Μια ματιά στους απόκληρους (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

               Η επέλαση του κορωνοϊού κατά των οικονομικά ευρώστων χωρών του πλανήτη μας, πέραν βέβαια των άλλων, είχε ως συνέπεια την επικέντρωση του ενδιαφέροντος στην ασθένεια, λόγω και της επιλεκτικής πληροφόρησης εκ μέρους των ΜΜΕ. Όμως στον πλανήτη δεν έπαψαν να συμβαίνουν συνταρακτικά γεγονότα, που οδήγησαν λαούς να βιώσουν και να εξακολουθούν να βιώνουν τραγικές καταστάσεις. Ένας από αυτούς είναι ο λαός της Υεμένης. Στη χώρα αυτή, την απομονωμένη, μαίνεται εμφύλιος πόλεμος από το 2015. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται τα αίτια να είναι θρησκευτικής φύσεως, καθώς οι πολίτες της διαχωρίζονται σε σουνίτες (65%) και σιίτες (35%). Έτσι επιπόλαια κρίνοντας θα χαρακτηριζόταν η αντιπαράθεση θρησκευτική και θα δινόταν η αφορμή να επικριθεί για μία ακόμη φορά η θρησκευτική πίστη ως αιτία πολεμικής σύρραξης.

               Σε κάθε πόλεμο πέρα από τους εμπλεκόμενους υπάρχουν και άλλοι, οι οποίοι δρουν παρασκηνιακά υποστηρίζοντας υλικά τους αντιμαχόμενους. Τους σουνίτες έσπευσε να στηρίξει η Σαουδική Αραβία και άλλες εννιά αραβικές χώρες, ενώ τους σιίτες το Ιράν. Οι δύο αναφερθείσες χώρες διεκδικούν ηγεμονικό ρόλο στη Μέση Ανατολή. Πίσω όμως από την πρώτη βρίσκονται, ως υποστηρικτικές δυνάμεις, όλη η Δύση και το Ισραήλ. Πίσω από το Ιράν φαίνεται να βρίσκονται η Ρωσία και Κίνα, χωρίς όμως να διαφαίνεται ότι έχουν τη διάθεση να εμπλακούν εξ αιτίας του. Για τη Δύση και το Ισραήλ το Ιράν είναι ο δαίμονας του κακού! Το σημαντικό είναι ότι στην Υεμένη δρούσαν από καιρό και τρομοκρατικές ομάδες της Αλ Κάιντα, οι οποίες έχουν μετεξελιχθεί σε παρακλάδια του δολοφονικού στρατού, ο οποίος προκάλεσε τρομακτικές συμφορές στη Συρία και στο Ιράκ. Και η υποκριτική Δύση, έρμαια των εβραϊκών συμφερόντων, εθελοτυφλεί, καθώς δεν παραδέχεται ότι ως τρομοκράτες στον μουσουλμανικό χώρο στρατεύονται αποκλειστικά σουνίτες, οι οποίοι ήδη έχουν επεκτείνει τη δράση τους και στο ευρωπαϊκό έδαφος. Βέβαια από καιρό οι ΗΠΑ έχουν δηλώσει ότι είναι αποφασισμένες να εξοντώσουν τον στρατό του ολέθρου. Αλλά είναι γνωστό στους πάντες ότι συμμετείχαν στην οργάνωσή του, στην εκπαίδευσή του και στον εξοπλισμό του, αν και στο προσκήνιο εμφανίζονταν πρωτίστως η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία, η δεύτερη προσφέροντας οπλίτες και το έδαφός της για ανασυγκρότηση και ανεφοδιασμό. Θυμήθηκε και ο πάπας, χρόνια μετά τις εκκλήσεις χριστιανών του Ιράκ, να επισκεφθεί την πολύπαθη χώρα και να εκφράσει τη λύπη του για τη σημαντική μείωση του χριστιανικού πληθυσμού σ’ αυτήν. Εκώφευε όμως όταν οι κυβερνήσεις και τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ σ’ όλες τις χώρες της Δύσης χαρακτήριζαν τον στρατό των δολοφόνων απελευθερωτικό και τον Άσαντ αιμασταγή δικτάτορα! Ακούει τουλάχιστον τους εγκατεστημένους στην Ιταλία μουσουλμάνους που διαδηλώνουν ωρυόμενοι ότι θα κατακτήσουν το Βατικανό;

               Οι απειλές από τη Δύση και το Ισραήλ κατά του Ιράν, πέρα από τα μέτρα αποκλεισμού της χώρας, δεν έπαψαν ποτέ. Η διαρκής αναβολή στην πραγματοποίηση των απειλών επιφέρει εφησυχασμό. Ίσως και να μην περνά από το νου μας ότι είναι δυνατό η επίθεση να επιφέρει γενικευμένη σύρραξη. Άρχισαν άραγε οι ισχυροί να σκέπτονται πιο ώριμα και να αναλογίζονται τις συνέπειες των αθλίων παιχνιδιών τους για τους δύσμοιρους λαούς; Δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε. Πάντως οι ισορροπίες είναι πολύ εύθραυστες και οι συσχετισμοί οδηγούν σε εντυπωσιακές διπλωματικές ακροβασίες, όπως κατά την πρόσφατη σύρραξη στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.

               Όπως και σε κάθε άλλο πόλεμο έτσι και σ’ αυτόν της Υεμένης, παραμένει καλυμμένο με επιμέλεια το δράμα των αμάχων. Και όπως κάθε εμφύλιος έτσι και στην Υεμένη διαπράττονται αγριότητες και από τις δύο παρατάξεις. Η χρήση βομβών διασποράς από τη Σαουδική Αραβία, οι ομαδικές εκτελέσεις και από τις δύο πλευρές, οι εμπρησμοί οικισμών και η αναγκαστική φυγή ως προσφύγων 3.000.000 εκατομμυρίων κατοίκων μαρτυρούν το δράμα του λαού. Όχι βέβαια πως θα μας συγκινούσε ιδιαίτερα, αν γινόταν ευρέως γνωστό. Εμείς κινούμαστε αποκλειστικά στον αστερισμό του εμβολίου κατά του κορωνοϊού. Περιθώριο για συμπαράσταση στους πάσχοντες συνανθρώπους μας δεν υπάρχει. Άλλωστε παιδιά εξακολουθούν να πεθαίνουν σ’ όλη την έκταση του πλανήτη με τον θλιβερό ρυθμό των 10.000.000 κατ’ έτος. Στη χώρα αυτή των 30.000.000 κατοίκων, παρά το άγονο του εδάφους στη μεγαλύτερη έκταση, υπάρχουν πολλά παιδιά, περισσότερα από 12.000.000. Η δημογραφική σφριγηλότητα στις χώρες του τρίτου κόσμου προκαλεί αμηχανία και αγανάκτηση στις χώρες της ευμάρειας, οι οποίες έχουν επιλέξει ενσυνείδητα και όχι κατ’ ανάγκη τη δημογραφική συρρίκνωση. Πολλά είδη διατροφής είναι εισαγόμενα στην Υεμένη του αγόνου εδάφους. Με τις επικρατούσες συνθήκες αυτά γίνονται δυσεύρετα, καθώς οι τιμές εκτινάσσονται στα ύψη από τους ανθρώπους, που θέλουν να πλουτίσουν επωφελούμενοι από τη δυστυχία των ομοεθνών τους. Οι διεθνείς παρατηρητές καταγράφουν την τραγική κατάσταση, υποβάλλουν τις εκθέσεις τους στα Ηνωμένα Έθνη και αλλού και εκεί σταματά η υποχρέωσή τους. Και ο θάνατος θερίζει τα εξαντλημένα από την ασιτία παιδιά. Κάποιοι εθελοντές ανθρωπιστές επιχειρούν να διασώσουν κάποια από αυτά προσφέροντας υλική βοήθεια και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Γενναίες ψυχές άφησαν την καλοπέρασή τους και χωρίς απαίτηση αναγνώρισης από την παγκόσμια κοινότητα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αφανώς. Η διεθνής κοινότητα, που έχει μετατραπεί εν πολλοίς σε χυλό, χωρίς όραμα, χωρίς πόθο για πραγμάτωση του ευγενούς, χωρίς διάθεση προσφοράς στον πάσχοντα συνάνθρωπο παραπαίει.

               Ο πόλεμος θα συνεχιστεί για πολύ ακόμη, όπως συνέβη και σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν στο Σουδάν, στην Ουγκάντα, στο Κογκό, στη Σιέρρα Λεόνε. Και άλλοι άμαχοι και ιδίως παιδιά θα προστεθούν στα μέχρι τώρα θύματα. Ήδη εκτιμώνται σε 100.000 αυτά που βρίσκονται στο κατώφλι του θανάτου. Όμως ο πληθυσμός της Υεμένης θα παραμείνει σφριγηλός, παρά τις απώλειες, καθώς οι κάτοικοί της φέρουν στον κόσμο παιδιά. Και κάποια από αυτά, αφού οι συνθήκες στη χώρα τους θυμίζουν κόλαση, θα αναζητήσουν τη «λύτρωση» στους «παραδείσους» των ευρώστων οικονομικά χωρών. Στη Φυσική διδασκόμαστε ότι η φύση μισεί το κενό. Δεν παρατηρήσαμε ότι το ίδιο ισχύει και στην κοινωνία!

                                                                                          «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»