Ίμερα και Αύρα (Ενορίες της Α.Π.Β.) της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης, γιόρτασαν (11-2-2021) τη ‘’μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Βλασίου, Αρχιεπισκόπου Σεβαστείας’’ και τη ‘’μνήμη Θεοδώρας της Βασιλίσσης, της στερεωσάσης την ορθοδοξίαν’’ (Μηναίον Φεβρουαρίου, έκδοσις της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος), εν μέσω της πανδημίας του αόρατου και φονικού ιού, με την τήρηση των ισχυόντων υγειονομικών μέτρων.
Η γιορτή – πανήγυρις των Αγίων Βλασίου και Θεοδώρας είναι το γ’ ετήσιο πανηγύρι (στα ή) στην Ίμερα – Αύρα, που το καθιέρωσε ο νυν Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την καταγωγή και προέλευση των πιστών Ίμερας και Αύρας, από την περιοχή της Σεβάστειας του Πόντου, όπου και η δράση ως Επισκόπου του Αγίου Βλασίου, που είναι και ο τόπος του μαρτυρίου του, αλλά έχοντας υπ’ όψιν και την ευσέβεια και την ευλάβεια των σημερινών πιστών Ίμερας και Αύρας προς τους Αγίους της Εκκλησίας και την προσήλωσή τους στην Ορθοδοξία.
Ο άγιος Βλάσιος ήταν Επίσκοπος Σεβαστείας στα χρόνια του αυτοκράτορα των Ρωμαίων Λικίνιου. Ήταν τα χρόνια των αρχαίων διωγμών της Εκκλησίας. Ο Βλάσιος ‘’κατασχεθείς, ήχθη προς τον Ηγεμόνα. Και ομολογήσας το όνομα του Χριστού, τύπτεται ράβδοις, και αναρτηθείς ξέεται’’. Τον έριξαν στη φυλακή. Στο τέλος ‘’τω βυθώ της λίμνης βληθείς, ξίφει την κεφαλήν απετμήθη…’’ (Συναξάριον).
Έγραψα ότι η πανήγυρις των Αγίων Βλασίου και Θεοδώρας είναι το γ’ ετήσιο πανηγύρι στην Ίμερα – Αύρα. Τα δύο πρώτα είναι το πανηγύρι των Αγίων Πέτρου και Παύλου Ίμερας (29 Ιουνίου) και το πανηγύρι του Προφήτη Ηλία Αύρας (20 Ιουλίου).
Συνταξιούχος φιλόλογος Ιμεριώτης, σε μια πανήγυρη, μου είχε πει ότι ο σωστός όρος είναι ‘’Η Ίμερα’’. Εμείς ξέραμε και λέγαμε ‘’Τα Ίμερα’’.
Οι Ιμεριώτες – Αυριώτες, όπως και όλοι οι προσφυγικοί πληθυσμοί από τον Πόντο και την Μικρά Ασία, που μετά τους διωγμούς και όσοι επέζησαν από την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικρασίας από τους Τούρκους-Οθωμανούς, ήρθαν στην Ελλάδα, έφεραν μαζί τους ό,τι πολυτιμότερο και ανεκτίμητο: το ανυπότακτο του Έλληνα στο ζυγό, την πίστη τους στην ελευθερία, την πίστη τους στα ιερά και τα όσια της Ορθοδοξίας, το σεβασμό στο ανθρώπινο πρόσωπο, που τους τα καλλιέργησε η Μητέρα Εκκλησία – το Οικουμενικό Πατριαρχείο, και την πείσμονη και ανοιχτή (χωρίς φοβικά σύνδρομα) δημιουργική τους φλόγα.
Από το δάκρυ και τον λυγμό των Ελλήνων της Μικρασίας και του Πόντου είμαστε στην Ελλάδα του 2021, που γιορτάζει φέτος τα 200 χρόνια από την Επανάσταση των Ελλήνων το 1821, που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν ‘’για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία’’. Η σημερινή Ελλάδα δείχνει ανέτοιμη, αν όχι μπερδεμένη ή ακόμα και εχθρικά διακείμενη ως ένα βαθμό, μπροστά στο ιστορικό αίτημα για το κατόρθωμα μιας ‘’θεανθρώπινης κοινωνίας’’, (της οποίας η σπονδυλική στήλη είναι η ‘’Θεία Κοινωνία’’ και η οποία δεν εκλογικεύεται, ‘’θεοί το πνεύμα, τον δε νουν τρέφει ξένως’’), ως πρόταση ολοκληρωμένου βίου και για την κοινωνία των εθνών και των λαών.
Σε ό,τι μας κρατάει κλεισμένους έξω απ’ το ‘’αληθινό’’ μας σπίτι και τον ‘’αληθινό’’ εαυτό μας, έξω από τον κόσμο της ‘’Ελληνίδος Ανατολής’’, όπως λέει ο Διονύσης Σαββόπουλος στο ‘’Μην πετάξεις τίποτα’’, πρέπει να αντιπαραθέσουμε, προτείνει ο ίδιος, το σώμα μιας αγάπης που είναι ‘’δόσιμο’’ και ‘’δάκρυ που ματώνει’’.
Κι αν συμβεί αυτό, δεν είναι εύκολο, αλλ’ όμως αν το προσπαθήσουμε, με βάση την Παιδεία, θα βοηθήσουμε στον πνευματικό προσανατολισμό μας. Τότε πια και των Ελλήνων οι κοινότητες, είτε με τις αρχαιότητες είτε με ορθοδοξία, θα φτιάξουν άλλον γαλαξία. Το έχει πει ο Σαββόπουλος το 1983 στο ‘’Ας κρατήσουν οι χοροί’’. Το τραγούδι αυτό έχει επιλεγεί από την Επιτροπή για τους φετινούς (2021) εορτασμούς των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821.
Βοήθειά μας οι άγιοι Βλάσιος και Θεοδώρα.
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος
12-2-2021
