Το έθιμο των Καβαλάρηδων κρατάει από τα χρόνια της τουρκοκρατίας. Μια εξέλιξη του εθίμου συντελέστηκε αθόρυβα τη δεκαετία του 1990 στη γειτονιά του Μπούνου. Παλιότερα την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου οι άντρες Μπουνιώτες γλεντούσαν συνήθως στο Μικρόκαστρο, όπου γινόταν γλέντι. Μια παρέα από Μπουνιώτες, το 1987, σκέφτηκε να κάνει κάτι για να διασκεδάσουν κυρίως οι μάνες τους, που την ημέρα εκείνη δεν πήγαιναν στο Μικρόκαστρο. Αποφάσισαν λοιπόν να διοργανώσουν κάτι στη γειτονιά τους, με δικά τους τραπεζοκαθίσματα και φαγητά. Έτσι ξεκίνησε μια γιορτή, που την ονόμασαν . Περιποιούνταν τη γειτονιά τους και την διακοσμούσαν με αφίσες που ζωγράφιζαν τα κορίτσια της γειτονιάς. Μεγάλο πρόβλημα στα Μπούνεια ήταν η ανεύρεση μουσικών, καθώς αναφερόμαστε σε μια περίοδο όπου οι παλιοί μουσικοί της Σιάτιστας είχαν εγκαταλείψει το επάγγελμα, ενώ οι νέοι δεν είχαν ακόμα εμφανιστεί. Με αρκετές προσπάθειες κατάφερναν να βρουν κάποιους μουσικούς από άλλες περιοχές, έστω και αν αυτοί δεν τους ικανοποιούσαν απόλυτα. Όταν ο Μπούνος πενθούσε την απώλεια ενός Μπουνιώτη και ειδικά νέου, Μπούνεια δεν γίνονταν. Το χορό συνήθως άνοιγε η παλιότερη Μπουνιώτισα και ακολουθούσαν οι νέοι. Στη γιορτή συμμετείχαν και επισκέπτες από άλλες γειτονιές, που χρόνο με τον χρόνο γίνονταν όλο και περισσότεροι. Τα τραπέζια και οι καρέκλες της γειτονιάς και τα φαγητά που έκαναν οι γυναίκες δεν έφταναν για να εξυπηρετήσουν το πλήθος που μαζευόταν στη γειτονιά. Έτσι μπήκε στη συνεστίαση αυτή το πλαστικό τραπέζι και η πλαστική καρέκλα, καθώς και τα σουβλάκια, οι μπύρες και τα αναψυκτικά, για να καλυφτούν οι ανάγκες των επισκεπτών, ενώ την ευθύνη για τη διοργάνωση της γιορτής, που είχε αρχικά η γειτονιά ανέλαβε πλέον η παρέα των καβαλάρηδων, η οποία μετέθεσε τη γιορτή στις 13 Αυγούστου, για να είναι ξεκούραστοι για τον Δεκαπενταύγουστο. Με απόφαση της παρέας η γιορτή το 2011 άλλαξε χώρο, γίνεται στον αύλειο χώρο του Τραμπαντζείου Γυμνασίου.
* Οι παραπάνω αφίσες αποτελούν έργο της Μαρίτσας και της Δώρας Καπράλου από τον Μπούνο. Φυσικά βοήθησε όλη η γειτονιά.
