Μια μικρή αλλά σημαντική επέτειος στην πόλη μας περνά κάθε χρόνο κάπως σε δεύτερη μοίρα και δεν πρέπει. Είναι η 27η Οκτωβρίου του 1944 μέρα κατά την οποία με τη αποχώρηση των Γερμανών κατακτητών από την πόλη, ο λόφος του Αη- λιά έγινε βωμός θυσιαστικός για έλληνες και συμμάχους πατριώτες. Στο λόφο πέσανε 8 αλεξιπτωτιστές Αγγλοι και νεοζηλανδοί από λάθος, από σύγχυση, από κακό προγραμματισμό ποιός ξέρει και θερίστηκαν κατά την πτώση από τα αποχωρούντα στρατεύματα των κατακτητών και τα πολυβόλα τους απέναντι από τον Αη Σαράντη και εκείνα των αποχωρούντων τμημάτων κοντά στα Κοίλα. Το γενονός συντάραξε την πόλη με τη γνώση των λεπτομερειών και τη άδικη εντελώς της θυσία τους. Κι ενώ η φυγή των Γερμανών γινόταν αναίμακτα συνέβη αυτό και μαύρισε τις ψυχές των κοζανιτών. Την επόμενη χρονιά ο Δήμος έκανε ένα μνημόσυνο εκεί στη μνήμη τους κι εναπέθεσε μια αναμνηστική πλάκα στο ανατολικό μέρος του ναού με τα ονόματα των πεσόντων. Το περιστατικό αφηγήθηκε στην ομιλία του κατά την τελετή ο Δ. Χασάπης γραμματέας του Δήμου Κοζάνης που είχε γνώση των συμβάντων.
Μετά από χρόνια το 2000 στο λόφο αυτό ξαναθυμήθηκαν, κάπως επίσημα το γεγονός, η εκκλησιαστική επιτροπή του Αη- Λιά πρωτοστατούντος του ρηξικέλευθου αρχιεπιτρόπου κ. Γιάννη Δόδουρα σε συνεργασία με το τότε Ινστιτούτο Βιβλίου και Ανάγνωσης Κοζάνης και συμπαραστάτες την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Κοζάνης και το Δήμο Κοζάνης κι έγινε μια σεμνή επιμνημόσυνη τελετή μνήμης αυτών των ξένων στρατιωτών πατριωτών που χάθηκαν στα χώματα της κι υψώματα της πόλης.
Σκέψη –πρόταση. Ο Δήμος Κοζάνης, αν δεν έχει οδό ή πλατεία αφιερωμένη σ’ αυτούς τους ξένους ήρωες να δώσει πάραυτα χωρίς πολλά πολλά γραφειοκρατικά κάπου το όνομα τους εις αιώνιον μνημόσυνον.
Η μόνο αθανασία είναι η μνήμη άλλωστε.
“βωμός θυσιαστικός για έλληνες και συμμάχους πατριώτες”… οι συμμαχοι βρεθηκαν, οι Ελληνες ποιοι ειναι???
Δεν κοπτεστε τοσο οι τιμητες για τους Ελληνες πεσοντες αταφους ηρωες του 1940 που παραμενουν στην Αλβανια…