Το Πάσχα θα βρει, τη συμπατριώτισσά μας από την Κοζάνη, Φανή Πάπιστα στην Αιθιοπία

Το VICE Greece δίνει βήμα σε ανθρωπιστικές οργανώσεις, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άτομα, με τη δημιουργία της στήλης «Ρισπέκτ», στην οποία κάθε εβδομάδα δημοσιεύονται προσωπικές ιστορίες, άρθρα άποψης, φωτογραφίες, ρεπορτάζ ή άλλες υποθέσεις που ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία. Στόχος μας είναι να ενημερώσουμε το κοινό και να ανοίξουμε διάλογο για ζητήματα με τα οποία καταπιάνονται και αξίζουν την προσοχή όλων.

Το συγκεκριμένο άρθρο είναι των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και το υπογράφει η Φανή Πάπιστα, υπεύθυνη Ανθρώπινου Δυναμικού. Υποστήριξε κι εσύ το έργο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα εδώ.

Σε λίγες μέρες ετοιμάζει τις βαλίτσες της για Αιθιοπία. Φεύγει για την έβδομη αποστολή της με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Η Φανή Πάπιστα, υπεύθυνη Ανθρώπινου Δυναμικού, μιλάει για τους λόγους που την έφεραν στην οργάνωση, περιγράφει τη ζωή της κατά τη διάρκεια των αποστολών, τα πράγματα που την αποφορτίζουν μετά από μία κουραστική μέρα, μοιράζεται την πιο δύσκολη εμπειρία που έχει ζήσει όλα αυτά τα χρόνια και απαντάει στο ερώτημα: Γιατί κάποιος να υποστηρίξει τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα;

BAKASSI, ΚΑΜΕΡΟΥΝ.

Πάμε χρόνια πίσω, στο 2016. Ζουσα από το 2012 στις Βρυξέλλες, μαζί με τον τότε σύντροφό μου, όταν ξέσπασε στην Ελλάδα η κρίση του προσφυγικού. Παρακολουθούσα όλες τις εξελίξεις και είχα επηρεαστεί. Ένιωθα έντονα την ανάγκη να έρθω Ελλάδα και να προσπαθήσω να βοηθήσω με κάποιον τρόπο, αλλά δεν ήξερα πώς. Δεν ήμουν ο άνθρωπος που θα έπαιρνα ένα σακίδιο, θα πήγαινα στην καρδιά των γεγονότων και θα έλεγα: Γεια σας, πώς μπορώ να σας βοηθήσω; Οπότε ο μόνος τρόπος που ήξερα ήταν να ψάξω για δουλειά μέσω Διαδικτύου και να στείλω το βιογραφικό μου. Έτσι λοιπόν βρήκα τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και ειλικρινά ταυτίστηκα με τις αρχές και τις αξίες τους. Άρχισα να στέλνω βιογραφικά για διάφορες θέσεις. Θυμάμαι σε Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, Αθήνα. Εν τέλει, αντί να έρθω στην Ελλάδα πήγα Σιέρα Λεόνε. Κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι. Τώρα πια είμαι σχεδόν τεσσεράμιση χρόνια στην οργάνωση και έχω κάνει αποστολές σε Σιέρα Λεόνε, Ιράκ, Νότιο Σουδάν, Καμερούν, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και Μπουρκίνα Φάσο. Πάμε για την έβδομη τώρα. Φεύγω για Αιθιοπία, στην κρίση του Τιγκράι. Οπότε το Πάσχα θα με βρει εκεί.

Η πρώτη φορά που ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι φεύγω αποστολή νομίζω ότι ήταν ένα μείγμα συναισθημάτων και σκέψεων. Από τη μία υπερηφάνεια για το θάρρος της απόφασής μου, από την άλλη ανησυχία και ίσως μια έκπληξη για την τρέλα της απόφασής μου. Οι γονείς μου πάντα με αφήνουν ελεύθερη να αποφασίζω για τη ζωή μου, με συμβουλεύουν αλλά στηρίζουν τις επιλογές μου και βρίσκονται δίπλα μου, πράγμα πολύ σημαντικό για την δική μου ψυχολογία. Και με τα χρόνια, αυτό που εισπράττω είναι πιο πολύ το κομμάτι της περηφάνειας και χαράς για την κόρη τους, μαζί πάντα με μια συγκρατημένη ανησυχία που δεν την εκφράζουν ευθέως, αλλά τη βλέπω στα μάτια τους. Όπως είχε πει μια φορά ο πατέρας μου όταν του είπα «Καλά είμαι μπαμπούλη, μην ανησυχείς για μένα» και απάντησε «Ε, γονιός είμαι, είναι δουλειά μου να ανησυχώ για το παιδί μου».

Κάθε αποστολή έχει τις δικές της προσκλήσεις. Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά πιο δύσκολη κατάσταση θεωρώ τον κορoνοϊό. Όλα τα άλλα τα περίμενα όταν πήρα την απόφαση να ξεκινήσω με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Περίμενα τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, τις αποστολές εν μέσω πολεμικών συρράξεων κλπ. Σίγουρα όταν τα βιώνεις είναι διαφορετικά. Aλλά και πάλι, μιας και υπάρχουν στην άκρη του μυαλού σου, είσαι εν μέρει προετοιμασμένος. Είχα δομήσει όμως τη ζωή μου έτσι. Να είμαι εγώ αυτή που ζω ανάμεσα σε επιδημίες ή που δεν μπορώ να κυκλοφορώ ελεύθερη έξω και οι δικοί μου άνθρωποι είναι ασφαλείς πίσω στο σπίτι, ζουν μια δομημένη κανονικότητα και αν προκύψει κάτι μπορώ ανά πάσα στιγμή να επιστρέψω και να είμαι δίπλα τους. Όταν άρχισε η ιστορία του κορονοϊού πέρυσι τον Φεβρουάριο μου ήταν πολύ περίεργο ψυχολογικά το ότι οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Ήμουν στο Καμερούν τότε. Και τον Μάρτιο, λίγες μέρες πριν επιστρέψω, ήρθε και εκεί η πανδημία COVID-19 και έκλεισαν εντελώς τα σύνορα. Όταν άνοιξαν έπειτα από μήνες και ετοιμαζόμουν να επιστρέψω, διαγνώσθηκα θετική στον ιό και έπρεπε να καθυστερήσω περαιτέρω. Έφυγα για τέσσερις μήνες αποστολή και εν τέλει γύρισα πίσω έπειτα από δέκα μήνες. Το κομμάτι της δουλειάς και της κατάστασης εκεί, παρόλες τις δυσκολίες, ήταν διαχειρίσιμο. Νομίζω το πιο δύσκολο ήταν και είναι το κομμάτι της κατάστασης εδώ. Από ψυχολογικής άποψης δηλαδή. Αυτή η αβεβαιότητα του πώς είναι τα πράγματα και του τι μπορεί να συμβεί όσο εγώ λείπω και κατά πόσο θα είναι εφικτό να επιστρέψω αν χρειαστεί.

Μπορεί για αρκετές μέρες/εβδομάδες να υπάρχει αρκετή ένταση και δουλειά οπότε να τελειώνω πολύ αργά το βράδυ, και απλώς να κάνω ένα ντους για να χαλαρώσω, να βλέπω ίσως λίγα λεπτά μιας σειράς στον υπολογιστή για να ξεχαστεί το μυαλό και να κοιμάμαι κατευθείαν. Στις περιπτώσεις που θα τελειώσει η δουλειά πριν τις 9 μμ, θα κάτσουμε συνήθως όλοι μαζί οι συνάδελφοι/συγκάτοικοι να φάμε, να συζητήσουμε, ίσως να παίξουμε κάποιο παιχνίδι για να αποφορτιστούμε πριν πάμε για ύπνο.

Η ΦΑΝΗ ΣΤΗ ΣΙΕΡΑ ΛΕΟΝΕ.

Για μένα, η σταθερή καθημερινότητα είναι όταν είμαι στην αποστολή και δουλεύω. Όταν έρχομαι Ελλάδα, είναι οι διακοπές μου στην ουσία. Δεν έχω συγκεκριμένα ωράρια και σταθερότητα, κοιμάμαι, κάνω τις βόλτες μου, βλέπω φίλους και οικογένεια, παίρνω τον χρόνο μου να αποστασιοποιηθώ και να γεμίσω μπαταρίες για την επόμενη αποστολή. Σίγουρα κάθε φορά οι πρώτες μέρες που γυρνάω πίσω είναι λίγο περίεργες, μπερδεύομαι σχεδόν πάντα με τη γλώσσα, θέλω λίγο χρόνο να συνειδητοποιήσω πού είμαι και τι γίνεται γύρω μου. Όταν γύρισα, για παράδειγμα, από τη Σιέρα Λεόνε όπου ήμουν σε ένα πολύ μικρό χωριό, στη μέση του πουθενά, χωρίς ηλεκτρισμό και τρεχούμενο νερό μού πήρε λίγες μέρες να συνηθίσω τα αυτοκίνητα, τον θόρυβο, το μπάνιο με ζεστό τρεχούμενο νερό. Όταν γύρισα από το Ιράκ, μου πήρε λίγο χρόνο να συνηθίσω τους ήχους, ότι δηλαδή αυτό που ακούω είναι βεγγαλικά λόγω Ανάστασης και όχι πυροβολισμοί. Οι φίλοι δεν με ρωτάνε πλέον τίποτα για τις αποστολές μου. Εγώ είμαι αυτή που κυρίως κάνω ερωτήσεις για το τι έχασα το διάστημα που έλειπα. Είναι πιο εύκολο να μπω εγώ στην καθημερινότητά τους παρά να τους δώσω να καταλάβουν πλήρως τη δική μου, οπότε έχουμε βρει τις ισορροπίες μας κάπως έτσι. Εγώ θα πω απλά τα highlights.

YAMBIO, ΝΟΤΙΟ ΣΟΥΔΑΝ.

Για μένα οι αποστολές με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα ήταν κάτι πολύ διαφορετικό, από τη μέχρι τότε επαγγελματική μου εμπειρία. Ξεκίνησε πιο πολύ με το συναίσθημα και όχι με τη λογική. Έλεγα, εντάξει, θα κάνω μια-δυο αποστολές, έναν χρόνο το πολύ, για την εμπειρία. Τελικά το αγάπησα αυτό το κομμάτι, πάρα πολύ. Με συμπλήρωσε. Νιώθω πιο ώριμη και κατασταλαγμένη, πιο γεμάτη και πλήρης, πιο συνειδητοποιημένη. Ανακάλυψα νέες πτυχές του εαυτού μου και εξέλιξα άλλες. Είμαι πιο ήρεμη, λιγότερο γκρινιάρα, λιγότερο απόλυτη, με περισσότερη υπομονή. Άρχισα να εκτιμώ πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις που μέχρι τότε θεωρούσα ως δεδομένα στη ζωή μου. Η συναναστροφή μου με τόσους διαφορετικούς πολιτισμούς διεύρυνε ακόμη περισσότερο τους ορίζοντές μου.

Πραγματικά σώζουμε ζωές – όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται. Δεν μπορούμε να το κάνουμε χωρίς την αρωγή αυτών των αφανών ηρώων, των δωρητών μας. Και δε μιλώ μόνο για το πρακτικό κομμάτι, ότι δηλαδή χρειαζόμαστε χρήματα για να αγοράσουμε φάρμακα και υγειονομικό υλικό. Για μένα, το πιο σημαντικό σε αυτόν τον οργανισμό είναι η ανεξαρτησία και ουδετερότητά του. Στηριζόμαστε αποκλειστικά σε ιδιώτες δωρητές και λόγω αυτού μπορούμε και είμαστε παρόντες στην πρώτη γραμμή επισφαλών καταστάσεων. Δεν θα μπορούσε να γίνει αυτό αν η χρηματοδότησή μας βασιζόταν σε μια κυβέρνηση, για παράδειγμα. Θέλουμε να συνεχίσουμε να επιλέγουμε τις αποστολές απλά και μόνο με γνώμονα τις ανάγκες του πληθυσμού. Αυτό θα συνεχίσει να γίνεται μόνο αν συνεχίζουν όσοι μας στηρίζουν να το κάνουν.

Αν θες να υποστηρίξεις τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα κάνε κλικ εδώ.