«Μάθε παιδί μου γράμματα…» (Της Έφης Μιχελάκη – από την Κυριακάτικη Kontranews)

Επηρεασμένη από την ομώνυμη ταινία που με στιγμάτισε από παιδί και θεωρήθηκε σταθ­μός για τη μεταπολιτευτική Ελλάδα, καθώς άσκησε κριτική, ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο τις ιδεολογικές αγκυλώσεις αλλά και την εξάρτη­ση που παρουσίαζε η εκπαίδευση από αυτές. Τα μηνύματα που προσπάθησε να περάσει μοιάζουν περισσότερο επίκαιρα παρά ποτέ.

Θα καταθέσω την άποψή μου σαν εκπαιδευτι­κός με ειδικότητα την Πληροφορική, χαρακτηρι­ζόμαστε κατά κάποιο τρόπο επίκαιροι αυτήν την περίοδο και με εμπλουτισμένες υποχρεώσεις, αλλά και σαν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία γιατί είμαι περήφανη που συμμετέχω στην προσπά­θεια στήριξης της δημόσιας παιδείας η οποία μοιά­ζει σήμερα περισσότερο ευάλωτη παρά ποτέ. Δεν θα αναφερθώ στα χρόνια προβλήματα του κλάδου μας, αυτά είμαστε εδώ να τα διεκδικήσουμε αρκεί να έχουμε το πολυτιμότερο αγαθό που δεν είναι άλλο από την υγεία μας και υπόσχομαι να επιστρέψω. Πρόκειται αναμφίβολα για μια εξαιρετικά δύσκο­λη συγκυρία που απαιτεί συνέπεια από όλους ανε­ξαιρέτως αλλά αυτή δεν μπορεί να είναι μονόπλευ­ρη από την πλευρά των εργαζομένων χωρίς καμία ανταπόκριση από το ίδιο το Κράτος.

Κυρίαρχο με όρους πανδημίας, ήταν το νομο­σχέδιο που αύξησε τους μαθητές ανά τάξη σε εικο­σιπέντε παρά τις μελέτες παγκοσμίως που προτεί­νουν έως δεκαεπτά ακόμα και σε κανονικές συν­θήκες. Απόφαση που διατηρείται παρά τις ραγδαί­ες εξελίξεις στο θέμα του ιού. Σε αυτό το σημείο έρχεται να προστεθεί το επιπόλαιο άνοιγμα των σχολείων με δραματικά κενά και την απουσία των υπόλοιπων αυτονόητων μέτρων πρόληψης, όπως για παράδειγμα τα τεστ στους εκπαιδευτικούς αλλά και στους ίδιους τους μαθητές. Δυστυχώς οι μάσκες σεντόνια και τα παγουρίνο ευνόησαν μόνο τους επι­χειρηματίες που τα παρήγαγαν και αποτέλεσαν μια κεκαλυμμένη επικοινωνιακή πολιτική για να απο­φευχθεί η ευθύνη της πολιτείας προς τους εκπαι­δευτικούς και τους μαθητές. Είναι οι ίδιοι όμως που καλούνται να αντιμετωπίσουν μια πραγματι­κότητα γεμάτη ευθύνες στις οποίες προσπαθούν να ανταποκριθούν με τα αποθέματα των δυνάμε­ων τους. Ακόμα και σήμερα με τα σχολεία κλειστά υπάρχει διάχυτη η ανασφάλεια για την έλλειψη σχε­δίου ακόμα και στο καθεστώς της τηλεκπαίδευσης που ενώ θα μπορούσε να λειτουργεί ως βοηθητικό εργαλείο, απρόσμενα τροποποιεί το εκπαιδευτικό περιβάλλον σε μία κατάσταση εικονικής πραγμα­τικότητας που λόγω της ανεπάρκειας των κυβερ­νώντων εκτυλίσσεται προβληματικά.

Έτσι λοιπόν, οι υπέρμαχοι της ιδιωτικής πρω­τοβουλίας, εκτός από το χώρο της υγείας, έριξαν τα δίχτυα τους και στην εκπαίδευση που αποτελεί έναν από τους βασικότερους πυλώνες για την εξέ­λιξη των ατόμων που ζουν στο σύνολο μιας δημο­κρατικής κοινωνίας. Πριν την εμφάνιση της παν­δημίας σταθήκαμε να παρατηρούμε νομοθετήμα­τα, τα οποία το μόνο που κατάφεραν ήταν να δημι­ουργήσουν πληγές στο δημοκρατικό σώμα.

Ο νεοφιλελευθερισμός ανήγαγε σε κυρίαρχη πολιτική όχι μόνο τη δημιουργία ιδιωτικών θεσμών αλλά και την ιδιωτικοποίηση δημόσιων, γεγονός το οποίο συνεχίζεται μέχρι σήμερα σε αυτήν την τόσο δύσκολη συνθήκη, και παρουσιάζεται με τα κατάλληλα επικοινωνιακά τεχνάσματα ώστε όταν φτάσει στον πολίτη να φαίνεται ως δική του επιλο­γή. Τη στιγμή που ο φόβος και η ανασφάλεια κυρι­αρχεί και οτιδήποτε μέχρι χθες απλό και ανθρώ­πινο φαντάζει άπιαστο λόγω της συγκυρίας περι­φέρονται νομοθεσίες και εγκύκλιοι απλά για να επιβάλλουν μια ολοένα και πιο δύσκολη καθημε­ρινότητα, η οποία καταλήγει αφόρητη. Μπορούν βέβαια να χαρακτηριστούν και φανατικοί εραστές της επιβολής και ίσως αυτή να είναι η μόνη αλή­θεια τους. Σε αυτό ήταν ειλικρινείς και οφείλουμε να τους το πιστώσουμε απλά αυτή η συμπεριφορά εκτός από την έλλειψη σεβασμού στη συγκυρία, δεν βοηθάει αυτονόητα και τα δημοκρατικά αντα­νακλαστικά της κοινωνίας μας.

Η προηγούμενη Κυβέρνηση, παρά τις ασφυ­κτικές οικονομικές δυσκολίες και τα εδραιωμένα προβλήματα όλων των ετών στο χώρο της Παιδεί­ας, άσκησε κοινωνική πολιτική εφοδιάζοντας ένα σύστημα που εκτός των άλλων εμπεριείχε και ζητή­ματα ηθικής τάξης σε όλους τους τομείς, έτσι ώστε να μπορεί το σχολείο να αποτελεί μοχλό ουσιαστι­κής και υγιούς εξέλιξης για την ίδια την κοινωνία. Τοποθετήθηκαν με λίγα λόγια οι σωστές βάσεις, σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες σχεδιασμένες πάνω στη σημαντικότερη αρχή, τη δικαιοσύνη. Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται ο στόχος που δεν είναι άλλος από την δημιουργία ενός δημόσι­ου σχολείου που θα σέβεται τους εκπαιδευτικούς προσφέροντας τους τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να μπορούν με τη σειρά τους να καλλιεργήσουν τη γνώση στα παιδιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο εξαλείφοντας τις ανισότητες.

Μάθε παιδί μου γράμματα, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος για να κατακτήσεις τα όνειρα σου είναι η έκφραση που κανείς μας δεν πρέπει να στερηθεί.

* Καθηγήτρια Πληροφορικής

Μέλος της Νομαρχιακής ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία Κοζάνης