένα μήνυμα: «Σας αγαπώ πάντα… Ήμουν μαθήτριά σας δεκαετία 80… Μας κάνατε πλάκα τσα πίσω από την κουρτίνα…»
Γιατί η σχολική τάξη είναι μια μεγάλη αγκαλιά. Και μέσα στην αγκαλιά χωράει πολύ κλάμα και πολύ γέλιο. Αυτό που δεν χωράει είναι η κάμερα, φανερή ή κρυφή.
Ο Νίτσε έλεγε ότι ο δάσκαλος είναι ο κατεξοχήν πατέρας. Εγώ, λοιπόν, σας λέω πως ο δάσκαλος πρέπει να είναι η κατεξοχήν μητέρα. Και πρέπει να παραμείνει μητέρα που δεν υποκαθίσταται, ούτε αντικαθίσταται από την τεχνολογία.
Το μισό χαρτοφυλάκιο της κυρίας Κεραμέως μαγνητοσκοπείται και προβάλλονται από την τηλεόραση λειτουργίες και ακολουθίες. Ας μείνει το άλλο μισό χαρτοφυλάκιο στην ησυχία του. Με την μαγνητοσκόπηση του μαθήματος δεν εξυπηρετείται η παιδεία. Η πολιτική του υπουργείου παιδείας εξυπηρετείται. Κανένας και καμιά εκπαιδευτικός με στοιχειώδη αυτοσεβασμό δεν πρέπει να ενδώσει σε αυτήν την πολιτική. Με το όχι στη μαγνητοσκόπηση διαφυλάσσουμε τις θεμελιώδεις αξίες της δημοκρατικής παιδείας και της ανθρωπιάς μας.
Γιώργος Θαλάσσης (πρώην Διευθυντής στο Γυμνάσιο της Σχολής Μωραΐτη)”
Με απασχολεί ιδιαίτερα πως δεν αναφέρεις ουτε μια λέξη που θα γίνεις πρωταγωνίστρια big brother χωρίς να ερωτηθείς εσύ η οι καθηγητές σου