Ο ένας μετά τον άλλο, οι παιδικοί μου ήρωες του τοπικού μας ποδοσφαίρου, αναχωρούν.. Σε ένα μουντό γενικά σκηνικό γενικότερης θλίψης και απομόνωσης της κοινωνίας, λίγοι είναι αυτοί που αισθάνθηκαν την φυγή τους, φυγή που δεν έχει γυρισμό.. Ετσι κι αλλιώς ξεχασμένοι ουσιαστικά, αποκομμένοι και πικραμένοι οι πιο πολλοί…..
Μέσα σε λίγους μόνο μήνες, έφυγε ο Παυλάκος μας, ο ψηλός ο Λάκης ο Χωλόπουλος που έσπαζε δοκάρια με τα βόλε του και πρόσφατα ο γλυκύτατος μας Ζαχαρίας Ρατσίσκας.
Στη δεκαετία του 60, που η Κυριακή ήταν αληθινή γιορτή, που η βδομάδα ολόκληρη ήταν μια αναμονή για το επόμενο παιγνίδι, σε μια εποχή που μεσορανούσε το ποδόσφαιρο στην περιοχή μας, όλα αυτά τα παιδιά ναι, ήταν οι ήρωες μας.
Χωρίς τηλεοράσεις, χωρίς κομπιούτερ, χωρίς καφετέριες……
Τα πρότυπα μας, να ονειρευόμαστε…..
Όσοι δε από μας, ήμασταν και …μπαλιάδες,..δώρο Θεού, κοντά σε αυτά τα μεγαθήρια, καθώς έτσι φάνταζαν στα παιδικά μας χρόνια.
Το 2011,ο αδερφός μου Νίκος Παπαδόπουλος, που υπήρξε φίλος και συμπαίκτης με τους πιο πολλούς, είχε μια υπέροχη ιδέα, αλλά δυστυχώς για τον ίδιο….σαν να ήταν και προφητική…..να οργανώσει μια συνάντηση με όλους τους επιζώντες αυτούς πρωταγωνιστές.
Τρεις μόλις μήνες μετά, τον Ιούνιο του 11,εντελώς ξαφνικά εγκατέλειψε τα εγκόσμια…..
Μαζί με τον Ούγγρο μας, τον Βαγγέλη τον Σανόπουλο, κατάφεραν τα θηρία να οργανώσουν μια αξεπέραστη συγκέντρωση.
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ, σε ένα κέντρο κοντά στην Κοζάνη, βρέθηκαν όλα τα ιερά τέρατα….
Ο Καραπατή με τον Ιωαννίδη, ήρθαν έξτρα από την Αθήνα, ο Καλώτας, ο Σιόγκας, όλοι οι Ολυμπιακοί και οι Μακεδονικοί, αλλά και οι Καστοριανοί με τον μεγάλο Τζήμα, τα παιδιά από τον Άρη Πτολεμαΐδος, ο Τιτόπουλος από τη Σιάτιστα….ο Γκέσιος….
Μια αξέχαστη βραδιά, για πολλούς κάτι σαν αποχαιρετιστήριο…..
Τι συγκίνηση, τι αγάπη, τι συναισθήματα έβγαλε εκείνη η νύχτα….
Χορέψαμε, αγκαλιαστήκαμε, θυμηθήκαμε…..
Βραδιά χαράς, αναγνώρισης και έστω μια ελάχιστη απόδοση τιμής…..
Για μένα προσωπικά, που η ζωή και η πορεία μου τα φέρε έτσι, ώστε να έχω συναντήσει Θεούς του Παγκόσμιου Ποδοσφαίρου, από τον Πελέ και τον Μαραντόνα, μέχρι τον Κρόιφ που γίναμε φίλοι και τον γείτονα μου πια Μπεκενμπάουερ, αυτή η βραδιά ήταν για μένα πιο συναρπαστική, ξεχωριστή, μοναδική……
Δυστυχώς η τοπική αλλά και ολόκληρη πια η Ελληνική κοινωνία, πεσμένη στο πάτωμα ποτέ δεν εκτίμησε και δεν τίμησε την προσφορά αυτών των παιδιών, που εκείνη την εποχή ιδιαίτερα λόγω συνθηκών, είχαν μια τεράστια προσφορά στη διαμόρφωση χαρακτήρων της νεολαίας μας.
Σχεδόν όλοι τους, προέρχονταν από φτωχές οικογένειες, αγράμματοι οι πιο πολλοί, που όμως δίδαξαν αγωνιστηκότητα, ήθος, και δρόμους που οδηγούν στην καταξίωση.
Τις δεκαετίες εκείνες, που δεν υπήρχαν τηλεοράσεις, κομπιούτερ, καφετέριες, υπήρξαν τα μοναδικά πρότυπα που επηρέαζαν όλους τους νέους.
Και από μεν τον ποδοσφαιρικό χώρο, με την άθλια εξέλιξη που πήρε στη συνέχεια με τον δήθεν επαγγελματισμό, δεν περίμενε κανείς να αξιοποιηθούν τέτοιες αξίες.
Όμως ούτε δυστυχώς άλλος φορέας, ο Δήμος, η ΕΠΣ, η εκπαίδευση, δεν τίμησε, δεν αξιοποίησε, δεν ξηρή σε καν τη γνώμη και την εμπειρία κανενός.
Παρατημένοι, ξεχασμένοι, έστω μερικοί τύχαιναν της αναγνώρισης απλών ανθρώπων….
ΟΙ «Φίλοι Νίκου Παπαδόπουλου», στα πλαίσια διαφόρων εκδηλώσεων που διοργανώνει, έχει θέσει σαν βασικό τη στόχο, τη δημιουργία του ΑΘΛΗΤΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ, Δ. Μακεδονίας.
Οι συνθήκες προς το παρόν δεν βοηθούν, όμως σύντομα ελπίζουμε να ξεκινήσουν οι ανάλογες ενέργειες.
Παράκληση σε όλους τος παλαίμαχους και στις οικογένειες τους, να συγκεντρώσουν και να φυλάξουν τα…ιερά -για μας-,κειμήλια τους. Να μην χαθούν, να συγκεντρωθούν και να αποτελέσουν μια ελάχιστη τιμή και αναγνώριση σε όλους αυτούς τους παιδικούς μας ήρωες.
Πασχάλης Παπαδόπουλος – matiesstasport.blogspot.com
