Ο αγώνας της ΕΟΚΑ το έσχατο έπος του ελληνισμού; (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

               Την 1^η Απριλίου του 1955 άρχισε ο εκπληκτικός απελευθερωτικός αγώνας της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών για την αποτίναξη του βρετανικού αποικιακού ζυγού. Μπορεί η Βρετανία να μην ήταν πλέον η πανίσχυρη αυτοκρατορία  ανά τις πέντε ηπείρους, διέθετε όμως ακόμη ισχυρή δύναμη πυρός, ώστε να καταστείλει την εξέγερση εν τω γεννάσθαι. Τελικά, δεν τα κατάφερε. Χρησιμοποίησε τη στρατιωτική μηχανή, προσεταιρίστηκε τους Τουρκοκύπριους, απογόνους κατά το πλείστον εξισλαμισθέντων κατά την Τουρκοκρατία Ρωμηών, ενέτεινε την τρομοκράτηση του ελληνοκυπριακού πληθυσμού, δεν δίστασε να πυροβολεί και να φονεύει παιδιά που πετροβολούσαν τους «υπερήφανους τροπαιούχους κατά του ολοκληρωτισμού», χρησιμοποίησε ναζιστικές μεθόδους βασανιστηρίων, δεν επέτρεψε στους συγγενείς να θάψουν τους νεκρούς ήρωές τους και τους έθαψαν οι ίδιοι στα «φυλακισμένα μνήματα». Η βασίλισσά τους, της οποίας ακόμη και τα του οικογενειακού βίου δεν παραλείπουν τα ελληνικά ΜΜΕ να γνωστοποιούν στον αποχαυνωμένο λαό μας, μόλις ενηλικιώθηκε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, έστρεψε το δάκτυλό της προς το έδαφος, υπογράφοντας, ως Ρωμαίος αυτοκράτωρ, την καταδίκη του παλικαριού. Αλλά η δίψα για ελευθερία και ο πόθος για την ένωση με τη μητέρα Ελλάδα έμεινε ασίγαστος.

               Ευρείας αναγνωσιμότητας ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια χαρακτηρίζει την ΕΟΚΑ οργάνωση εθνικιστική. Ο αγώνας για αποτίναξη φρικτού αποικιακού ζυγού θεωρείται σήμερα από πολλούς «προδευτικούς» και «αντεξουσιαστές» εθνικιστική ιδεοληψία. Βέβαια βρίσκουν πάτημα στην ιδεολογία του αρχηγού της Οργάνωσης, του Γεωργίου Γρίβα (Διγενή), του οποίου η στάση κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής είναι αμφιλεγόμενη. Ο έκδηλος αντικομμουνισμός του και η άρνησή του ενταχθούν και κομμουνιστές στην Οργάνωση (δεν γνωρίζω κατά πόσο ήθελαν εκείνοι), είχε ως συνέπεια την άσκηση εντονότατης κριτικής κατά της ΕΟΚΑ από την Αριστερά. Ελάχιστα είναι γνωστό ότι το ΑΚΕΛ καταδίκασε τις πρώτες βομβιστικές επιθέσεις της ΕΟΚΑ, όπως και το ΚΚΕ είχε καταδικάσει την ανατίναξη του κτιρίου των συνεργατών των Γερμανών στην Αθήνα από μη ελεγχόμενη από αυτό αντιστασιακή οργάνωση! Όμως η στάση σε κάποια φάση του βίου δεν χαρακτηρίζει τον βίο στον σύνολό του. Και ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. πρέπει να κριθεί με βάση τα διαδραματισθέντα στην Κύπρο. Πέραν αυτού υπέρ του αγώνα τάχθηκε και η Εκκλησία της Κύπρου υπό τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Θα ήταν ευχής έργο να ομονοούσαν οι Έλληνες κατά των κατακτητών ξεπερνώντας τις ιδεολογικές τους διαφορές. Πότε όμως συνέβη αυτό; Η κατάρα της φυλής θα μας συνοδεύει μέχρι το τέλος της ιστορίας! Ο Φιντέλ Κάστρο πάντως, που ίσως αγνοούσε την προϊστορία του Γρίβα, αλλά και αν τη γνώριζε, ίσως να αμνήστευε τον ιδεολογικό του αντίπαλο, του έγραψε: «Συνταγματάρχα ο αγώνας σου με έχει γοητεύσει και μαζί χρησιμεύσει ως παράδειγμα και για την ελευθερία της δικής μου πατρίδας. Τα θερμά μου συγχαρητήρια. Εύχομαι να βασιλεύσει επιτέλους στον κόσμο Δημοκρατία και Δικαιοσύνη». Δεν λησμόνησε και έστειλε συλλυπητήριο τηλεγράφημα στη σύζυγο του Διγενή με τον θάνατό του (1974). Και το ΑΚΕΛ κάποτε το έφερε ο κυπριακός λαός στην εξουσία, μετά την τουρκική εισβολή. Είδαμε τότε υποταγμένους τους ανθρώπους του στο άγριο σύστημα της διεθνούς εξουσίας. Αρχή άνδρα δείκνυσι!

Ο Διγενής κατεξευτέλισε τους αποικιοκράτες, που επί καιρό αδυνατούσαν να ανακαλύψουν το κρυσφύγετό του. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου με τη θυσία του έδειξε ανυπέρβλητο ηρωισμό. Οι άλλοι εθνομάρτυρες συμπλήρωσαν τον χορό προς την εθνική, αλλά και την εκκλησιαστική αιωνιότητα, καθώς οι περισσότεροι υπήρξαν πιστά μέλη της Εκκλησίας. Η εγκυκοπαίδεια, που σιγά για τις βαναυσότητες των Άγγλων, επικρίνει την ΕΟΚΑ για τρομοκράτηση του ελληνοκυπριακού πληθυσμού, προκειμένου να συστρατευθεί. Μάλιστα προβάλλει και το μέσο αυτής: Την δημόσια εκτέλεση των προδοτών! Γράφει ακόμη ότι οι μαθητές υπέστειλαν από τα σχολεία τους τη βρετανική σημαία, ώστε πολλοί στρατιώτες του κατακτητού να απασχολούνται με τη μαθητική αντίσταση και να μην εξέρχονται προς καταδίωξη των ανταρτών, που οι Άγγλοι αποκαλούσαν τρομοκράτες! Την πολιτική του νέου Άγγλου διοικητή της Κύπρου, του δολοφονικών ενστίκτων Χάρτιγκ, η εγκυκλοπαίδεια δεν σχολιάζει! Παραθέτει απλά ότι το αδιέξοδο στις συνομιλίες, υποχρέωσε τους κατακτητές να εξορίσουν τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο και άλλους, κληρικούς και λαϊκούς! Έτσι μαθαίνουν, όσοι έχουν κάποια διάθεση να μάθουν, τα συμβάντα. Ο εχθρός εντός των τειχών!

Η πρόθεση της ελληνικής κυβέρνησης Παπάγου να φέρει το κυπριακό προς συζήτηση στον ΟΗΕ, προκάλεσε τα Σεπτεμβριανά στην Κωνσταντινούπολη, με συνέπεια, φόνους, βιασμούς, καταστροφή ιερών ναών, λεηλασία πλήθους καταστημάτων, σύληση τάφων! Και όλα αυτά με την καθοδήγηση του αγγλικού, όχι του γερμανικού, αυτή τη φορά παράγοντα. Το BBC είχε αναγγείλει την τοποθέτηση βόμβας στο τουρκικό προξενείο της Θεσσαλονίκης, που ανιστόρητα επικράτησε να λέγεται οικία του Μουσταφά Κεμάλ, πριν αυτή τοποθετηθεί! Οι δημοσιογράφοι του «εγκρίτου» ραδιοφωνικού σταθμού διέθεταν προφητικό χάρισμα! Οι δράστες της βομβιστικής ενέργειας, εγκάθετοι της Τουρκίας μουσουλμάνοι της Δ. Θράκης συνελήφθησαν, αλλά απελευθερώθηκαν χωρίς να διεξαχθεί δίκη! Και είχαμε ενταχθεί στο ΝΑΤΟ!   Ξενοκρατία!

Τελικά, στην Κύπρο είχαμε και εμφύλιο πόλεμο, που ελάχιστα προβάλλεται: ΕΟΚΑ κατά οπαδών του ΑΚΕΛ, με 100 νεκρούς και 170 βαριά τραυματίες. Έτριβε τα χέρια του ο κατακτητής, όπως και ο Οθωμανός δυνάστης, κατά τη διάρκεια των εμφυλίων πολέμων των επαναστατών του 1821! Τελικά η χώρα μας σύρθηκε στις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, με τις οποίες δόθηκε δικαίωμα επί της Κύπρου στη Τουρκία και προετοιμάστηκε η εισβολή (1974) με τις «ευλογίες» των «συμμάχων» μας, Άγγλων και Αμερικανών, και με την προδοτική στάση της δεύτερης χουντικής κυβέρνησης, την οποία κάποιοι αδιόρθωτοι Έλληνες νοσταλγούν. Αν η Ελλάδα δεν πρόδιδε την Κύπρο, οι Τούρκοι θα αδυνατούσαν να αποβιβαστούν στο νησί. Η μάνα εγκατέλειψε την κόρη!

Καταδικάστηκε η εισβολή από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, το διακοσμητικό όργανο, που «εγγυάται» την πλανητική ειρήνη! Τα σχέδια, που καταστρώθηκαν για την επίλυση του χρονίζοντος προβλήματος εισβολής και κατοχής τμήματος ανεξάρτητης χώρας, αδικούν κατάφωρα τα δίκαια των Ελληνοκυπρίων. Και όλοι οι «προοδευτικοί» στη χώρα μας τα βρίσκουν πολύ ικανοποιητικά. Μάλιστα το σχέδιο Ανάν βρήκε πολλούς υποστηρικτές και εδώ και στο νησί! Ξενοκρατία! Έφθασαν όμως λίγα δάκρυα του μακαριστού Τάσου Παπαδόπουλου, ώστε στο δημοψήφισμα να ανατραπούν οι προσδοκίες των ρεπόντων στην υποτέλεια. Εμμένουν αυτοί στο ότι χάσαμε «ευκαιρία». Κάποτε όμως η ιστορία θα δικαιώσει τους Ελληνοκύπριους. Ποιους Ελληνοκύπριους ωρύονται οι εθνομηδενιστές; Οι Κύπριοι δεν είναι Έλληνες παρά μόνο ελληνόφωνοι. Η ιδεοληψία «άμα κράτος άμα έθνος» επιβλήθηκε ως «επιστημονική» στα ελληνικά Πανεπιστήμια. Άλλωστε, τονίζουν, δεν είναι λίγοι οι Κύπριοι, που δεν θέλουν την ένωση με την Ελλάδα. Αλλά αυτοί που το υποστηρίζουν δεν θέλουν να υπάρχει και Ελλάδα στο ιστορικό γίγνεσθαι κατά το προσεχές μέλλον. Γι’ αυτό η πλήρης σιωπή για την κατοχή της Κύπρου έναντι της υστερικής σύμπλευσης με τους υποκριτές πολεμοκάπηλους της Δύσης στην (ορθή) καταδίκη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Ξενοκρατία! Αλλά Ελλάδα θα υπάρχει και κάποτε θα αγκαλιάσει όλα τα τέκνα της καθώς, όπως έγραψε και ο Κύριος ποιητής:

Η Ρωμηοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου
Κανένας δεν ηβρέθηκεν για να την ιξηλείψη
Κανένας γιατί σιέπει την που τάψη ο Θεός μου
Η Ρωμηοσύνη εν να χαθή όντας ο κόσμος λείψη.

Ο ελληνισμός βιώνει παρακμή, την οποία, όταν συνειδητοποιήσει, θα ξεπεράσει και θα γράψει νέα έπη, αλλά και νέες μελανές σελίδες.

                                                                                                    «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»