Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, στον κεντρικό πεζόδρομο στην Κοζάνη, με θέμα «Οι εξελίξεις στον τομέα της Ενέργειας και η πρόταση του ΚΚΕ για Ενέργεια στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών», στη συγκέντρωση που διοργάνωσε η Επιτροπή Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του κόμματος.
Ο Δ. Κουτσούμπας είπε:
«Φίλες και Φίλοι, Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Αυτές τις μέρες η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει στη Βουλή ένα ακόμη σκληρό πακέτο μέτρων, με νέα επίθεση στο ασφαλιστικό και στο φορολογικό, με ανοιχτό το ενδεχόμενο του “δημοσιονομικού κόφτη” το 2018, αν δεν πιαστούν οι στόχοι για τα ματωμένα πλεονάσματα, μαζί φυσικά με το νέο “παράλληλο”, δηλαδή το 4ο μνημόνιο με το ΔΝΤ.
Κι ενώ ο καθένας καταλαβαίνει πως όλα αυτά σηματοδοτούν αντιλαϊκή επίθεση χωρίς τέλος, χωρίς ημερομηνία λήξης, ο πρωθυπουργός έχει το θράσος να πανηγυρίζει για το ματωμένο πλεόνασμα του 2016, λέγοντας μάλιστα πως “το αποτέλεσμα του 2016 εξουδετέρωσε Σόιμπλε και ΔΝΤ και ότι άφησε άφωνη την Ευρώπη”!!!
Το πόσο άφωνη έμεινε η Γερμανία, η ΕΕ και το ΔΝΤ το αποδεικνύει η ίδια η σκληρότητα των μέτρων που για άλλη μία φορά θα φέρει και θα ψηφίσει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με τους βουλευτές τους που έχουν παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια της παραμικρής αντίστασης – εναντίωσης στις επιδιώξεις των καπιταλιστικών ομίλων, των μονοπωλίων της ΕΕ.
Για ποιο λόγο πανηγυρίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ;
Πανηγυρίζει μήπως γιατί έχει γονατίσει από τη φορολογία τους εργάτες, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους;
Πανηγυρίζει μήπως γιατί η Παιδεία, η Υγεία, η Πρόνοια, συνολικά οι λεγόμενοι κοινωνικοί τομείς, υποβαθμίζονται χρόνο με το χρόνο, μετρούν τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και μέσα, αδυνατούν να καλύψουν τις τεράστιες καθημερινές ανάγκες του λαού, που στενάζει στους διαδρόμους των νοσοκομείων όλης της χώρας;
Γιατί αλήθεια, πανηγυρίζει ο κ. Τσίπρας;
Για το ότι η ανεργία στη χώρα μας τσακίζει κόκαλα, την ίδια στιγμή μάλιστα που μόλις ένας στους δέκα άνεργους λαμβάνει το επίδομα ανεργίας;
Του θυμίζουμε του κ. Τσίπρα και της κυβέρνησής του, ότι για όσους ακόμα δουλεύουν, ο κατώτατος μισθός θα παραμείνει στα 586 μεικτά και για όσους είναι κάτω των 25 χρονών στα 511 ευρώ!!!
Μπορεί να ζήσει αυτός την οικογένειά του με τέτοια ποσά;
Γιατί πανηγυρίζει ο κ. Τσίπρας; Επειδή η φτώχεια έχει πλέον αγγίξει κάθε εργατική λαϊκή οικογένεια;
Μάλιστα η παιδική φτώχεια στα χρόνια της κρίσης εκτινάχτηκε. Ένα στα δύο παιδιά στη χώρα μας στερούνται ακόμα και τα πιο βασικά αγαθά.
Είναι ντροπή στον 21ο αιώνα, μισό εκατομμύριο παιδιά στη χώρα μας να ζουν στη φτώχεια, οι οικογένειές τους να μην μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες τους.
Αλήθεια, για όλα αυτά πανηγυρίζει η κυβέρνηση;
Ή μήπως για τη νέα μείωση του αφορολόγητου, τις νέες μειώσεις στις συντάξεις που ήδη έχει συμφωνήσει με το κουαρτέτο;
Μειώσεις βέβαια, που θα πάρουν έναν ολόκληρο μισθό και μία ολόκληρη σύνταξη, από τις τσέπες των εργαζομένων και των συνταξιούχων τον επόμενο χρόνο, εκτός από όσα θα έχουν πάρει από τις τσέπες μας μέχρι τότε.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ πανηγυρίζει και διαφημίζει το δικό της αντιλαϊκό έργο στην ΕΕ, το ΔΝΤ, πρώτα από όλα στο κεφάλαιο.
“Κατά τα δύο τελευταία χρόνια, η Ελλάδα έχει υπεραποδώσει”, λέει ο πρωθυπουργός.
Και λέει αυτά τα υπερφίαλα, για να προβάλλει τα αντιλαϊκά επιτεύγματα της κυβέρνησης, τα οποία για την εργατική τάξη, το λαό, έχουν ως αποτέλεσμα μισθούς και συντάξεις πείνας, φόρους και μόνιμα χαράτσια.
Ενώ για το κεφάλαιο, “σταθερό φορολογικό πλαίσιο”, δηλαδή νέες φοροαπαλλαγές και προνόμια, “χρηματοδοτικά εργαλεία, και επενδυτικά κίνητρα”, δηλαδή ζεστό χρήμα για τις επενδύσεις του μαζί φυσικά με τις επιδοτήσεις για να προσλαμβάνουν άνεργους, δηλαδή τζάμπα εργατική δύναμη.
“Είμαστε έτοιμοι να εισέλθουμε σε τροχιά ανάπτυξης, η οποία καθυστερεί λόγω της σύγκρουσης μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ σχετικά με το ελληνικό δημόσιο χρέος”, λέει η κυβέρνηση.
Και τα λένε αυτά χωρίς να ντρέπονται, ξετσίπωτα.
Γιατί το ερώτημα που πρέπει όλους μας να απασχολεί, μαζί και τους κυβερνώντες, είναι το τι έχει να κερδίσει η εργατική τάξη, ο λαός από την όποια διευθέτηση του χρέους, από μια τέτοια, καπιταλιστική ανάπτυξη…
Μήπως θα αυξηθούν οι μισθοί, οι συντάξεις, οι κοινωνικές δαπάνες;
Μήπως θα μειωθεί η ανεργία, θα πάρουν πίσω οι εργαζόμενοι τη δουλειά που είχαν με το μισθό και τα δικαιώματα που έχασαν στα χρόνια της κρίσης;
Γιατί θέλει η κυβέρνηση μια συμφωνία για το χρέος;
Μήπως για να σταματήσει να ματώνει ένας ολόκληρος λαός για ένα χρέος που δεν δημιούργησε ο ίδιος, αλλά μόνο οι ανάγκες και το φαγοπότι του μεγάλου κεφαλαίου τα προηγούμενα χρόνια;
Όχι βέβαια. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όπως και κάθε κυβέρνηση του κεφαλαίου, θέλει να εξοικονομήσει χρήμα στα κρατικά ταμεία που θα το δώσει πάλι στο κεφάλαιο για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του.
Και για το τι έχει να κερδίσει ο λαός, την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας.
Γι’ αυτό μιλάει για “Σύστημα κοινωνικής προστασίας που αντιμετωπίζει τη φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό, και τον κίνδυνο εγκλωβισμού σε μακροχρόνια ανεργία”!
Δηλαδή, επιδόματα φτώχειας, συσσίτια και επιδοτούμενα προγράμματα ανακύκλωσης της μακροχρόνιας ανεργίας.
Η ΕΕ είναι αντιδραστική, ιμπεριαλιστική ένωση κρατών, που δεν χωράει επιδιόρθωση
Φίλες και Φίλοι,
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Αν στην Ελλάδα η σφοδρή επίθεση στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα βρήκε την έκφρασή της με τα μνημόνια, στη Γαλλία για παράδειγμα, όπου είχαν την προηγούμενη Κυριακή τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, η αντιλαϊκή επίθεση εκφράστηκε χωρίς μνημόνια, με ανάλογα μέτρα που τα ονόμασαν κι αυτοί “μεταρρυθμίσεις” και “εκσυγχρονισμούς” για τα συμφέροντα του κεφαλαίου!
Κι αυτή η επίθεση σε όλους τους λαούς, σε όλες τις χώρες, είναι επίθεση διαρκείας, γιατί μόνιμη και διαρκής είναι η ανάγκη του κεφαλαίου να διασφαλίσει τα ματωμένα κέρδη του.
Παρά τα όσα λέγονται και γράφονται τις τελευταίες μέρες για “αλλαγή σελίδας” στη Γαλλία, το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να ανακοπεί η επίθεση στην εργατική τάξη, στο λαό και αυτής της χώρας. Το αντίθετο.
Οι μονοπωλιακοί όμιλοι της Γαλλίας είδαν στα χρόνια της κρίσης να υποχωρούν σημαντικά σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους, ειδικά τη Γερμανία γι’ αυτό μεγαλώνουν οι αντιθέσεις ανάμεσά τους, γι’ αυτό δυναμώνει η συζήτηση για επαναδιαπραγμάτευση του ρόλου της Γαλλίας στην ευρωζώνη, γι’ αυτό στο όνομα της “εθνικής κυριαρχίας” τμήματα του κεφαλαίου προκρίνουν πολιτικές που ακούγονται όμορφα στα αυτιά των αγανακτισμένων εργαζομένων-λαϊκών στρωμάτων της Γαλλίας, αλλά είναι παγίδες που στήνονται για να πέσει πάλι μέσα ο λαός κι αυτοί να συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους, ξεζουμίζοντάς τον, πότε δήθεν αριστερά , πότε δήθεν δεξιά.
Βασικό ζητούμενο και για την αστική τάξη της Γαλλίας, της δεύτερης ισχυρής καπιταλιστικής χώρας στην ΕΕ, είναι ποιος θα εκφράσει καλύτερα τα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Αυτά τα συμφέροντα εκφράζουν και οι διάφοροι Μακρόν, Φιγιόν και σία. Όπως και οι Έλληνες ομοϊδεάτες τους, όπως ο κ. Μητσοτάκης και λοιποί.
Αλλά και τα συγχαρητήρια του κ. Τσίπρα στον Μακρόν δεν μπορούμε να τα αφήσουμε ασχολίαστα, αφού ο κ. Μακρόν, δήλωσε στον Έλληνα πρωθυπουργό ότι μαζί θα υλοποιήσουν αν βγει πρόεδρος τους στόχους -λέει- της γενιάς τους. Καήκαμε από αυτούς τους κοινούς τους στόχους χρόνια τώρα… Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Φίλες και φίλοι
Το ζήτημα δεν είναι τόσο τι θα γίνει την άλλη Κυριακή κατά το δεύτερο γύρο των εκλογών στη Γαλλία. Έτσι κι αλλιώς όλα δείχνουν ότι ο Μακρόν θα είναι νικητής μακράν της Λεπέν.
Το κύριο είναι η παρακολούθηση των εξελίξεων και το τι θα γίνει μετά την επόμενη Κυριακή των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία και στην Ευρώπη.
Άλλωστε και ο Μακρόν είναι ο εκλεκτός της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, υμνητής των ιμπεριαλιστικών επιθέσεων και των βομβαρδισμών κατά του λαού της Συρίας.
Το αστικό πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε πορεία ανασύνθεσης και στη Γαλλία. Δυσκολεύεται το παλιό διπολικό σύστημα, ιδιαίτερα μετά τη μεγάλη πτώση -μέχρι κατάρρευσης- των παλιών κυβερνητικών κομμάτων και συνασπισμών και φυσικά ετοιμάζουν τώρα αυτό το οποίο θα το αντικαταστήσει, χωρίς να θιγούν στο ελάχιστο τα συμφέροντα του συνόλου του καπιταλιστικού συστήματος της εκμετάλλευσης.
Οπωσδήποτε και αυτό που ετοιμάζουν θα αποβεί σε βάρος του γαλλικού λαού με μαθηματική ακρίβεια.
Καθήκον του εργατικού – λαϊκού κινήματος είναι να αξιοποιήσει τις όποιες αντιθέσεις που μεγαλώνουν μέσα στην αστική τάξη, να αξιοποιήσει τη διάσπαση της αστικής τάξης, χωρίς να εγκλωβιστεί σε μία άγονη συζήτηση για τα νομίσματα -όπως κάνουν κάποιοι και εδώ στην Ελλάδα- κοιτώντας μόνο το δέντρο και χάνοντας το δάσος, που είναι το γεγονός ότι η ΕΕ είναι αντιδραστική ένωση, καπιταλιστική, ιμπεριαλιστική ένωση κρατών, που δεν χωράει επιδιόρθωση.
Αυτή η Ένωση είναι που πρέπει να δεχτεί συντονισμένα συντριπτικά χτυπήματα από τους λαούς και τα κινήματά τους, στην πάλη για τη συνεχή αποδυνάμωσή της, μέχρι την τελική ανατροπή της, μέχρι την τελική ανατροπή του συστήματός της.
Η εργατική τάξη, ο λαός της Γαλλίας, θα μπορούσε καλύτερα να αντιμετωπίσει τους εκβιασμούς και τα ψεύτικα διλήμματα που αναπαράγονται και απ’ το εκλογικό σύστημα των δύο γύρων, αν είχε δίπλα του ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, με πραγματικά ανατρεπτικό πρόγραμμα στην οικονομία και την κοινωνία, διδαγμένο απ’ την πορεία μετάλλαξης του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος, που εδώ και χρόνια έχει απολέσει τους δεσμούς του με την εργατική τάξη της Γαλλίας και γίνεται μονίμως ουρά πότε των Γάλλων σοσιαλιστών, πότε των Γάλλων συντηρητικών, πότε διάφορων οπορτουνιστών που σηκώνουν ως σημαία ευκαιρίας την αριστερά και το σφυροδρέπανο.
Η εργατική τάξη, ο λαός της Γαλλίας, όπως και όλοι οι λαοί της Ευρώπης, μία επιλογή έχουν. Την επιλογή του ταξικού αγώνα, της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Σε αυτό τον αγώνα είμαστε αλληλέγγυοι στο πλευρό του, όπως και με άλλους λαούς της Ευρώπης.
Φίλες και Φίλοι,
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Όλα αυτά, στα οποία αναφέρθηκα μέχρι αυτή τη στιγμή, δεν είναι ανεξάρτητα ή άσχετα, όπως κάποιοι πιστεύουν, από το θέμα της Ενέργειας και των εξελίξεων στην Ελλάδα, στην περιοχή, στην Ευρώπη, γύρω από το ζήτημα της ενέργειας και της πολιτικής που ασκείται.
Η ενέργεια βρίσκεται για μία ακόμα φορά στο προσκήνιο.
Η κυβέρνηση ήρθε σε συμφωνία με το κουαρτέτο για την πώληση λιγνιτικών μονάδων ηλεκτροπαραγωγής της ΔΕΗ σε ανταγωνιστικούς ομίλους, προκειμένου να μειωθεί το μερίδιο του πρώην κρατικού μονοπωλίου και να ολοκληρωθεί η απελευθέρωση της ενέργειας.
Την ίδια ώρα, η ΝΔ ασκεί κριτική στην κυβέρνηση πιέζοντας για επιτάχυνση του ρυθμού απελευθέρωσης και εξαγγέλλοντας, ότι όταν αναδειχθεί κυβέρνηση, θα πουλήσει και υδροηλεκτρικές μονάδες και θα ιδιωτικοποιήσει το 66% του ΑΔΜΗΕ.
Η κάλπικη αντιπαράθεσή τους αφορά δηλαδή τους όρους, τους ρυθμούς, τους τρόπους, που θα υλοποιηθεί η πολιτική της άρχουσας τάξης και της ΕΕ σε βάρος του λαού.
Υπάρχει πλούσια πείρα για τις συνέπειες αυτής της πολιτικής στα λαϊκά στρώματα στην ΕΕ και στην Ελλάδα.
Γι’ αυτό αξίζει να θυμηθούμε: Τι ισχυρίζονταν και τι διακήρυττε κάθε πολιτική δύναμη, σχετικά με την κοινοτική κατεύθυνση απελευθέρωσης της αγοράς του τομέα ηλεκτρικής ενέργειας.
Η «απέλευθέρωση» της ενέργειας γίνεται για την κερδοφορία του κεφαλαίου
Φίλες και φίλοι,
Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 ξεκίνησε η υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης για τη δημιουργία μιας ενιαίας εσωτερικής αγοράς ενέργειας στην ΕΕ.
Εκείνη την περίοδο, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, μας έλεγαν πως η απελευθέρωση και ο ανταγωνισμός των ιδιωτικών ομίλων θα ωφελήσει το λαϊκό καταναλωτή, ρίχνοντας το κόστος του ρεύματος, οδηγώντας δήθεν ταυτόχρονα σε χιλιάδες νέες θέσεις καλοπληρωμένης εργασίας!
Διαβεβαίωναν πως οι καπιταλιστικές επενδύσεις θα έφερναν ανάπτυξη με οφέλη για όλους.
Ισχυρίζονταν πως η πράσινη ανάπτυξη, η στροφή στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, θα οδηγήσει στην προστασία του περιβάλλοντος και στην αναβάθμιση της ζωής μας.
Το ΚΚΕ, απ’ την πρώτη στιγμή, είπε την αλήθεια.
Αποκάλυψε, πως στόχος της “απελευθέρωσης”, απ’ την κρατική προστασία της ενέργειας και άλλων στρατηγικών τομέων της οικονομίας, δεν ήταν η λαϊκή ευημερία, αλλά η δημιουργία κερδοφόρων πεδίων τοποθέτησης των υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων των ομίλων.
Κεφαλαίων που λιμνάζουν και δεν μπορούν να επενδυθούν με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους.
Όταν όλα τα υπόλοιπα κόμματα, προπαγάνδιζαν τα καθολικά, κοινωνικά οφέλη απ’ την πράσινη ανάπτυξη και απ’ την περιβόητη μεταλιγνιτική εποχή, το Κόμμα μας αποκάλυπτε τους πραγματικούς στόχους της πολιτικής της πράσινης ανάπτυξης.
Όπως τη διαμόρφωση κινήτρων επενδύσεων, εισαγωγής νέων τεχνολογιών, ως διέξοδο για τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια.
Σήμερα έχουμε αρκετή πείρα για να ξέρουμε ποιος είχε δίκιο.
Η ζωή απέδειξε πού οδηγεί η απελευθέρωση, η στροφή στην πράσινη οικονομία, γενικότερα ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης.
Η δραματική μείωση της λιγνιτικής παραγωγής, οι απολύσεις εργαζόμενων, οι εργολαβίες, η αύξηση της ανεργίας, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι στη Δυτική Μακεδονία είναι γνήσια τέκνα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της απελευθέρωσης της ενέργειας.
Το 2016 η ΔΕΗ μείωσε τη λιγνιτική παραγωγή κατά 23%, μετά από μια μείωση 14,5% το 2015.
Η πολιτική της απελευθέρωσης, η ανάγκη περιορισμού της ηλεκτροπαραγωγής από λιγνίτη, για να δημιουργηθεί αγορά για τα εναλλακτικά καύσιμα, οδήγησε σε δραστική μείωση της αξιοποίησης του λιγνίτη, δηλαδή, της βασικής, φθηνής, εγχώριας πηγής ενέργειας.
Και φθάσαμε να αξιοποιείται ως στρατηγικό καύσιμο για την ηλεκτροπαραγωγή το φυσικό αέριο, που αυξάνει την ενεργειακή εξάρτηση της χώρας και την σπατάλη ενέργειας.
Οι ιδιωτικοί όμιλοι, που επενδύουν στην ηλεκτροπαραγωγή, προτιμούν το φυσικό αέριο, αφού το μικρό αρχικό κόστος οδηγεί σε μεγαλύτερα κέρδη. Προτιμούν τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, με τις παχυλές επιδοτήσεις.
Το εισαγόμενο φυσικό αέριο θα έπρεπε να αξιοποιηθεί για απευθείας καύση, για οικιακή χρήση, με προφανή οφέλη στην εξοικονόμηση ενέργειας και στη μείωση της λαϊκής επιβάρυνσης.
Όμως, η ηλεκτροπαραγωγή από φυσικό αέριο εκτινάσσεται συνεχώς την τελευταία περίοδο.
Φυσικά, οι επιπτώσεις της αντιλαϊκής πολιτικής της απελευθέρωσης δεν περιορίζονται μόνο στο θέμα της αξιοποίησης του λιγνίτη.
Την τελευταία 20ετία όλες οι αστικές κυβερνήσεις στήριξαν τις επενδύσεις μονοπωλιακών ομίλων στην “απελευθερωμένη ενεργειακή αγορά”, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα υψηλή κερδοφορία για τις επενδύσεις τους.
Απ’ το 2005 η ελληνική αγορά στο χονδρεμπόριο της ενέργειας, οδήγησε σε αγορά της παραγωγής των ιδιωτικών ομίλων, με ιδιαίτερα προνομιακούς όρους.
Διαμορφώθηκε ένα ολόκληρο πλέγμα κρατικών παρεμβάσεων υπέρ των ιδιωτικών ομίλων.
Η στήριξη των λεγόμενων πράσινων επενδύσεων ήταν τόσο γενναία, ώστε η συνολική εγκατεστημένη ισχύς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ, σημείωσε μέσο ετήσιο ρυθμό μεταβολής 23% την περίοδο 2006-2011.
Φίλες και φίλοι
Αυτή η θεαματική πορεία του κλάδου της ενέργειας βασίστηκε σε απανωτές θυσίες των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων.
Όχι μόνο δεν ωφελήθηκαν απ’ την αύξηση της παραγωγικότητας όλη αυτή την περίοδο, αλλά γνώρισαν και γνωρίζουν μια επιταχυνόμενη πορεία σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης.
Την τελευταία δεκαπενταετία η λαϊκή οικογένεια είδε απανωτές ανατιμήσεις στα τιμολόγια ηλεκτρικού ρεύματος.
Πολλαπλασιάστηκαν τα λεγόμενα πράσινα τέλη ρύπων, όπως το περιβόητο ΕΤΜΕΑΡ, που εκτινάχθηκε από 30 λεπτά το 2010 σε 26 ευρώ το 2014 για κάθε 1000 κιλοβατώρες κατανάλωσης.
Το ίδιο διάστημα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, υπήρξε αύξηση των τιμολογίων του ηλεκτρικού ρεύματος κατά 48,5%, ενώ οι σχετικοί κρατικοί φόροι για τα νοικοκυριά αυξήθηκαν κατά 147%.
Οι συνολικές οφειλές προς τη ΔΕΗ, απ’ τη χαμηλή και τη μέση τάση, φτάνουν τα 1,65 δισ. και αφορούν σε μεγάλο βαθμό χρέη των λαϊκών νοικοκυριών.
Η ίδια εικόνα εμφανίζεται σε όλες τις χώρες, όπου προχωρά η απελευθέρωση της αγοράς.
Την περίοδο 2001-2011 σε χώρες όπως η Δανία, η Σουηδία, η Ιρλανδία, και η Βρετανία γνώρισαν αυξήσεις τιμολογίων οικιακής κατανάλωσης μεγαλύτερες του 100%.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ εφαρμόζει πιστά αυτήν την πολιτική
Αγαπητοί φίλοι και φίλες
Μήπως, άραγε, επιβεβαιώθηκαν, στη χώρα μας, οι υποσχέσεις προς τους εργαζόμενους στον κλάδο της ενέργειας;
Το 1994 οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ ξεπερνούσαν τους 36.000, με σχέσεις πλήρους, σταθερής εργασίας.
Σήμερα είναι οι μισοί, είναι μόλις 18.000, παρά το γεγονός πως διπλασιάστηκε ο κύκλος εργασιών του ομίλου, διπλασιάστηκε και αυξήθηκε η εγκατεστημένη ισχύς των μονάδων της ΔΕΗ.
Οι μόνιμοι εργαζόμενοι γνώρισαν συνεχείς ετήσιες μειώσεις του πραγματικού μισθού τους απ’ το 2010, που φτάνουν τα 750 εκατομμύρια ευρώ ετησίως.
Οι νέοι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται με μαύρες ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, με ολιγόμηνες συμβάσεις στους υπεργολάβους, με επιβολή των ατομικών συμβάσεων.
Κανείς δεν μπορεί να κρύψει τους κερδισμένους και τους χαμένους απ’ την προώθηση της απελευθέρωσης. Κανείς επίσης δεν μπορεί να κρύψει πως ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ σήμερα και ΝΔ – ΠΑΣΟΚ πριν, εφάρμοσαν και εφαρμόζουν πιστά αυτή την αντιλαϊκή πολιτική.
Προώθησαν και προωθούν το σύνολο της νομοθεσίας για το χτύπημα των μισθών, για να δημιουργήσουν ευνοϊκό περιβάλλον για την κερδοφορία των μονοπωλίων.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει πολύτιμο σύμμαχο την αξιωματική αντιπολίτευση της ΝΔ, όπως φάνηκε και από τη δημοσιοποίηση των θέσεων της ΝΔ, που κινούνται στην ίδια κατεύθυνση με αυτά που προωθεί η σημερινή συγκυβέρνηση.
Ειδική, ξεχωριστή ευθύνη έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ως αντιπολίτευση, συστηματικά καλλιέργησε την αυταπάτη, ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση στο πλαίσιο της “απελευθέρωσης”.
Εμφάνιζε τα αντιλαϊκά μέτρα μόνο ως συνέπεια των μνημονίων, συσκοτίζοντας τον πραγματικό αντίπαλο και κρύβοντας πως η απελευθέρωση είναι στρατηγική επιλογή της ΕΕ και της εγχώριας άρχουσας τάξης απ’ τη δεκαετία του ’90, και δεν αποτελεί μόνο απότοκο των μνημονίων και της κρίσης.
Η υπόκλισή του στην καπιταλιστική στρατηγική της απελευθέρωσης, κρυβόταν, με συνθήματα προπαγάνδας, τάχα κατά της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, που άλλωστε αφορούσαν την απόρριψη των συγκεκριμένων σχεδίων και τρόπων ολοκλήρωσης της απελευθέρωσης που είχαν επιλέξει οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όπως για παράδειγμα το σχέδιο τεμαχισμού σε μικρή και μεγάλη ΔΕΗ.
Μάλιστα ο κ. Τσίπρας στην προχθεσινή του συνέντευξη είπε ότι τα μέτρα για τη ΔΕΗ πρέπει να τα πάρουμε ούτως ή άλλως, ακόμη και αν δεν υπήρχε μνημόνιο, γιατί είναι κατεύθυνση της ΕΕ. Όμως, θυμόμαστε όλοι, πριν 3 χρόνια, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μάζευε υπογραφές για να γίνει δημοψήφισμα για το νόμο Σαμαρά για τη ΔΕΗ, το ΚΚΕ έλεγε ότι η αντίθεση θα έπρεπε να αφορά όλο το ευρωενωσιακό πλαίσιο της απελευθέρωσης.
Και τότε μας κουνούσαν το δάχτυλο, ότι δήθεν δεν φταίει η πολιτική της ΕΕ. Σήμερα, αλλάζουν το τροπάρι, όχι φυσικά γιατί θέλουν να αντιπαλέψουν αυτήν την πολιτική, όπως λέει το ΚΚΕ, αλλά γιατί θέλουν να την υλοποιήσουν, μέχρι κεραίας. Αν αυτό δεν είναι πολιτικός σαλτιμπαγκισμός, τότε τι είναι;
Σήμερα, κάνοντας τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του κεφαλαίου, ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρά αποφασιστικότερα και αποτελεσματικότερα στην προώθηση της “απελευθέρωσης”.
Αποδέχτηκε τις προηγούμενες νομοθετικές ρυθμίσεις, όπως την παράδοση του 49% των μετοχών της ΔΕΗ στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
Υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο και δεσμεύτηκε να περιορίσει το μερίδιο της ΔΕΗ κατά 25% ως το 2018 και κατά 50% ως το 2020, ώστε να διευκολυνθεί η είσοδος με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους των υπολοίπων ομίλων.
Επέβαλε τις δημοπρασίες ενέργειας τύπου ΝΟΜΕ για την ενίσχυση των ιδιωτικών ενεργειακών ομίλων, με πολύ ευνοϊκότερους όρους σε σχέση με τη Γαλλία, επιτρέποντας ακόμα και τις εξαγωγές ηλεκτρικής ενέργειας, δίνοντάς τους πρόσβαση στις μονάδες φθηνής ηλεκτροπαραγωγής της ΔΕΗ, υδροηλεκτρικές και λιγνιτικές.
Ως τελευταία, αλλά όχι έσχατη, πράξη του δράματος, η κυβέρνηση Τσίπρα προχωρά στην πώληση λιγνιτικών και στη συνέχεια υδροηλεκτρικών μονάδων της ΔΕΗ, για να διασφαλίσει πλήρως την κερδοφορία των ιδιωτών επενδυτών.
Η κυβέρνηση υιοθετεί πλήρως τις κατευθύνσεις της ΕΕ, το ευρωπαϊκό Σύστημα Εμπορίας Δικαιωμάτων Εκπομπών Αερίων του θερμοκηπίου, που επιβαρύνει δραματικά την τιμή της κιλοβατώρας από λιγνίτη, οδηγώντας σε νέες μειώσεις της λιγνιτικής παραγωγής.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα;
Ο σταθμός του Αμυνταίου δεν λειτουργεί πλέον.
Η Καρδιά υπολειτουργεί, ενώ, μετά την περσινή πυρκαγιά, ο ΑΗΣ Πτολεμαΐδας αποτελεί παρελθόν.
Οι εργαζόμενοι στα ορυχεία έχουν υποστεί περικοπή της μισθοδοσίας τους πάνω από 40%, ενώ πάνω από χίλιες είναι οι απολύσεις εργαζόμενων στους υπεργολάβους.
Απ’ την άλλη, οι επιχειρηματικοί όμιλοι παίρνουν ολοένα και φθηνότερο βιομηχανικό ρεύμα, με νέες μορφές έκπτωσης, όπως οι εκπτώσεις όγκου παραγωγής, η δυνατότητα “διακοψιμότητας” και τα δικαιώματα αντιστάθμισης των ρύπων απ’ τις βιομηχανικές μονάδες.
Οι ιδιαίτερα ευνοϊκοί όροι για το κεφάλαιο αποτυπώνονται στην είσοδο των υπόλοιπων ιδιωτικών ομίλων στη λαϊκή κατανάλωση, που καταλαμβάνουν ήδη το 8% της σχετικής αγοράς και στον περιορισμό του μεριδίου της ΔΕΗ στην ηλεκτροπαραγωγή και στις εισαγωγές στο 61%.
Η κυβέρνηση μεθοδεύει νέες αυξήσεις στα οικιακά τιμολόγια της ΔΕΗ.
Μετακυλύει όλο το βάρος για τις εκπτώσεις στο βιομηχανικό ρεύμα.
Για το φθηνότερο “κοινωνικό” τιμολόγιο -που αφορά ομάδες ακραίας φτώχειας- μετακυλύει το βάρος στις πλάτες των υπόλοιπων λαϊκών οικογενειών, των μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων καταναλωτών.
Την ίδια ώρα, η ΝΔ, στηρίζει ουσιαστικά την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, ζητώντας “επανεξέταση της εκπτωτικής πολιτικής της ΔΕΗ και αυστηρή διαχείριση των ληξιπρόθεσμων οφειλών”.
Χρειαζόμαστε κίνημα αντεπίθεσης, ανατροπής της πολιτικής και της εξουσίας των μονοπωλίων
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες
Φίλες και φίλοι
Έχει σημασία οι εργαζόμενοι του κλάδου και ο λαός συνολικά, να βγάλουν συμπεράσματα.
Σήμερα δεν χρειαζόμαστε ένα κίνημα που θα καλλιεργεί αυταπάτες φιλολαϊκής διαχείρισης, μέσα στη ζούγκλα της “απελευθερωμένης” αγοράς και των δεσμεύσεων της ΕΕ, όπως κάνουν οι τάχα διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι, όπως η ΛΑΕ, που ενώ εμφανίζονται δήθεν πως διαφοροποιούνται, δεν αμφισβητούν το αντιλαϊκό πλαίσιο της ΕΕ για την “απελευθέρωση” και την ανταγωνιστικότητα.
Λειτουργούν αποπροσανατολιστικά, μιλώντας για “διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ”, μέσα στο πλαίσιο της απελευθερωμένης κρατικής αγοράς.
Άλλωστε η σημερινή δημόσια ΔΕΗ είναι που λειτουργεί σαν Ανώνυμη Εταιρεία, που κόβει μισθούς και δικαιώματα στους εργαζόμενους του ομίλου και αφήνει τα λαϊκά νοικοκυριά ακόμα και χωρίς ρεύμα για να διασφαλίζει τα δικά της κέρδη και αυτά των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Σήμερα χρειαζόμαστε κίνημα αντεπίθεσης, ανατροπής της πολιτικής και της εξουσίας των μονοπωλίων.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες.
Ούτε η επιστροφή στο κρατικό μονοπώλιο, ούτε η κυβερνητική ρύθμιση της “απελευθερωμένης αγοράς” υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες.
Αποδείχθηκε και στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, ότι καμιά αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να υποχρεώσει το κεφάλαιο να επενδύσει και να λειτουργήσει με όρους που αντιστρατεύονται την κερδοφορία του.
Ο κάθε μονοπωλιακός όμιλος αποφασίζει το αν, πότε και πού θα επενδύσει, ποιο καύσιμο θα χρησιμοποιήσει, με κριτήριο το μέγιστο ποσοστό κέρδους τους.
Με το ίδιο κριτήριο ανταγωνίζονται οι όμιλοι για την αρπαγή μεριδίων αγοράς και αυτό το κριτήριο εξηγεί τη λυσσαλέα μάχη ανάμεσα στη ΔΕΗ και στους ιδιωτικούς ομίλους για την κατανομή των κρατικών χρηματοδοτήσεων, που έχει ξεσπάσει το τελευταίο διάστημα.
Αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο του μονοπωλιακού ανταγωνισμού είναι το υπόβαθρο που καθιστά αναγκαστικά ατελή, ατελέσφορο και αντιλαϊκό τον αποσπασματικό προγραμματισμό κάθε ενεργειακού ομίλου που στοχεύει για την ισχυροποίηση της θέσης του.
Η ταξική πραγματικότητα είναι πως όσο το κράτος υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων, δεν μπορεί να υπάρξει ενεργειακός σχεδιασμός για την ικανοποίηση των αναγκών του λαού.
Κανένας κυβερνητικός σχεδιασμός στον καπιταλισμό δεν μπορεί να ξεπεράσει τον ανταγωνισμό μεταξύ των ομίλων, την ανισόμετρη ανάπτυξη, την αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, το περιοδικό ξέσπασμα των οικονομικών κρίσεων.
Και το πρόβλημα της ενέργειας είναι πολιτικό.
Για να υπηρετήσει ο ενεργειακός σχεδιασμός τη λαϊκή ευημερία πρέπει να απαλλαγεί απ’ τους νόμους της αγοράς, τους νόμους του καπιταλιστικού κέρδους.
Αποκαλύπτεται συνεπώς, πως και το πρόβλημα της ενέργειας είναι πολιτικό.
Για να λυθεί ριζικά απαιτείται γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με το καθεστώς ιδιοκτησίας των μονοπωλίων στον τομέα της Ενέργειας και συνολικά στην οικονομία.
Απαιτείται εντελώς διαφορετικό εναλλακτικό σχέδιο στην κοινωνική οργάνωση, στην οικονομία. Να κοινωνικοποιηθούν τα εργοστάσια, τα μέσα παραγωγής στη βιομηχανία, η γη, να καταργηθεί η σκλαβιά της μισθωτής εργασίας, να εδραιωθούν οι σχέσεις κοινωνικής ιδιοκτησίας, να υπάρξει επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός στην οικονομία.
Αυτή τη λύση τεκμηριώνει το πρόγραμμα του ΚΚΕ.
Μόνο μέσα σε αυτό το πλαίσιο της κεντρικά σχεδιασμένης παραγωγής, με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά ο ενιαίος, αποκλειστικά κρατικός φορέας ενέργειας, ως μηχανισμός της εργατικής εξουσίας.
Σ’ αυτόν το ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης με τις εγχώριες ενεργειακές πηγές, τις πρώτες ύλες, τα μέσα παραγωγής, μεταφοράς και διανομής της Ενέργειας να αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία, ο ενεργειακός σχεδιασμός θα μπορεί να αναπτύξει την παραγωγή και να ικανοποιεί συνδυασμένα το σύνολο των λαϊκών αναγκών.
Ο ενεργειακός σχεδιασμός θα διασφαλίζει:
α) Τη μείωση του βαθμού ενεργειακής εξάρτησης της χώρας.
β) Την εξασφάλιση επαρκούς λαϊκής κατανάλωσης.
γ)Τη διασφάλιση της υποδομής για την κάλυψη των αναγκών της κεντρικά σχεδιασμένης βιομηχανίας.
δ) Τη σχεδιασμένη ανάπτυξη συγκεκριμένων περιοχών, όπως της Δυτικής Μακεδονίας και κλάδων.
ε) Την ασφάλεια των εργαζομένων του κλάδου, αλλά και των οικιστικών ζωνών και γενικότερα την ισόρροπη παρέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον.
Πάνω από όλα θα κατοχυρώνει ότι το ενεργειακό προϊόν θα είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα.
Μόνο ο νέος τρόπος παραγωγής, η εργατική εξουσία, μπορεί να αξιοποιήσει τις μεγάλες δυνατότητες του σημερινού επιπέδου ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων προς όφελος των κοινωνικών αναγκών.
Πάνω σ’ αυτό το έδαφος του νέου τρόπου παραγωγής, ο ενιαίος αποκλειστικά κρατικός φορέας ενέργειας θα μπορεί να επεξεργάζεται τη διευρυμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, πάνω σε συγκεκριμένους άξονες:
– Υπολογίζοντας το βέλτιστο ενεργειακό μείγμα με τη συνδυασμένη αξιοποίηση όλων των διαθέσιμων εγχώριων πηγών.
– Αξιοποιώντας τα νέα έργα στον ενεργειακό τομέα, ως μοχλού ανάπτυξης βιομηχανικών κλάδων της μεταποίησης και των κατασκευών.
– Υλοποίηση μέτρων εξοικονόμησης ενέργειας και βελτίωσης του βαθμού ενεργειακής απόδοσης, ελαχιστοποιώντας τις επιπτώσεις στο περιβάλλον.
– Προωθώντας την έρευνα για αξιοποίηση νέων εγχώριων πηγών και τη διακρατικά αμοιβαία επωφελή συνεργασία στους τομείς της εξόρυξης και εκμετάλλευσης κοιτασμάτων, τεχνογνωσίας και δικτύων – αγωγών μεταφοράς ενέργειας, με διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της εργατικής εξουσίας.
Κατεύθυνση που βρίσκεται στον αντίποδα της αστικής πολιτικής που προωθεί την έρευνα θαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων, χωρίς οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ, υπό την αιγίδα ενός εθνικού φορέα διανομής του εγχώριου πλούτου στα μονοπώλια, ο οποίος δεν διασφαλίζει ούτε τη συμμετοχή στην κοινοπραξία εκμετάλλευσης, ούτε καν τον έλεγχο των ερευνών.
Αυτός ο μοναδικά ελπιδοφόρος δρόμος της ανατροπής προετοιμάζεται από σήμερα.
Προετοιμάζεται με την οργάνωση της πάλης των εργαζόμενων σήμερα, σε κατεύθυνση ρήξης και σύγκρουσης με την πολιτική της αστικής τάξης, με τη συγκέντρωση δυνάμεων για την αποφασιστική αναμέτρηση.
Η οργάνωση της πάλης που φέρνει στο προσκήνιο την απαίτηση ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών μας, είναι ο μοναδικός δρόμος που μπορεί να οδηγήσει σε αποτελέσματα.
Στον τομέα της ενέργειας, αυτό σημαίνει έναν αγώνα που δεν διεξάγεται με το αίτημα της επιστροφής στο καθεστώς των παλιών κρατικών μονοπωλίων, με τη σημαία του χτες, αλλά με τη σημαία του αύριο.
Το ΚΚΕ καλεί σε μαζική αγωνιστική συσπείρωση, που δεν περιορίζεται μόνο σε αιτήματα άμεσης ανακούφισης της λαϊκής οικογένειας, αλλά προβάλλει γραμμή αντεπίθεσης, με ριζοσπαστικούς, διεκδικητικούς στόχους.
Το ΚΚΕ καλεί όλους και όλες να δώσουμε μαζί αποφασιστική μάχη μέσα απ’ τα ταξικά σωματεία και τις λαϊκές επιτροπές σε κάθε γειτονιά.
-Για να μειωθούν δραστικά τα τιμολόγια της λαϊκής κατανάλωσης, να καταργηθούν οι έμμεσοι φόροι στα καύσιμα και τα πράσινα τέλη υπέρ των επενδυτών Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας.
-Για να καταργηθούν οι εργολαβίες της ΔΕΗ ΑΕ, οι 8μηνες και 2μηνες συμβάσεις και να απορροφηθεί με πλήρη-σταθερή εργασία το εποχιακό προσωπικό της ΔΕΗ ΑΕ.
-Για 35ώρο, 5ήμερο, 7ωρο και εγκατάλειψη της πολιτικής των υπερωριών.
-Για να αντικατασταθούν οι παλιές θερμικές μονάδες με σύγχρονους λιγνιτικούς σταθμούς, με αυξημένο βαθμό απόδοσης.
-Για να μην παραδοθούν λιγνιτωρυχεία, λιγνιτικά αποθέματα και υδάτινο δυναμικό σε ιδιωτικούς ομίλους.
-Για την αξιοποίηση του υδάτινου δυναμικού με κρατικά υδροηλεκτρικά έργα, που συμβάλλουν ταυτόχρονα στην άρδευση αγροτικών εκτάσεων και στην παροχή αντιπλημμυρικής προστασίας.
Καμιά συμμετοχή, καμία εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Φίλες και Φίλοι
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Η χώρα μας βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης και της Μεσογείου, όπου αυτή την περίοδο έχουν βγει τα μαχαίρια για το μοίρασμα των ΑΟΖ, των δρόμων ενέργειας, των υποδομών μεταφοράς των εμπορευμάτων και άλλα πολλά.
Σ’ αυτές τις συνθήκες, η Τουρκία κλιμακώνει την επιθετικότητα και την προκλητικότητά της.
Είμαστε σε μια φάση όπου η αστική τάξη της Τουρκίας, αφού έχει φροντίσει με τη συνευθύνη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, να γκριζάρει το μισό Αιγαίο, με προκλητικό τρόπο αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα, όπως προβλέπονται από τη Διεθνή Συνθήκη για το δίκαιο της θάλασσας.
Απειλεί μάλιστα με casus belli, δηλαδή με πόλεμο, σε περίπτωση που εφαρμοστεί αυτή η συνθήκη από τη χώρα μας, ενώ προκαλεί με συνεχείς παραβιάσεις του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων.
Ο λαός μας πρέπει να βρίσκεται σε επιφυλακή και ετοιμότητα απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, που έχει σχέση και με την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, αλλά και τη μόνιμη επιδίωξή της για μορφές “συγκυριαρχίας” στο Αιγαίο, για διεύρυνση των “γκρίζων ζωνών”, αλλά και όλων των άλλων προβλημάτων, που υπάρχουν στα Βαλκάνια με την Αλβανία και την ΠΓΔΜ και μπορούν οποιαδήποτε στιγμή να γίνουν “θρυαλλίδα” γενικότερης ανάφλεξης.
Σε όλα αυτά είναι μεγάλες και οι ευθύνες της εγχώριας αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού, που συμμετέχει με όλους τους τρόπους στους επιθετικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, που καμιά σχέση δεν έχουν με την υπεράσπιση των συμφερόντων του ελληνικού λαού.
Επισημαίνουμε σε όλους τους τόνους ότι αυτή είναι πολιτική εχθρική απέναντι στο λαό. Επιμένουμε ότι ο εχθρός για το λαό, δεν βρίσκεται μόνο εκτός συνόρων, αλλά είναι και μέσα στην ίδια μας τη χώρα, βρίσκεται και στο εσωτερικό της χώρας, όσο κι αν ντύνεται με δήθεν «εθνικό» μανδύα.
Το εργατικό – λαϊκό κίνημα πρέπει να έχει στραμμένη την προσοχή του τόσο στον εξωτερικό εχθρό ως εισβολέα επικυρίαρχο, όσο και στον εσωτερικό εχθρό, που για τα δικά του και μόνο ιδιοτελή συμφέροντα, για τα κέρδη του, μπορεί να οδηγήσουν το λαό και τη νεολαία ακόμα και στο μακελειό, στο σφαγείο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, σε συνεργασία με τους υπόλοιπους «εξωτερικούς», ιμπεριαλιστές συμμάχους τους.
Ο λαός μας πρέπει να βρίσκεται σε επιφυλακή και ετοιμότητα να απαιτήσει καμιά συμμετοχή, καμία εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Πάλη για αποδέσμευση της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, κάτι το οποίο μπορεί να το εγγυηθεί μόνον η εργατική εξουσία. Για να γίνει πράξη το “ούτε γη, ούτε νερό στους φονιάδες των λαών”.
Να μην μπει ο λαός “κάτω από ξένη σημαία”, να μην χύσει το αίμα του για ξένα συμφέροντα. Σε περίπτωση πιο άμεσης συμμετοχής της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η εργατική τάξη, θα πρέπει να χαράξει τη δική της πάλη, μαζί με όλα τα άλλα λαϊκά στρώματα και το κίνημά τους, για να υπερασπίσει την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, αλλά και για να βγει ο λαός νικητής απέναντι στην αστική εξουσία της εκμετάλλευσης και των πολέμων ή της δήθεν ειρήνης με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.
Ο λαός εδώ και τώρα μπορεί να απομονώσει τη ναζιστική εγκληματική οργάνωση δολοφόνων της Χρυσής Αυγής, αυτά τα τσιράκια των αφεντικών και των ξένων, που στηρίζουν στρατιωτικές-πολεμικές επιχειρήσεις και σπέρνουν το μίσος, το δηλητήριο και τη διχόνοια μέσα στο λαό και ανάμεσα στους λαούς.
Συγκρότηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, η μοναδική απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Απευθύνουμε κάλεσμα σε όσους και όσες αγανακτούν, βλέπουν ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο κι έχουν διάθεση να συγκρουστούν με τη μοιρολατρία, τη μιζέρια, τις μειωμένες απαιτήσεις.
Το κόμμα που μπορεί πραγματικά να σας εκφράσει, παρά τις επιμέρους επιφυλάξεις σας, είναι μόνο το ΚΚΕ.
Ιδιαίτερα καλούμε το λαϊκό κόσμο που αισθάνεται “αριστερός”, που πίστεψε στον ΣΥΡΙΖΑ ή σε άλλες αυτοπροσδιοριζόμενες ως αριστερές δυνάμεις και σήμερα δυσανασχετεί, αισθάνεται δικαιολογημένη οργή να κάνει το βήμα τώρα.
Δεν αλλάζει η κατάσταση μόνο με την οργή και τη δυσαρέσκεια γι’ αυτή την κυβέρνηση και την κατρακύλα της. Δεν υπάρχουν άλλες δικαιολογίες.
Για να ζωντανέψει η ελπίδα, σας καλούμε να συναντηθούμε, να συζητήσουμε μέσα στο κίνημα, για το πώς θα πετάξουμε τις βδέλλες που ρουφάνε το αίμα του λαού.
Πώς θα παλέψουμε μαζί για να γίνει πραγματικότητα η πολιτική πρόταση διεξόδου από την κρίση σε όφελος του λαού, και αποτελεί τη μοναδική απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που βιώνουμε.
Προτείνουμε στο λαό και τη νεολαία, τη συγκρότηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια, τον καπιταλισμό, έτσι ώστε να έρθει η εργατική τάξη στην εξουσία, να κοινωνικοποιήσει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να αποδεσμεύσει τη χώρα από ΕΕ και ΝΑΤΟ, να διαγράψει μονομερώς το χρέος, να αποσυρθεί από στρατιωτικοπολιτικές επεμβάσεις, από ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Να αποδεσμευτεί η χώρα από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα ισότιμες και επωφελείς σχέσεις με άλλα κράτη.
Τον ίδιο δρόμο θα ακολουθήσουν και άλλοι λαοί της περιοχής, της Ευρώπης, του κόσμου.
Έτσι μόνο θα μπορέσει να ζήσει ο λαός σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες του, να απολαύσει τις δυνατότητες που προσφέρει η επιστήμη και σύγχρονη τεχνολογία, η παραγωγικότητα της εργασίας, οι μεγάλες πλουτοπαραγωγικές πηγές και δυνατότητες της Ελλάδας».
Το μόνο επιζών κόμμα τελικά το ΚΚΕ
Έξω απο τον χορό πολλα τραγούδια λες
Για το εργατικό κέντρο είπε τίποτα?