Κοζάνη: Σωτηρία Τσιτσα Τριανταφύλλου – Μητέρα τεσσάρων παιδιών, ετών 46, δευτεροετής φοιτήτρια: «Στο τέλος της ζωής μου θα πω: πέτυχα!»

Άλλες γυναίκες έχουν φτάσει μέχρι τη NASA. Τι να σας πω εγώ; Μεγάλωσα στη Σιάτιστα Κοζάνης. Οι γονείς μου ήταν γουνοποιοί. Τότε, όλοι έβαζαν τα παιδιά τους στη γούνα. Οι δικοί μου, παρότι ήμασταν φτωχή οικογένεια, ήθελαν να σπουδάσω. Θυμάμαι τη μητέρα μου, έσταζε η πλάκα και έραβε, και μου έλεγε: «Όχι! Δεν θέλω να κάνεις αυτό που έκανα εγώ». Ήμουν καλή μαθήτρια. Έδωσα Πανελλήνιες για Ιατρική, αλλά δεν κατάφερα να περάσω. Τότε δεν είχα τη δύναμη να προσπαθήσω ξανά. Είναι τρελό που στην Ελλάδα πρέπει να αποφασίσεις για το μέλλον σου όταν είσαι 17 χρονών. Παντρεύτηκα. Στα 22 μου ήρθε το πρώτο παιδί, ο Χάρης, και στα 23 η Αναστασία. Τέσσερα χρόνια μετά ήρθε ο Γιώργος και έπειτα ο Αλέξανδρος. Ο Γιώργος διαγνώστηκε με σύνδρομο Άσπεργκερ. Έπεσε η γη κάτω από τα πόδια μου. Άσπεργκερ στην Κοζάνη εκείνα τα χρόνια! Δεν ήξερε κανείς τι είναι. Για όλους, ο Γιώργος ήταν ένας κακομαθημένος και εγώ η κακή μητέρα του. «Και άλλα παιδιά έχουν αναπηρία, αλλά έχουν όρια», μου έλεγαν. Ήταν δύσκολα χρόνια.

Με τις δυσκολίες ανατροφής του Γιώργου, ακόμα τρία παιδιά και χωρίς να μπορεί ούτε ο σύζυγος λόγω δουλειάς να με βοηθήσει πολύ στο μεγάλωμά τους, αναγκάστηκα να μείνω σπίτι. Εργάστηκα μόνο κάποια 8μηνα ως οδοκαθαρίστρια και σε κάτι άλλες δουλειές περιστασιακά. Το καμπανάκι χτύπησε όταν πέρασαν τα μεγάλα μου παιδιά στο πανεπιστήμιο. Δεν ήθελα να ζω μέσα από τις δικές τους ζωές. Ήθελα να δουλέψω. Αποφάσισα να επιστρέψω στο ΕΠΑΛ για να πάρω το πτυχίο ειδικότητας, που θα μου επέτρεπε να βιοποριστώ. Εκεί σκέφτηκα να ξαναδώσω Πανελλήνιες. Είχα φτάσει να κοιμάμαι στις 4 και να ξυπνάω 7 το πρωί. Το ήθελα όμως πάρα πολύ! Ήταν όνειρο ζωής για μένα, ένα στοίχημα. Δεν γυρνούσα πίσω. Δεν είχα πει σε κανέναν ότι θα έδινα. Θυμάμαι ότι είχα πάει στο μνήμα του πατέρα μου, όταν άνοιξα το κινητό για να μάθω τη βαθμολογία. Όταν είδα 19.125 μόρια, άρχισα να τρέμω, να κλαίω από τη χαρά μου. Τώρα, είπα, κάνω ό,τι θέλω! Τώρα, μετά από τόσα χρονιά, μπορούσα να πάω ακόμα και Ιατρική! Εκεί όμως μπήκε η οικογένεια. Τα ζύγισα. Έπρεπε να είμαι δίπλα στα παιδιά. Ήμουν τυχερή όμως γιατί τότε άνοιγε το τμήμα Εργοθεραπείας στην Κοζάνη. Τώρα είμαι φοιτήτρια και παράλληλα εργάζομαι ως ειδικό βοηθητικό προσωπικό για παιδιά στο σχολείο. Η ημέρα μου είναι γεμάτη, αλλά εγώ νιώθω ικανοποιημένη. Μετά από δύο χρόνια, δεν χρωστάω ούτε μάθημα. Όλα από την ψυχή και τη δύναμη του νου πηγάζουν, εκεί έχω καταλήξει. Στο τέλος της ζωής μου, θα πω: πέτυχα! Έχω κάνει μια υπέροχη οικογένεια με τέσσερα παιδιά που λατρεύω και έναν σύζυγο που είμαστε 30 χρόνια μαζί, και κατάφερα και να δουλέψω και να σπουδάσω. Και τώρα να φύγω, αν και έχω πολλά ακόμα να κάνω, θα πω ότι έχω ζήσει τα 46 μου χρόνια γεμάτα!

kathimerini.gr