Χθες ήταν η έκτη και τελευταία βραδιά σε θάλαμο covid του Μποδοσάκειου Νοσοκομείου Πτολεμαίδας. Ο προηγούμενος δεκαήμερος μοναχικός αγώνας στο σπίτι αποδείχθηκε άκαρπος γιατί ο αντίπαλος ήταν σκληρός και ύπουλος. Τίποτε δεν ήταν εύκολο, ο πυρετός που επέμενε και οδηγούσε σε δεύτερες πιο σκοτεινές σκέψεις, το οξυγόνο που δεν έφτανε, το σώμα που πονούσε. Και βρεθήκαμε από το πουθενά μαζί με τον Αλέκο, τον Κώστα και τον Μπάμπη, στο ίδιο δωμάτιο να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας όσο ο πυρετός κρυβόταν και δεν μας το χαλούσε. Επιτέλους όμως τέλος! Ιδιαίτερα συγκινητική και ενθαρρυντική ήταν η συμπαράσταση της οικογένειάς μου, των φίλων και συναδέλφων μου με τα αμέτρητα μηνύματα και τηλεφωνήματα, στον έντονα μοναχικό αγώνα που έπρεπε να δώσω και τους ευχαριστώ όλους από τα βάθη της καρδιάς μου! Ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλω στο ιατρικό, νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό του Μποδοσάκειου Νοσοκομείου Πτολεμαίδας για την άριστη επιστημονική του κατάρτιση στην αντιμετώπιση της πανδημίας χωρίς να υπολείπεται καθόλου στο ανθρωπιστικό σκέλος παρέχοντας την κάθε δυνατή βοήθεια και στήριξη. …Ένας ακόμη λόγος να είμαι περήφανος που έχω την τιμή να είμαι μέλος της οικογένειας του Νοσοκομείου ως ένα από τα μέλη του Διοικητικού του Συμβουλίου. Εύχομαι σε όλους ΥΓΕΙΑ!!!
Πραγματικά συγχαρητήρια κ πολλά μπράβο σε νοσηλευτές κ προσωπικό στους ανθρώπους που βρίσκονται ακόμα κ στην πύλη άψογη και ευγενική συμπεριφορά σε εμάς που είχαμε τους ανθρώπους μας μέσα με covid ,οι γιατροί πάντα διαθέσιμοι στο τηλέφωνο να μας εξηγήσουν τι κ πως κ πάλι πολλά συγχαρητήρια για τον αγώνα που δίνουν.
Σιδερένιος ΤΆΣΟ και καλή επιστροφή.