Δεν ξέρω πώς διαχειρίζεσαι την απώλεια και δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι να χάνεις παιδί. Σε καμία περίπτωση. Δεν υπάρχει, άλλωστε, μεγαλύτερος πόνος για έναν άνθρωπο. Την ιστορία του μικρού Ανδρόνικου από την πόλη μας την έμαθα από τα social και τους γονείς μου. Μαθητής Δημοτικού νόσησε από λευχαιμία, πάλεψε, ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΑΝ (με κεφαλαία γράμματα) συγγενείς, συμμαθητές, φίλοι του την πόλη για εύρεση συμβατού δότη μυελού των οστών, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε να βρεθεί. Η απώλεια, όμως, του μικρού γέννησε κάτι μοναδικό όπως κι ο ίδιος. Μία ξεχωριστή ομάδα ανθρώπων που αποφάσισε να αφιερώσει τον χρόνο και το μεράκι της για να βοηθήσει στην ενημέρωση γύρω από τη σημασία του να γίνουν περισσότεροι άνθρωποι δότες μυελού των οστών. Τα ποσοστά στην Ελλάδα είναι απογοητευτικά, η δεξαμενή εθελοντών είναι μικρή και δεν μπορούν πολλές φορές να καλυφθούν οι ανάγκες. Στην Πτολεμαΐδα για παράδειγμα οι εθελοντές μυελού των οστών ήταν μόλις 50 άτομα. Μέχρι που ανέλαβε δράση η ομάδα “Εθελοντισμός Ανδρόνικος”. Άνθρωποι κάθε ηλικίας από την πόλη, φοιτητές, μαθητές, οι μητέρες τα παιδιών που πήγαιναν στο ίδιο σχολείο με τον Ανδρόνικο, όλοι φόρεσαν τις ειδικές μπλούζες με τα κόκκινα ακουστικά (τα αγαπημένα του μικρού) και άρχισαν τις δράσεις. Παρόν παντού και πάντα η μητέρα του, η κυρία Πόπη. Πόπη Παρασκευά στην ταυτότητα. Πόπη για όλους μας. Ψυχή της οργάνωσης ειδικώς. Ψυχάρα γενικώς. Τους παρακολουθώ με καμάρι. Οργώνουν, όλα αυτά τα χρόνια, σχολεία, συλλόγους, κοινότητες, μετατρέπουν πλατείες της πόλης σε καλλιτεχνικά δρώμενα, μοιράζουν, ζωγραφίζουν, ενημερώνουν, εξηγούν. Το πόσο εύκολο είναι να γίνεις δότης. Αλλά και το πόσο σημαντικό είναι να αυξηθεί ο αριθμός τους στη χώρα μας. Υπενθυμίζουν, με κάθε ευκαιρία, ότι αναλογικά αυξάνονται μαζί τους και οι πιθανότητες να βρει μυελό ένα παιδί που νοσεί, ένας ενήλικας. Και πιστέψτε με δεν είναι λίγοι. Δυστυχώς. Και επειδή ακριβώς το γνωρίζουν, αποφάσισαν να κάνουν τη δική τους καμπάνια ενημέρωσης. Με αποτέλεσμα. Οι εθελοντές μυελού των οστών στην πόλη άρχισαν να πολλαπλασιάζονται. Εκατό, 500, 750, πρώτος τετραψήφιος, 1200, 1500, οι πρώτοι δύο χιλιάδες, 2400. Πριν λίγες ημέρες το νούμερο έφτασε τους 3000. Τρεις χιλιάδες άνθρωποι στην Πτολεμαΐδα είναι αυτή τη στιγμή εθελοντές. Το όνομά τους είναι διαθέσιμο αν κάποιος αναζητήσει δότη μυελού των οστών σε κάθε άκρη της χώρας. Εξήντα φορές περισσότεροι από πριν, με το ποσοστό να αγγίζει το 10% ολόκληρης της πόλης! Δεν γνωρίζω πολλές πόλεις που να έχουν να υπερηφανεύονται ότι το 10% των κατοίκων τους είναι δότες μυελού των οστών. Ίσως καμία. Έμαθα, όμως, κάτι. Πριν από λίγους μήνες μία νεαρή κοπέλα διαγνώστηκε με λευχαιμία στα 22 της. Στην αναζήτηση που έκανε πανελλαδικά στάθηκε τυχερή. Βρήκε συμβατό δότη μυελού των οστών. Από την Πτολεμαΐδα.
