Τέσσερις δεκαετίες από την πρώτη HIV διάγνωση και εν μέσω μιας άλλης σοβαρής επιδημίας προσπαθούμε ακόμα να βρούμε σημεία για να ισορροπήσουμε ανάμεσα στη καθημερινότητα και την υγεία που φαίνεται να βάλλεται, διαχρονικά, από αρρώστιες, επιδημίες, πανδημίες.
Με την πανδημία covid να παίρνει ανάσες πάνω από τον σβέρκο της παγκόσμιας κοινότητας είναι εύκολο ή ίσως πιο εύκολο να καταλάβει κάποιος την ανησυχία, τον φόβο, την απόγνωση αλλά και την κατά καιρούς ελπίδα που αισθάνονται όσοι νοσούν με AIDS.
Είναι πολύ παρήγορο το γεγονός ότι η κατάσταση που επικρατούσε στην αρχή αυτής της ιστορίας, είτε από πλευράς ιατροφαρμακευτικής αντιμετώπισης, είτε νοσηλείας, είτε κοινωνικού αντίκτυπου, είναι τελείως διαφορετική σήμερα.
Τα δεδομένα από τη δεκαετία του ’80 έχουν αλλάξει θεαματικά, και το «στίγμα» έχει υποχωρήσει αισθητά, δίχως όμως και να έχει εξαφανιστεί, όπως, δυστυχώς, δεν έχει εξαφανιστεί και η άγνοια γύρω από τον HIV.
Για τον ΣΠΑΡΤΑΚΟ το καλύτερο φάρμακο για την καταπολέμηση και εξάλειψη του AIDS είναι: Αφύπνιση, Ενημέρωση, Πρόληψη.
Απορρίπτοντας και καταδικάζοντας διακρίσεις και συμπεριφορές που κατηγοριοποιούν ανθρώπους βάζοντάς τους στο περιθώριο, θα στηρίζουμε με όποιο τρόπο μπορούμε τόσο τους ανθρώπους που το πρόβλημα τους αφορά (άμεσα και έμμεσα), όσο και τις δράσεις που θα αναπτύσσονται υπέρ της αντιμετώπισης, γιατί για τον ΣΠΑΡΤΑΚΟ: ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ.
