Θα υποταχθούμε; (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Ζούμε σε εποχή σύγχυσης. Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι μεταξύ άλλων δύο αντικρουόμενες τάσεις: Η πρώτη είναι η άκριτη αποδοχή των επισήμων θέσεων. Ως επίσημες θέσεις θεωρούνται αυτές που εκφράζονται από τις κυβερνήσεις των χωρών ή από επιστημονικές κοινότητες. Η δεύτερη τάση είναι η έντονη αμφισβήτηση αυτών και η καλλιέργεια υποψίας ότι κάτι το πολύ επικίνδυνο εξυφαίνεται σε βάρος των λαών. Αυτές οι τάσεις συντελούν στον σε βάθος διχασμό των λαών όχι στη βάση θρησκευτικών ή ιδεολογικών διαφορών, όπως κατά το παρελθόν, αλλά στη βάση της υιοθέτησης ή απόρριψης απόψεων, οι οποίες σε ευνομούμενες κοινωνίες δεν έπρεπε να διχάζουν, αλλά να συμβάλουν στην ομόνοια.

Πρέπει να είναι αξιοσέβαστες οι κυβερνητικές θέσεις και εντολές; Σε ευνομούμενη κοινωνία ασφαλώς ναι. Οι εξουσίες, σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, είναι ταγμένες από τον Θεό, γι’ αυτό και κάθε πολίτης οφείλει υποταγή σ’ αυτές. Το χωρίο αυτό δέχθηκε έντονη την κριτική από κριτικά ιστάμενους έναντι της Εκκλησίας, γιατί δήθεν καλλιεργεί δουλοφροσύνη μεταξύ των πιστών, οι οποίοι καλούνται να συμμορφώνονται πλήρως προς τα κελεύσματα των εξουσιαστών. Μάλιστα προσθέτει ο απόστολος του Χριστού ότι η εξουσία διαθέτει ισχύ, ώστε να τιμωρεί εκείνον που διαπράττει το κακό. Επιπόλαια είναι η θεώρηση του εν λόγω χωρίου όχι μόνο από τους πολέμιους της Εκκλησίας, πολλές φορές μάλιστα εμπαθείς, αλλά ακόμη και από πιστούς. Ο απόστολος γράφει για εξουσίες και όχι για εξουσιαστές. Ο Θεός όρισε να υπάρχουν οι εξουσίες, ώστε να μην καταπίπτουν οι κοινωνίες σε χάος. Δεν όρισε και τους εξουσιαστές. Τί άραγε κακό διέπραξε ο απόστολος Παύλος, ώστε να αποκεφαλιστεί με διαταγή της εξουσίας; Ας εξετάσουμε και ένα άλλο χωρίο. Είναι ένας από τους πειρασμούς του Χριστού από τον διάβολο: Όλα αυτά (τα βασίλεια του κόσμου) θα σου τα παραδώσω, αν πέσεις και με προσκυνήσεις! Από πού κατείχε τα βασίλεια του κόσμου ο διάβολος; Του τα είχαν παραδώσει οι άνθρωποι της αποστασίας από τον Θεό! Μήπως άλλαξε η κατάσταση με την εξάπλωση της νέας πίστης, της χριστιανικής, σε μεγάλη έκταση του πλανήτη μας; Βαυκαλίζονται αρκετοί να κάνουν λόγο για χριστιανικές κοινωνίες. Αν με τον όρο αυτό νοούνται κοινωνίες, στις οποίες η πλειονότητα των πολιτών είναι απλώς βαπτισμένοι χωρίς βιώνουν κατά τη διδασκαλία του Χριστού, αυτό συνιστά κεφαλαιώδες σφάλμα. Πολλές αφορμές δόθηκαν στην ιστορία να κατηγορηθεί η χριστιανική πίστη για μύρια όσα αντιευαγγελικά έπραξαν κατ’ όνομα χριστιανοί.

Είναι πράγματι υποχρεωμένος ο χριστιανός να υποτάσσεται ανεπιφύλακτα στα κελεύσματα της εξουσίας; Ασφαλώς όχι. Υπάρχει μία άλλη εντολή, που υπαγορεύεται από τη στάση του αποστόλου Πέτρου ενώπιον του εβραϊκού Συνεδρίου: Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις. Ο θείος νόμος έχει μεγαλύτερη ισχύ, για τον πιστό, απ’ ότι ο ανθρώπινος. Αυτό το γνώριζαν και το υποστήριζαν και οι αρχαίοι πρόγονοί μας (Σοφοκλέους «Αντιγόνη»).

Οι κυβερνήσεις στον δυτικό κόσμο, στον οποίο αναγκαστικά επιδιώκουν να μας εντάξουν, ξένοι και δικοί μας, λαμβάνουν μέτρα για την αντιμετώπιση ενός ιού, η προσβολή από τον οποίο έχει χαρακτηριστεί πανδημία. Είναι οι κυβερνήσεις αξιόπιστες; Το ερώτημα μπορεί να θεωρηθεί προσβλητικό για κυβερνήσεις δημοκρατικά εκλεγμένες! Ας τεθεί και άλλο ερώτημα: Υπάρχει δημοκρατία στον πλανήτη μας; Σε σειρά άρθρων επισήμανα ότι οι πολιτικοί ήδη από τις τελευταίες δεκαετίες του 20^ου αιώνα έχουν υποταχθεί πλήρως στο διεθνές κεφάλαιο, το οποίο ελέγχει πλήρως τις κυβερνήσεις και εν πολλοίς προεπιλέγει εκείνους που θα ασκήσουν την εξουσία κατά τόπους με «δημοκρατικές» διαδικασίες. Βέβαια για να παραμένουν διχασμένοι οι λαοί προβάλλονται και μάλιστα διογκωμένες δήθεν ιδεολογικές διαφορές! Συμπέρασμα απλό: Οι λαμβανόμενες από τους κυβερνώντες αποφάσεις δεν στοχεύουν, κατά κανόνα, στην επίλυση των προβλημάτων των λαών και στην ευημερία αυτών, αλλά στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των οικονομικά ισχυρών, οι οποίοι νέμουν τις εξουσίες στον πλανήτη.

Σήμερα απασχολεί πλείστους, αν όχι όλους το ζήτημα της αποκαλούμενης πανδημίας. Το θέμα είναι επιστημονικής (ιατρικής) φύσεως. Οι θετικές επιστήμες αναπτύσσονται με κανόνες ιδιαίτερα αυστηρούς και υπάρχει δυνατότητα ελέγχου πιθανών σφαλμάτων, που υπεισέρχονται στην έρευνα. Δεν εδράζονται οι κανόνες σε ιδεολογίες, κατασκευάσματα, ανθρώπων, αλλά σε αρχές καθολικά αποδεκτές από κάθε επιστημονική κοινότητα. Αυτό υποχρεώνει να αποδεχόμαστε χωρίς επιφύλαξη τα επιστημονικά πορίσματα και να εναρμονίζουμε τον βίο με αυτά. Τί ισχύει όμως στην περίπτωση του ιού που μας ταλανίζει; ΟΙ ασκούντες την εξουσία ισχυρίζονται ότι δέχονται τις εισηγήσεις των ειδικών και λαμβάνουν αποφάσεις για επιβολή μέτρων με βάση τις εισηγήσεις αυτές. Ο ισχυρισμός αυτός συντελεί στο να πείθονται πολλοί πολίτες περί της ορθότητας των λαμβανομένων μέτρων. Η ορθότητα ενισχύεται κατά πολύ από το ομόφωνο κυβέρνησης, αντιπολίτευσης και ΜΜΕ σε διάφορες χώρες. Έτσι ο λαός, το ζαλισμένο κοπάδι κατά τον Τσόμσκι, διαπρεπή και από τους λίγους με ελευθερία γνώμης διαπρεπή επιστήμονα, υποκύπτει και αδιαμαρτύρητα αποδέχεται ως ορθά τα λαμβανόμενα μέτρα. Πού έγκειται το σφάλμα, το με σοβαρές τις συνέπειες; Στην ταύτιση της επιστημονικής κοινότητας με την επιστήμη. Ήδη γράψαμε για την άνευ όρων υποταγή των πολιτικών στο διεθνές κεφάλαιο. Παραμένουν άραγε αδέσμευτοι οι επιστήμονες; Δυστυχώς όχι ούτε υπήρξαν ποτέ, από τότε που η επιστημονική έρευνα άρχισε να χρηματοδοτείται από το κεφάλαιο, το οποίο την κατεύθυνε προς τομείς της αρεσκείας του και μάλιστα με έκφραση πόθου για τα αποτελέσματα. Λίγοι επιστήμονες αίρονται σε ηθικό ύψος, ώστε να καταφρονήσουν τις επιθυμίες των «ευγενών» χορηγών της έρευνάς τους και να παραμείνουν χωρίς οικονομική ενίσχυση. Αυτό είναι κοινό μυστικό σε εποχή που αρκετοί έχουν το θράσος να υποστηρίζουν ότι οι επιστήμονες δεν δεσμεύονται στην έρευνά τους από ηθικέ αρχές. Συμπέρασμα: Πόσο ισχυρό είναι το επιχείρημα ότι επί του θέματος έχει αποφανθεί η επιστήμη; Υπάρχει ομοφωνία των επιστημόνων; Ασφαλώς όχι. Θα μας πείσει κάποια πλειοψηφία μεταξύ των ειδικών; Αλλά η αλήθεια στον επιστημονικό χώρο δεν κατοχυρώνεται από τη γνώμη της πλειοψηφίας, ιδιαίτερα αν αυτή υποκύπτει στα κελεύσματα των οικονομικά ισχυρών. Απαιτείται ομοφωνία, η οποία δεν υφίσταται. Και αν είναι λίγοι εκείνοι που προς το παρόν τολμούν να εκφράσουν διαφορετική από την κατεστημένη άποψη, δεν είναι και ασήμαντοι. Υπενθυμίζω ότι ο Οππενχάιμερ πολέμησε την έρευνα επί των ατομικών όπλων μόνος! Και όσο και αν «δημοκρατική» λογοκρισία συντελεί στην απόκρυψη της γνώμης κορυφαίων επιστημόνων, αυτή διαχέεται μέσω διαδικτύου, ώστε τουλάχιστον στη νέα γενιά να μη δικαιολογείται άγνοια.

Πολλά έχουν γραφεί για αθλιότητες των οικονομικών κύκλων και άθλια συμφέροντα. Σοβαρές οι συνέπειες ενεργειών σε βάρος των οικονομικά ασθενεστέρων, αλλά και σε βάρος της υγείας των φτωχών με την κατάρρευση των μικρών επιχειρήσεων και την έξαρση της ανεργίας. Μήπως όμως αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Μήπως τα μέτρα στοχεύουν σε κάτι πολύ πιο ανησυχητικό; Ήδη πολιτικοί στη χώρα μας και σε άλλες έχουν εκφραστεί για την ανάγκη σχηματισμού παγκόσμιας κυβέρνησης προς αντιμετώπιση του προβλήματος. Μήπως οδεύουμε προς «βελούδινη» δικτατορία, στην οποία ενσπείρεται ο φόβος, ο τρόμος ο πανικός και ποινικοποιείται η όποια αμφισβήτηση της ορθότητας των αποφάσεων της εξουσίας;

Θα υποταχθούμε; Το ερώτημα απευθύνεται κυρίως στους νέους. Η γενιά μου αποδείχθηκε εν πολλοίς ουτιδανή. Είναι όμως ευτελής και ο αγώνας των νέων για το δικαίωμα μεταμεσονύχτιας κατανάλωσης ουΐσκι. Καλούνται αυτοί σε αγώνα πολύ πιο ωραίο, για ένα καλύτερο μέλλον στη δύσμοιρη χώρα μας.

« ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»