Στού Κιρμαργιό κι συνγκικριμένα στου σπίτ΄τ΄ Θάν΄ απ΄τ΄μιρά που ου μαντρότοιχους κοιτούσιν πιρίπου πρός τ΄Γκαντιά του σύννιφου κι στ΄ Λέντζα του σπίτ΄, κι τ΄Καρανγκούλα, τουτέστιν νότια-νοτιοδυτικά υπήρχιν μια τρανή αλάνα. Σι αυτήν τ΄ν αλάνα είχαν στρατουπιδεψ΄ οι Ινγκλέζ΄ του 1945 μι ΄46. Έστσαν τ΄ς σκηνές, τα μαγειρεία ήταν σι αυτοκίντου κι ότι άλλου έπριπιν να στήσν. Σ΄αυτήν ΄ν αλάνα αργότιρα έστσαν σκηνές για αφνούς που έφιρναν απ΄τα χουριά που άδειζιν ου στρατός για νη μην βρίσκν καντίπουπα οι αντάρτις κατά τουν ιμφύλιου, λίγα χρόνια αργότιρα είχιν γίν΄ γκαράζ΄ κι συνιργείου μιάς τιχνικής ιτιρείας κι ιένα ξυλουργικό ιργουστάσιου μι πριουνουκουρδέλα κι έφκιανιν κουφώματα κι έκουβαν κι ξύλα μέχρις να γίν΄ τα πρώτα σπίτια.
΄Ν ίδια ιπουχή υπηρητούσαν στουν ιλλινικό στρατό ου Μιχαλάκς τ΄ς Ξιάνγκλιας κι ου Ντιόντιους τ΄ς Βιλίκους. Αυτοί οι δυό, ως Κουζιανιώτις, είχαν διουριστεί από του στρατό σύνδισμ΄ ιπειδής γνώρζαν ΄ν πιριουχή για να ιξηπηριτούν καλύτιρα τ΄ς Ινγκλέζ΄ για τα ψώνια απ΄΄ν αγουρά τ΄ς Κόζιαντς, αντάμα είχαν κι τουν Γιάνν΄τουν Λέκκα, απ΄΄ν Ανθήνα που γνώρζιν τα Ινγκλέζ΄κα για να φκιάν΄ τουν δραγουμάνου γιατί οι θκοί μας δεν σμπόρζαν καντίπουτας ικτός απού τα κουζιανιώτ΄κα. Ου βριτανικός στρατός είχιν μαζώκς για να υπηρητήσν στρατιώτις κι απού τ΄ς αποικίις, απ΄ν΄Ινδία, απ΄΄ν Αφρική κι όπου αλλού είχιν αποικίις. Απού ΄ν Αβησσυνία κράτους τ΄ς Ανατουλικής Αφρικής, σήμιρα Ιθιουπία, που η ουνουμασία προυέρχιτι απού τ΄ς αρχαίους Έλληνις. Του ΄36 ΄ν κατέλαβαν οι Ιταλοί κι του ΄41 τ΄ς έδιοξαν οι σύμμαχ΄.
Οι δυό Κουζιανιώτις είχαν γνουριστεί μι δυό πιδιά φαντάρ΄ που ήταν υπέφθυν΄ για τα ψώνια τ΄ς μουνάδας κι πάειναν στου Μισκιάθκου για τ΄ς προυμήθιις. Είχαν γνουριστεί τόσο καλά αντάμα κι μι τουν Γιάνν΄ τουν διηρμηνέα κι όταν είχαν έξουδου έβγιναν κι οι πέντι αντάμα.
Ου ιένας απού τ΄ς Ινγκλέζ΄ ήταν Ινδός αυτός είχιν ιένα σαρίκ΄ τυλιγμένου στου κιφάλ΄, ήταν κουριμένος κι είχιν μούνγκι μια νουρά απ΄ ΄ν κουρφή που έπιφτιν πίσου στου λιμό τ΄, Τουν ίλιγαν Μασούντ (Massoud=ευτυχισμένος, όπως τ΄ς ιξήγισιν ου διηρμινέας).
Τουν άλλουν τουν ίλιγαν Μοχαμέντ (Mohamed=αξιέπαινος, πάλι μι τ΄ βουήθεια του διηρμηνέα). Κάποια μέρα γυρνάει ου Μιχαλάκς κι λιέει στουν Ντιόντιου τ΄ς Βιλίκους. Όι Ντιόντιου, σκέφκα να πούμι στα πιδιά να τ΄ς φκιάσουμι ιένα τραπέζ΄ αρά. Τι τα πουν είμιστι φίλ΄ κι δεν μας είπαν να παένουμι σπίτι τ΄ς καμιά μέρα έστου για κάνα γλυκό ή κάναν καϊφέν. Έχς δίκηο Μιχαλάκ΄, να συνουηθώ μι τ΄ μάνα μ΄, γιατί ξέρς κι τι χουιλούς* είνι ου μπαμπάς μ’. Άσι ρά, ισύ έχς κι τ΄ς αδιρφές κι όσου νάνι, τα πώ ιγώ ΄ν Ξιάνγκλια που ιμείς δεν έχουμι κι κανγκάναν πάν΄απ΄του κιφάλι μας, τα παρακαλέσου κι τ΄Ζιόλια τ΄θειά μ΄ να τ΄βουήθησ΄ λίγου , ε σάματ΄ τι τα φκιάσν, ιένα φαϊ κι μια σαλάτα κι κάνα γλυκό κι σώθκιν η δλειά.
Τι ιένα φαϊ αρά; γυρνάει κι τουν λιέει ου Ντιόντους. Ξέρς ουνιένας ου Ινδός δεν τρώει κρέας μουσχαρίσιου κι ου άλλους δεν τρώει κρέας χοιρινό, όσου για τουν Γιάνν΄, δεν έχουμι πρόβλημα. Του σκέφκαν απού δώ του σκέφκαν απού κεί κι κατάληξαν να φκειάσν δυό φαϊά. Ιένα για τουν Ινδό κι ιένα για τουν Ιθίουπα. Βασάντσαν κι λίγου του μπγιαλό τ΄ς κι κατάληξαν να φκιάσν κουτόπουλου μι ρύζ΄για τουν Ινδό, στου φούρνου κι κρέας μουσχαρίσιου μι μπόλ΄κα κρουμμύδια καλά τσιγαρσμένα κι μι μπόλ΄κου κόκκινου πιπέρ΄ κι μπούκουβου σην κατσαρόλα, για τουν Ιθίουπα, μια χουριάτικ΄ σαλάτα κι στου πάτου ιέναν χαλβάν αλιβρίσιουν κι τα ήταν μια χαρά. Κόκκινου κρασί κι μάλιστα καλό είχιν ου Ντιόντιους απ τ΄αμπέλι τ΄ κι δεν χράζουνταν καντίπουτας άλλου.
Πέρασαν καμόσις μέρις κι είπαν και τ΄ς τρεις ΄ν Κυριακή του μισμέρ΄ να παέν στου σπίτ΄ τ΄ Μιχαλάκ΄ να φάν όλ΄αντάμα κι να κανουνίσν να πάρν άδεια.
Τ΄ς φάνκιν λίγου παράξινου που τ΄ς ακαλνούσαν φαντάρ΄ να παέν στου σπίτ΄ να φάν, δεν του καρτιρούσαν μι καντίπουτα, οι δε θκοί μας για να μην έχν καμιά αμφιβουλία για τα φαϊά τ΄ς είπαν του Σαββάτου που τα παένουμι σ΄ν αγουρά τα πάρουμι ιένα κουτόπουλου χουριάτ΄κου κι κρέας απού τουν Γαλάρα, απού κεί ψώντζαν κι αυτοί για να του γλέπν τι κρέας τα πάρν. Είχαν ενθουσιαστεί πρώτα για του κάλισμα κι δέφτιρουν για τα φαϊά που τα έτρωγαν, ήταν πιρίπου σαν αυτά που μαειρέβν κι αυτοί στ΄ς πατρίδις τ΄ς.
Έφτασιν η Κυριακή κι να οι πέντι φαντάρ΄ αντάμα μι τουν Ντιόντιου έφτασαν στου σπίτ΄ τ΄ Μιχαλάκ΄, ου Μιχαλάκς κάθουνταν σ΄Γιτιά, ου Ντιόντιους σ΄ν ΑηΑνάργιαρ΄.
Μόλις τ΄ς είιδιν΄η Ξιάνγκλια σκιάθκιν, ου Ινδός μι του σαρίκ΄κι μι τ΄ουρά τα μαλιά μέχρι πίσου του λιμό κι μαύρους κι ου άλλους κατάμαυρους σαν τουν πάτουν απ΄του τηγάν΄.
Φουνάζ΄τουν Μιχαλάκ΄ παράμιρα κι τουν λιέει, δεν μ΄είπις τα ρθεί βαμμένους κι έστρουσα του άσπρου του καλό του τραπιζουμάντηλου, όχ΄τίπουτα άλλου τα μας του βάψ΄κι δεν βγαίν΄κιόλαντς η καπνιά. Σώπα μαρ μάνα δεν είνι βαμμένους ου άνθρουπους ησύχασι έτσια είνι του χρώμα τ΄ ! Μέχρι να τουν προυσέξ΄καλά η Ξιάνγκλια κι να παέν η καρδιά τ΄ς στουν τόπου τ΄ς΄.
Τα φαϊά ήταν πουλύ καλά, οι μάνις είνι τιχνίτρις στου μαείριμα τα ιφχαριστήθκαν οι τρείς ξέν΄ κι ου χαλβάς ου αλιβρίσιους ήταν του κάτι άλλου, τ΄ς έφκιασιν μιγάλ΄ιντύπουσιν, το δε κρασί δεν παίζουνταν.
Τ΄ς πήριν του βραδάκ΄κι κίντσαν κι οι πέντι για το στρατόπιδου, οι δυό σ΄ν αλάνα στου Κιρμαργιό κι οι τρείς για κιντρικό στρατόπιδου σιακάτ΄ στου γήπιδου.
*Χουιλούς = Ιδιότροπος
Μήκας Ελίμειος
3 Ιουνίου 2021
