Από την Παρασκευή 03 Σεπτεμβρίου το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που αφορά τις επικουρικές συντάξεις αποτελεί νόμο του κράτους. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, λαμβάνοντας πλήρως υπόψιν τις προτάσεις της περιβόητης έκθεσης Πισσαρίδη (έκθεσης που ουσιαστικά «παρήγγειλε» η ίδια), προχώρησε στη μετατροπή της επικουρικής ασφάλισης από διανεμητική σε κεφαλαιοποιητικη με την ίδρυση ενός νέου ταμείου, του ΤΕΚΑ (Ταμείο Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικης Ασφάλισης).
Με απλά λόγια, δεν πρόκειται για τίποτα παραπάνω από την είσοδο του ιδιωτικού τομέα στην επικουρική ασφάλιση. Μπορεί τα στελέχη του Υπουργείου Εργασίας να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους σχετικά με τον δημόσιο χαρακτήρα του νεοσύστατου ταμείου, ο διάβολος όμως μάλλον κρύβεται στις λεπτομέρειες: όταν η διαχείριση των κεφαλαίων του ταμείου προβλέπεται ρητά και κατηγορηματικά να ανατεθεί σε ιδιωτικούς φορείς, για τι είδους δημόσιο χαρακτήρα μιλάμε;
Η συγκεκριμένη εξέλιξη μπορεί να είναι πολύ δυσάρεστη, δεν θα έπρεπε όμως να μας εκπλήσσει καθόλου. Τις τελευταίες δεκαετίες οι πραγματικές ιδιωτικές επενδύσεις έχουν υποχωρήσει δραματικά, καθώς τα ποσοστά κέρδους τους έχουν μειωθεί σημαντικά, ενώ το ρίσκο της επένδυσης παραμένει. Έτσι λοιπόν το κεφάλαιο άρχισε να αναζητά λιγότερο ριψοκίνδυνες business, στρέφοντας την προσοχή του στα δημόσια αγαθά, τα περισσότερα εκ των οποίων συνιστούν αυτό που λέμε φυσικά μονοπώλια ή ολιγοπώλια: νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, περίθαλψη, παιδεία, συντάξεις, δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια, γη. Εδώ η ζήτηση είναι εξασφαλισμένη, άρα εξασφαλισμένα και τα κέρδη, με μηδενικό ρίσκο μάλιστα αφού υπάρχει επιπλέον η εγγύηση του δημοσίου! Το μόνο που χρειάζεται είναι κυβερνήσεις έτοιμες να απαξιώσουν στα μάτια του Έλληνα πολίτη αυτά τα αγαθά μέσω της κακοδιαχείρισης, για να τα παραδώσουν στην συνέχεια μετά Βαΐων και Κλάδων στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου, που παρουσιάζεται ως σωτήρας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία όλες οι πολυδιαφημισμένες επενδύσεις (συνήθως συνοδεύονται από τους επιθετικούς προσδιορισμούς «άμεσες» και «ξένες» για να προσδίδεται σε αυτές μεγαλύτερο κύρος), αφορούσαν την εκποίηση δημόσιων εταιρειών και υποδομών. Παρατηρήθηκε δε σε κάποιες περιπτώσεις η εξαγορά τους να πραγματοποιείται με δάνεια μέσω των σχεδόν μονίμως χρεοκοπημένων και πολλάκις ανακεφαλαιοποιημένων από το ελληνικό δημόσιο τραπεζών. Δηλαδή με χρήματα των Ελλήνων φορολογούμενων. Εφόσον λοιπόν τελείωσαν οι υποδομές, λογικό είναι να παίρνουν σειρά η ασφάλιση, η υγεία και η παιδεία.
Ο Κωστής Χατζηδάκης έχει αποδείξει ότι είναι ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών της δεξιάς παράταξης. Είναι αυτός που ισοπέδωσε την Ολυμπιακή Αεροπορία για να την παραδώσει μέσα σε μια νύχτα στα χέρια του Βγενόπουλου (τα μονοπώλια είναι κακά μόνο όταν είναι κρατικά). Ο άνθρωπος που αμέσως μετά τις εκλογές του 2019 διακήρυττε σε όλους τους τόνους ότι η ΔΕΗ είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, ότι δεν έχει να αγοράσει ούτε ασφάλειες, και μετά από 4 μήνες και αφού 500.000 πελάτες είχαν εγκαταλείψει την ΔΕΗ για ιδιώτες παρόχους, έβαλε ορκωτούς λογιστές και παραδέχθηκε ότι τελικά δεν ήταν και τόσο άσχημα τα πράγματα στην ΔΕΗ. Ο άνθρωπος που γύρισε κυριολεκτικά την χώρα έναν αιώνα πίσω, καθώς εν έτη 2020 κατήργησε το εργασιακό 8ωρο που είχε θεσμοθετηθεί στην Ελλάδα το 1920! Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν μπαίνει και πάλι μπροστά, αυτή τη φορά για την ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού.
Απευθύνεται στο θυμικό των νέων λέγοντας τους «τώρα θα έχετε τον δικό σας ατομικό κουμπαρά, δεν θα μπορεί να σας τον πάρει κανείς». Αποφεύγει σκοπίμως να τονίσει ότι η «επένδυση» των χρημάτων του ασφαλισμένου είναι υποχρεωτική.
Ισχυρίζεται ότι τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν από τους «ατομικούς κουμπαράδες» θα επενδυθούν στην ελληνική οικονομία. Αποφεύγει επιμελώς να αναφέρει το οτιδήποτε για την υφιστάμενη κατάσταση αφελληνισμού της εγχώριας ασφαλιστικής αγοράς (και η Εθνική Ασφαλιστική οδεύει προς εκποίηση). Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι το κοινοτικό πλαίσιο είναι ιδιαίτερα αυστηρό και απαγορεύει τους περιορισμούς στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, τότε μπορούμε εύκολα να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι οι εισφορές των εργαζομένων της Ελλάδας κάλλιστα θα μπορούν να ταξιδέψουν στις διεθνείς χρηματαγορές και να επενδυθούν σε άλλες οικονομίες (π.χ. γερμανική) χωρίς το παραμικρό όφελος για την ελληνική.
Μέχρι σήμερα οι συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων πληρώνονται από τις εισφορές των σημερινών εργαζόμενων, σύμφωνα με την αρχή της αλληλεγγύης των γενεών (για αυτό και το σύστημα ονομάζεται διανεμητικό). Για να εφαρμοστεί όμως το κεφαλαιοποιητικό σύστημα, θα πρέπει όπως αναφέραμε παραπάνω οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας να αποθηκεύουν τις εισφορές τους σε ατομικούς λογαριασμούς – «κουμπαράδες». Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, πως θα πληρώνονται οι συντάξεις των νυν συνταξιούχων; Ιδού η απορία, για την οποία τηρεί σιγήν ιχθύος ο Χατζηδακης. Η έκθεση Πισσαρίδη αναφέρεται σε αυτό επί λέξει ως «χρηματοδοτικό κενό», και το προσδιορίζει χοντρικά περίπου στα 55 δισεκατομμύρια ευρώ. Ανεξάρτητοι μελετητές το υπολογίζουν έως 80 δισεκατομμύρια ευρώ σε βάθος 50 χρόνων. Ακόμα και στην πρώτη, «λάιτ» εκδοχή, πρόκειται ξεκάθαρα για ένα τρομακτικό κόστος το οποίο καλείται να επωμιστεί η ήδη από δεκαετίας χειμαζόμενη ελληνική οικονομία, η οποία αναμένεται να συνεχίσει να δέχεται ασφυκτική πίεση λόγω των συνεπειών της πανδημίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι το κόστος αυτό υποχρεωτικά θα αποτυπωθεί στον κρατικό προϋπολογισμό, θα εγγραφεί στα κρατικά ταμεία, δεν γίνεται αλλιώς. Άρα θα βαρύνει τον Έλληνα φορολογούμενο και ασφαλισμένο με ότι αυτό συνεπάγεται.
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι ούτε επενδύσεις θα φέρει η ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, ούτε νέες δουλειές, ούτε αύξηση των συντάξεων. Αυτό που θα φέρει για ακόμα μια φορά είναι μια μεγάλη μεταφορά πόρων από το δημόσιο και τους πολίτες προς το κεφάλαιο. Από τους πολλούς στους λίγους. Αρκεί να θυμηθούμε τι απέγιναν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων την τελευταία φορά που επενδύθηκαν σε χρηματιστηριακά παράγωγα και δομημένα ομόλογα στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν. Αρκεί να θυμηθούμε τι επακολούθησε ύστερα από την χρεοκοπία ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών στην Ελλάδα (Ασπίς Πρόνοια) και στο εξωτερικό (AIG, Enron), στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν.
Άλλωστε, πόσες φορές να παίξεις γκανιάν τον Αστραχάν στον ιππόδρομο και να κερδίσεις;
Πινόπουλος Σοφοκλής
Συντονιστής Οργάνωσης Μελών Κοζάνης Νότιου Τομέα ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία
1950; 1960; άιντε το πολύ 1970!
Για τον νομό κατρουγκαλο που κατέβασε το ποσοστό αναπλήρωσης από 80% στο 30 % άντε και 40 με σαράντα χρόνια και έκοψε κατά 35% όλες τις συντάξεις , μειώνοντας , την συνταξιοδοτική δαπάνη κατά 11 δις, έχεις να κάνεις κάποιο σχόλιο ; Ποια είναι η μεγαλύτερη ζημιά στην κύρια σύνταξη με τον νόμο κατρουγκαλο ; Η στην επικουρική με τον νόμο της ν.δ ;