Με μεγάλη μου λύπη ανακάλυψα πως για μια ακόμη χρονιά, δεν συμπεριλήφθηκαν στις λίστες εισαγωγής μαθητών με σοβαρές παθήσεις στα ΑΕΙ, τα άτομα με αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας Asperger. Έλεος, τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο δεν έχω να πω για την ανοχή της κυβέρνησης στο φαινόμενο αυτό.
Έλεος, διότι ως γνωστόν οι πανελλήνιες είναι μια επίπονη διαδικασία για όλους τους μαθητές. Συγκεκριμένα για τα άτομα με αυτισμό είναι κάτι ακόμα πιο δύσκολο, είναι κάτι που δεν μπορούν να επωμιστούν. Κάτι που μπορεί να καθορίσει τόσο την στιγμιαία ψυχική τους κατάσταση όσο και την υπόλοιπη ζωή τους. Κάτι που τους βγάζει απ’ τους ρυθμούς τους. Για παράδειγμα εγώ ως έχων Asperger, εφόσον δεν δέχομαι πίεση ή δεν «μετρούμαι-απειλούμαι» από κάτι, μπορώ να γράψω μια άψογη έκθεση μέσα σε 43 λεπτά. Αν όμως συμβαίνει αυτό, έχει τύχει να μην καταφέρω να το κάνω ούτε μέσα σε 2 ώρες (μαζί με κρίση πανικού)
Ένα άτομο με Asperger, όπως εγώ, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποστηθίσει, να μιμηθεί και να συγκεντρωθεί με τις ώρες πάνω από ένα βιβλίο, χωρίς να λειτουργεί κανένα μέρος του εγκεφάλου του πέρα απ’ το μνημονικό του. Θέλει περισσότερη δράση, ζωντάνια και μέσα που να του τραβούν το ενδιαφέρον, διότι ως γνωστόν εμείς τα «aspie» άτομα μπορούμε να αποδώσουμε σε κάτι, μόνο εφόσον αυτό μας ενδιαφέρει πραγματικά.
Πολλοί θεωρούν πως εμείς, οι «aspie» χρειαζόμαστε την συμπόνοια και την λύπηση όλων. Πολλοί θεωρούν πως εμείς τα άτομα με αυτισμό είμαστε αδύναμα, ανόητα, αμελητέα κ.ο.κ. Δεν ξέρω αν ο Beethoven, ο Bill Gates, o Einstein, ο Mozart, o Thomas Jefferson ο Δαρβίνος και εννοείται ο Hopkins, σε μια προγενέστερη ηλικία, θεωρούνταν άτομα που υστερούσαν, αλλά μετά απέδειξαν πόσο σημαντική ήταν η ύπαρξη τους και οι ποιες ικανότητες κατείχαν στον κόσμο.
Εμείς τα αυτιστικά άτομα έχουμε τον δικό μας κώδικα, έχουμε τα δικά μας όνειρα και έχουμε πολύ μεγάλους στόχους που πολλοί θα θεωρήσουν άπιαστους. Δεν θεωρούμε όμως τίποτα αδιάφορο και θέλουμε να βελτιώσουμε το κάθε τι στον κόσμο μας και να μάθουμε τα πάντα για αυτόν. Λατρεύουμε την φιλοσοφία, τα μαθηματικά, την μουσική (την κλασσική προφανώς) και μισούμε την οχλαγωγία, για αυτό και είμαστε διαφορετικοί και για αυτό μερικοί μας περιθωριοποιούν, όπως και η κυβέρνηση όταν στην λίστα με τις σοβαρές παθήσεις, δεν συμπεριέλαβε τα παιδιά με Asperger.
Συνοψίζοντας, πώς σε ένα πιεστικό εκπαιδευτικό σύστημα, είναι δυνατόν να επιβιώσουν όχι μόνοι οι Asperger, αλλά όλοι οι μαθητές;
Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί γυρνάνε την πλάτη τους στην Ελλάδα λοιπόν! Τη χώρα που «τρώει» τα παιδιά της, το σύστημα που δεν επιτρέπει σε κανέναν νέο να αναδειχτεί σε αυτό που τον ορίζουν οι ικανότητες του. Αυτός είναι ο λόγος που χιλιάδες μαθητές πληρώνουν αδρά για πανεπιστήμια του εξωτερικού, πράγμα που και εγώ θα ήθελα να κάνω αλλά η οικονομική μου δυνατότητα δεν το επιτρέπει όπως και σε χιλιάδες άλλους νέους.
Για αυτό και πρέπει, αγαπητοί κύριε Μητσοτάκη, και κυρία Κεραμέως, να συμπεριληφθούν άμεσα στη λίστα με τις σοβαρές παθήσεις τα άτομα με Asperger. Ενώ θα πρέπει επιτέλους να εξελιχθεί και το σύστημα παιδείας, ώστε να είναι ελκυστικό για όλους τους συμμαθητές μου ανεξαρτήτως χαρακτήρα. Διότι δεν διαφέρουμε μόνο εμείς αλλά όλοι μεταξύ μας και το σχολείο πρέπει να γίνει όχι μια στοίβα σωμάτων αλλά ένας χώρος που θα προπονεί για τη ζωή τον καθένα ξεχωριστά ανάλογα με τις ικανότητες του, δίνοντας του την δυνατότητα να συνεργαστεί με ομοίους και διαφορετικούς του.
Εγώ λοιπόν, αγωνίστηκα. Απ’ τη Μέρα που διαγνώστηκα με Asperger, στις 6 Δεκεμβρίου του 2011, μέχρι τώρα, ξεκίνησα ως ένα παιδί χωρίς καμία προοπτική. Ως ένα άτομο που ήταν καταδικασμένο να ζήσει χωρίς να καταφέρει ποτέ να σταθεί στην κοινωνία ή να επικοινωνήσει με οποιονδήποτε. Ως ένα άτομο που αργά ή γρήγορα θα πήγαινε στο ειδικό σχολείο και η ζωή του θα ήταν για πάντα εκεί. Με τα χρόνια, στο δημοτικό, στο γυμνάσιο, στο λύκειο κατάφερα και έμαθα μαθηματικά, έκθεση, αρχαία και έφτασα στα 18 μου να ασχολούμαι με δεκάδες πράγματα και να έχω χιλιάδες εμπειρίες, ενδιαφέροντα αλλά και ικανότητες χάρις στην οικογένεια μου και των ψυχολόγων που με παρακολούθησαν. Κατάφερνα να γίνω παραγωγικός για την κοινωνία και να με αγαπήσουν οι περισσότεροι συνανθρώποι μου, αλλά και όσοι Επομένως, δε θα ανεχτώ να με βαθμολογήσει κανένας χωρίς να ξέρει πώς λειτουργώ, πώς σκέφτομαι και πώς πράττω, το ίδιο πρέπει να γίνει και με όλα τα άτομα που έχουν Asperger αν όχι με όλους τους μαθητές της χώρας.
Καλώ λοιπόν όλους τους έχοντες Asperger, γονείς και φίλους αυτών, να στηρίξουν την εκστρατεία μου και να στείλουμε ένα μεγάλο μήνυμα με τις υπογραφές μας στην κυβέρνηση.
E-mail : [email protected]
alfavita.gr
Γιώργο έχω μείνει άφωνη. Τώρα μαθαίνω ότι είσαι ένα παιδί με Asperger. Αν δεν το έλεγες εσύ ο ίδιος δεν θα το πίστευα. Είσαι πανέξυπνος. Θαυμάζω το λέγειν σου και πως γράφεις…
Είσαι η απόδειξη ότι τα παιδιά με Asperger πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα άλλα παιδιά.
Τώρα θα σε θαυμάζω περισσότερο….