Οι ποιητές Γιώργος Δελιόπουλος και Χρήστος Τουμανίδης μιλούν στον 9,58fm της ΕΡΤ3 και στον Γιώργο Καλιεντζίδη, στην εκπομπή «Βουστροφηδόν», τη Δευτέρα 13 Ιουλίου 2020, στις 6 μ.μ., για την ποιητική τους συλλογή ΕΟΡΔΑΙΑ ΓΗ (Εκδόσεις Ρώμη, 2019).
Η Εορδαία γη, με όσα την ομορφαίνουν και όσα την πληγώνουν, εμπνέει, και μέσω των ποιημάτων της συλλογής, «συνομιλεί» μαζί μας. Τα ποιήματα της συλλογής έχουν ως αφορμή και σημείο αναφοράς την ιστορία, το τοπίο, τους ανθρώπους, τα προβλήματα και την καθημερινότητα της Εορδαίας γης. Παράλληλα, όμως, αναφέρονται και σχολιάζουν γενικότερα τη σχέση του Νεοέλληνα με τον τόπο του. Πρόκειται για ένα εγχείρημα που αναδεικνύει την ποιητικότητα της περιοχής και του χώρου γύρω μας.
Η συνομιλία των δύο ποιητών ξεκίνησε με αφορμή την παρουσίαση του έργου του ποιητή Χρήστου Τουμανίδη στα πλαίσια του φεστιβάλ «Πτολεμαΐδα η πόλη γιορτά…ΖΕΙ». Τη συλλογή επιμελήθηκε ο ποιητής Κ.Θ. Ριζάκης, την εικαστική επιμέλεια είχε η εικαστικό Γλύκα Διονυσοπούλου, ενώ τη συλλογή πλαισιώνουν έργα των εικαστικών Άννας Καμπουρίδου και Γλύκας Διονυσοπούλου, αποφοίτων της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας.
Η εκπομπή ακούγεται σ’ επανάληψη το Σάββατο 18 Ιουλίου 2020 στις 4 μ.μ.
Διαδικτυακή ακρόαση κατά τη μετάδοση: http://webradio.ert.gr/958fm
ΚΑΙ ΑΚΟΥΓΑ ΤΑ ΧΩΜΑΤΑ
Η πόλη γιορτάζει.
Ξεκίνησα χαράματα να ’ρθω, στη Γη της Εορδαίας.
«Ήρθα να μοιραστώ τη θλίψη σας,
να γίνω μέρος της χαράς.
Μικρό κλαδί μιας άγνωστης ελπίδας.»
Έτσι έλεγα, και άκουγα τα χώματα,
τα περασμένα χρόνια.
Εκείνα που μας άφησαν σταυρούς,
δάκρυα, κι όμως…
Τότε και τώρα, Γιώργο, γύρω μας:
οι ευωδιές,
τα δέντρα,
τα τραγούδια!
«Πίσω απ’ τον Γράμμο πάλι θα χαθεί ο ήλιος,
αλλά εμείς, πριν ανατείλει πάλι,
πάντα ψηλά, πάντα μακριά,
τ’ αστέρια θα μετρούμε…»
*
(Ο χρόνος είναι οι στάχτες μας, οι χτύποι της καρδιάς.)
Χρήστος Τουμανίδης
ΗΡΩΟ
Σε κατάλαβα καπετάν Φούφα
κι ας μην είχες πετρώσει στη μνήμη
με τη σφαίρα στο μέτωπο
κι ας μην ήσουν για μάχη ντυμένος
περνούσες απέναντι άφοβα
στο αντίθετο ρεύμα του δρόμου
για το δεύτε λάβετε φως
και η μάνα σου φώναζε πίσω:
τι θα γίνουν τα κτήματα;
σε κατάλαβα καπετάν Φούφα
καθισμένο στην άκρη της πόλης
πνίγοντας πόνους κάτω από το δέρμα
απελπισμένο μέχρι αυτοκτονίας
να δείχνεις σ’ εκείνους που έφυγαν:
ορίστε μια νέα Μεγάλη Ιδέα
να γίνουμε πάλι εμείς
ύστερα πλήρωσες ό,τι χρωστούσες
βιαζόσουν να βρεις στο βουνό
τη μοίρα που διάλεξες
το σπίτι που πέθανες
πνιγμένο στα χόρτα.
Γιώργος Δελιόπουλος
