Το νέο έτος αλλιώς (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Το παρελθόν έτος σημάδεψε η αποκληθείσα πανδημία εκ της επιδρομής του κορωνοϊού. Πολλοί ανέλυσαν τις επιπτώσεις αυτής τόσο στον τομέα της υγείας όσο και της οικονομίας. Κάποιοι, ιδίως πολιτικοί και μεταξύ αυτών και δικοί μας, τόνισαν ότι η ζωή μας στην μετά τον κορωνοϊό εποχή θα είναι σημαντικά διαφορετική! Με βάση τα λεχθέντα θα αποτελέσει η πανδημία ορόσημο. Αλλά ορόσημο δεν αποτέλεσε η πανδημία της ισπανικής γρίπης, που προκάλεσε κατά πολύ περισσότερα θύματα, ούτε η ασθένεια του AIDS, που στην εμφάνισή της είχε κατατρομοκρατήσει. Λογοτέχνης μας, προ δεκαετιών, είχε προτείνει να διαχωριστεί εκ νέου η ιστορία της ανθρωπότητας σε προ και μετά Χιροσίμα εποχή. Το αρχικό γράμμα της ιαπωνικής πόλης είναι το ίδιο με το αρχικό του Χριστού, του τόσο αντιπαθούς κατά τη νεωτερικότητα.

Το διαφορετικό, κατά τον χαρακτηρισμό, δεν αναπαύει τον άνθρωπο που προσδοκά. Αυτός διαχρονικά ελπίζει να προκύψει στο μέλλον κάτι καλύτερο και μόνον ως τέτοιο προσμένει το διαφορετικό. Θα γίνει λοιπόν καλύτερος ο βίος μας στην μετά τον κορωνοϊό εποχή; Τα χαρακτηριστικά του καλύτερου, ευρύτατης αποδοχής στον κόσμο μας, μπορούμε να τα συνοψίσουμε στα ακόλουθα: Να βελτιωθεί η υγεία μας, να εδραιωθεί η ασφάλειά μας με την επικράτηση της ειρήνης στον πλανήτη, να βελτιωθεί το επίπεδο βίου με την αύξηση του εισοδήματός μας. Τί από αυτά προσδοκούμε ότι θα πραγματοποιηθεί στην μετά τη λήξη της επιδημίας εποχή; Μάλλον τίποτε. Μήπως το διαφορετικό, που «προφητεύουν» οι εντολοδόχοι πολιτικοί θα είναι επώδυνο για την ανθρωπότητα;

Κύριο γνώρισμα της μετά τον Β΄ μεγάλο πόλεμο του 20^ου αιώνα είναι η διεθνοποίηση του κεφαλαίου και η τρομακτική σώρευση χρήματος στα χέρια ελαχίστων ανθρώπων. Ειπώθηκε χαρακτηριστικά ότι οι οικονομικά κυρίαρχοι, το 1% του πληθυσμού, με τη βοήθεια των πλουσιοπάροχα αμειβομένων υπηρετών τους, πολιτικών, οικονομολόγων και άλλων, που αποτελούν το 4% του πληθυσμού, καταδυναστεύουν το 95% των συνανθρώπων μας. Δυστυχώς μόνο το 5% των καταδυναστευομένων κατανοεί τα συμβαίνοντα και αντιδρά στα σχέδια των ισχυρών. Έχει γραφεί ότι κατά το παρελθόν έτος, επωφελούμενοι από την επιδημία, οι οικονομικοί κροίσοι σώρευσαν περί τα 10 τρισεκατομμύρια δολλάρια ΗΠΑ. Ασφαλώς όταν κάποιος κερδίζει κάποιος άλλος χάνει. Έχασαν αρκετοί, που, πανικόβλητοι σε κλίμα τρομοκρατίας, έσπευσαν να πωλήσουν μετοχές. Έχασαν άλλοι, και κυρίως μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, λόγω συρρίκνωσης της αγοράς. Έχει γραφεί ότι η πανδημία απειλεί περί το 1,5 δισεκατομμύρια εργαζόμενους. Για τη φτωχοποίηση της μεσοαστικής τάξης δεν γίνεται λόγος για πρώτη φορά. Συνεπώς από πού να προσδοκά ο φτωχός αύξηση του εισοδήματός του, όταν ο αυτάρκης γίνεται φτωχός και ο πάμπλουτος πλουσιότερος; Μήπως εναποθέτει τις ελπίδες του στα φιλάνθρωπα αισθήματα των πλουτοκρατών, που στοχεύουν στην αναδιανομή του πλούτου;

Ο 21^ος αιώνας δεν σημαδεύτηκε ακόμη από γενικευμένη πολεμική σύγκρουση. Σημαδεύτηκε όμως από πολλούς τοπικούς πολέμους με εμφανέστατους τους σκοπούς: Την καταστροφή χωρών, που δεν είναι αρεστές στους κρατούντες, την αρπαγή του πλούτου τους, την εξαθλίωση των λαών τους και την πώληση όπλων, για να μη μένουν οι βιομηχανίες στρατιωτικού εξοπλισμού αδρανείς. Θα αποφύγουμε στο μέλλον έναν κατά πολύ φοβερότερο από αυτούς του παρελθόντος πόλεμο; Το εγγυάται μήπως αυτό πείρα μας από την προσβολή εκ του κορωνοϊού; Αλλά δεν επέδρασε σωφρονιστικά η φοβερή καταστροφή της Χιροσίμας και του Ναγκασάκι. Μπορεί να ποθούμε την ειρήνη και να ευχόμαστε για την επικράτησή της ίσως όλοι, όσοι ανήκουμε στο 95% που αναφέραμε. Όμως τους πολέμους τους αποφασίζει το 1% και τους κηρύσσει το άλλο 4%.

Τα ποσά που δαπανήθηκαν σε όλες τις χώρες που προσέβαλε ο ιός, για την αντιμετώπισή του, ασφαλώς και θα έχουν ως συνέπεια την υποβάθμιση των υπηρεσιών υγείας προς τους λαούς. Η έρευνα στον τομέα της υγείας θα θέσει στη διάθεση του ανθρώπου νέα εφόδια προς αντιμετώπιση των ασθενειών. Ο εγωπαθής όμως δυτικός άνθρωπος, τα χαρακτηριστικά του οποίου διακρίνουν και τον Νεοέλληνα πλέον, παραβλέπει την τραγική κατάσταση που επικρατεί στον πλανήτη. Κατ’ έτος 10.000.000 παιδιά πεθαίνουν από πείνα ή από εύκολα αντιμετωπίσιμες ασθένειες και μάλιστα κατ’ οίκον στον δυτικό κόσμο. Ο αριθμός αυτός είναι τρομακτικός συγκρινόμενος με τον αριθμό των θυμάτων του covid-19, τα οποία είχαν ηλικία κατά πολύ μεγαλύτερη από το προσδόκιμο βίου στις φτωχές χώρες και επί πλέον σημαντικό ποσοστό θα κατέληγε σε σύντομο χρονικό διάστημα από υποκείμενο νόσημα. Και όμως ζούμε αλαφιασμένοι, οι κάποιας ηλικίας, αναμένοντας το εμβόλιο, σαν αυτό να μας χαρίσει την αιωνιότητα!

Με βάση τα εκτεθέντα η μετά κορωνοϊό εποχή, αν είναι διαφορετική, δεν θα είναι ασφαλώς καλύτερη. Γιατί όμως μας προειδοποιούν; Γιατί απευθύνονται διαρκώς προειδοποιήσεις για προσβολή από μεταλλαγμένο ιό, πιο επικίνδυνο; Γιατί «προφητεύουν» ότι δεν πρόκειται να πάψουν οι επιδρομές ιών; Γιατί κάποιοι επισημαίνουν ότι αυξήθηκε σημαντικά ο πληθυσμός του πλανήτη και αυτός πρέπει να μειωθεί; Γιατί ολοένα και περισσότερο προβάλλεται το κινεζικό μοντέλο ως ενδιαφέρον και μάλιστα υποδειγματικό για την επίλυση των πλέον σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο πλανήτης μας; Μάλιστα πλέκεται και το εγκώμιο, επειδή η Κίνα κατάφερε να περιορίσει τάχιστα την επιδημία εκ του κορωνοϊού και να την εξαλείψει. Γιατί πληθαίνουν οι πολιτικοί που προτείνουν τη σύσταση παγκόσμιας κυβέρνησης, ικανής να επιλύσει τα καυτά προβλήματα του πλανήτη; Όλα όσα επεξεργάζονται οι ισχυροί σε σκοτεινές λέσχες και στη συνέχεια επιβάλλουν στους λαούς, δια των «δημοκρατικών» κυβερνήσεων, είναι άραγε για το καλό μας;

Η Κίνα, το «πρότυπο», έχει σήμερα το πλέον άθλιο καθεστώς στον πλανήτη μας. Κομμουνιστικό θεωρητικά, με άρχουσα τάξη κατά πολύ αθλιότερη από τη σοβιετική νομενκλατούρα, η οποία καταδυναστεύει τον κινεζικό λαό και παρέχει όλες τις διευκολύνσεις στους πλουτοκράτες να τον απομυζούν αποκομίζοντας τρομακτικά κέρδη από τις πωλήσεις των προϊόντων στις αγορές του κόσμου. Μήπως αυτό ονειρεύονται οι ισχυροί της γης για το σύνολο του πληθυσμού του πλανήτη μας; Μήπως στο μέλλον οι εξουσιαστές δεν θα χρησιμοποιούν αστυνομικά και στρατοκρατικά μέσα για τον έλεγχο των λαών, αλλά διασπορά φόβου και τρόμου, προκειμένου οι λαοί να υποτάσσονται στη «μοίρα» τους; Κάποιοι συγγραφείς περιέγραψαν με μελανά χρώματα (προφητικά;) τις κοινωνίες του μέλλοντος.

Το μέλλον είναι η μόνη υπερβεβαιότητα των ανθρώπων χωρίς Θεό, έγραψε ο Καμύ. Ασφαλώς δεν είχε κατά νου τους χωρίς Θεό «θεούς», τους δυνάστες, το 1% και το άλλο 4% του πληθυσμού. Κατά νουν είχε το 95% που προσδοκά, που ελπίζει σε κάτι καλύτερο και εύχεται κάθε αρχή νέου έτους γι’ αυτό. Το θλιβερό είναι ότι οι ελπίδες μεγάλης πλειοψηφίας αυτών είναι ενδοκοσμικές και εναποτίθενται σε «σωτήρες», οι οποίοι μόνο κακά κατεργάζονται.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»