kozan.gr: Πτολεμαίδα: 4 χρόνια, συμπληρώνονται σήμερα, από την απώλεια του Ανδρόνικου – Συνεχίζει να ζει μέσα από τις δράσεις της Ομάδας Εθελοντισμού που φέρει τ’ όνομά του – Το συγκινητικό μήνυμα της μητέρας του

Ο Ανδρόνικος, μαθητής, το 2017, του 1ου Γυμνασίου Πτολεμαΐδας, είχε συγκινήσει το πανελλήνιο για το σκληρό αγώνα που έδωσε με την λευχαιμία, καταφέροντας να κινητοποιήσει μία ολόκληρη κοινωνία, όταν εκατοντάδες πολίτες έγιναν δότες μυελού των οστών, βάζοντας έτσι τα θεμέλια για ένα δυναμικό εθελοντικό κίνημα προσφοράς στην ευρύτερη  περιοχή. Η απώλειά του (στις 12/10/2017) σκόρπισε τη θλίψη και τη στεναχώρια, όμως, παράλληλα, γέννησε την ελπίδα και τη δράση. Ιδέες, σχέδια, συζητήσεις …και στο τέλος  αποφάσεις, την υλοποίηση των οποίων ανέλαβαν οι μητέρες των παιδιών των οποίων φοιτούσαν στο ίδιο σχολείο με τον Ανδρόνικο. Mε ιδιαίτερη θέληση και πίστη στο στόχο τους, έθεσαν τις βάσεις ενός προγράμματος με τίτλο «Εθελοντισμός Ανδρόνικος». Επισκέφτηκαν σχολεία, συλλόγους Εκπαιδευτικών και Γονέων και διάφορους άλλους φορείς, μυώντας τους στις δράσεις τους,  ενώ η  7^η Μαΐου, στη μνήμη του Ανδρόνικου, καθιερώθηκε στην Πτολεμαίδα, ως Ημέρα Εθελοντισμού «Ανδρόνικος», κατά την οποία γίνονται διάφορες αξιόλογες δράσεις.

Τέσσερα χρόνια μετά (12/10/2017 – 12/10/2021), η μητέρα του Ανδρόνικου, η κα Πόπη, μ’ ένα μήνυμα στο προσωπικό της προφίλ στο facebook, συγκινεί: “Τέσσερα χρόνια πέρασαν από την τελευταία μας αγκαλιά το τελευταίο μας φιλί σπλάχνο μου. Τέσσερα χρόνια χωρίς εσένα δίπλα μου Αστεροσκονε μου. Τέσσερα χρόνια και η πληγή μου ακόμα ανοιχτή ξέρω ότι δεν θα κλείσει ποτέ Γεννήθηκες πριν από 18 χρόνια και κάναμε μαζί όνειρα και τώρα τα όνειρα έγιναν εφιάλτες Τα μάτια μου έλαμπαν όταν σε κοίταζα και τώρα τρέχουν δάκρυα πόνου Έπρεπε να σου κάνω πάρτι γλέντια και εγώ τώρα σου κάνω μνημόσυνο ψυχή μου Έπρεπε να είσαι εδώ και να γεμίζεις όλες τις γωνιές του σπιτιού μας και εγώ σου έκανα ένα σπίτι κρύο από μάρμαρο που σου ανάβω κεριά για σε ζεστάνω και να έχεις φως ψυχή μου Κάθε φορά που έρχομαι δεν το πιστεύω ότι εσύ είσαι εκεί και εγώ η μανούλα σου είμαι εδώ Έδωσες γενναία μάχη σπλάχνο μου δεν λύγισες δεν φώναζες όταν πονούσες και ξέρω ότι το έκανες για μένα Αστεροσκονε μου Δεν θέλω μανούλα μου να σε βλέπω να κλαις μου έλεγες και εγώ που ποτέ δεν σου χάλασα χατίρι έπνιγα τα δάκρυα μου για να μην σε στεναχωρήσω και γιατί ήξερα ότι για όσο καιρό θα ζω χωρίς εσένα δεν θα χρειαστεί άλλο να κρύψω τα δάκρυα μου Λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός μα αυτό είναι μεγάλο ψέμα Δεν υπάρχει φάρμακο δεν υπάρχει γιατρός δεν υπάρχει τίποτα που να με κάνει να μην πονάω να μην σε σκέφτομαι να μην μου λείπεις να μην σε ονειρεύομαι Ξέρω ότι μόνο όταν έρθω κοντά σου τότε μόνο θα ζω ψυχή μου. Σ’ αγαπώ μέχρι να ξαναγίνουμε ένα εγώ και εσύ Αστεροσκονε μου”.

kozan.gr