Το απόγευμα της 22ης Μαϊου, στην αίθουσα της Διακονίας της Πίστεως στη Θεσσαλονίκη, ο Μακαριστός Αντώνιος δεήθηκε πάλι, εξ ουρανού αυτή τη φορά, το «Κύριε, Κύριε επίβλεψον εξ ουρανού και επίσκεψαι την άμπελον ταύτην…» για όλο το «εκκλησίασμα» που πήγε εκεί, να τιμήσει τη μνήμη του.
Ο Δεσπότης «που δεν χόρτασε ούτε το ψωμί στη ζωή του», κατά την μακαριστή Μοναχή Ειρήνη, ήταν απόφοιτος της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ είχε μετεκπαιδευθεί στα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Παρισιού -στη Θεολογία- παρότι, όπως ο ίδιος ανέφερε στον λόγο της ενθρόνισής του, τον Μάιο του 1974, «με εμαστίγωσαν, καθ’ όλον τον βίον μου, πενία σκληρή και πένθη του οίκου μου», γεγονός που κατέθεσε στην ημερίδα η Γερόντισσα Θεολογία, της Ιεράς Μονής Μικροκάστρου. Στην ημερίδα αναφέρθηκε επίσης, από τους εξαίρετους ομιλητές που συμμετείχαν σ’ αυτήν, πως ο Μακαριστός Αντώνιος επειδή δεν φορούσε τη μήτρα και δεν κρατούσε την ποιμαντική ράβδο, όταν λειτουργούσε έμοιαζε με απλό ιερέα.
Και συνειδητοποίησα- για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια- πως ουδέποτε είχα σκεφθεί, ότι δεν είναι αυτονόητο να μοιάζει εξωτερικά ο Δεσπότης με απλό ιερέα. Γιατί, στο μυαλό μου, τη διαφορά ανάμεσα στον Δεσπότη μας και τον ιερέα, την έκανε πάντα το κήρυγμα. Και είναι αλήθεια πως το κήρυγμα του μακαριστού Αντώνιου είχε τόση παρρησία, που μόνο σε έναν χαρισματικό Δεσπότη θα ταίριαζε.
Κατά τη διάρκεια της ημερίδας σκεφτόμουν επίσης, πως κανένας άλλος ιεράρχης δεν θα μπορούσε να στηρίξει τόσο με τη βιωτή του την ταυτότητα του Βοϊου. Μάλιστα, όταν ο σεβασμιότατος Σισανίου και Σιατίστης κ.κ. Παύλος ανέφερε ότι σε μία Θεία λειτουργία ο μακαριστός Αντώνιος φόρεσε διαφορετικό επιμάνικο στο ένα του χέρι και διαφορετικό στο άλλο, επειδή δεν έβρισκε το ίδιο, μου φάνηκε η συμπεριφορά του αυτή εντελώς φυσιολογική αφού ο ίδιος, ως άνθρωπος του Θεού, είχε εστιάσει συνειδητά στη νοερή προσευχή, στην εκούσια πτωχεία και στην τέλεια ταπείνωση.
Αλλά ο μακαριστός Αντώνιος διέθετε και ικανότητα αυτοσαρκασμού, όπως μας αποκάλυψε ο αρχιμανδρίτης Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος, που τον ρώτησε κάποτε: «Γιατί Σεβασμιότατε χρησιμοποιείτε συνέχεια αυτήν την παλιά ξύλινη βαλίτσα;» και εκείνος του απάντησε: «Μου τη δώρισε η Βασίλισσα Όλγα.» Σημειωτέον ότι η βασίλισσα είχε πεθάνει το 1926, όταν ο μακαριστός ήταν μόλις έξι ετών.
Ο μακαριστός Αντώνιος Κόμπος, με καταγωγή από το Άργος Αργολίδας, ήταν τόσο ταπεινός και τόσο αυστηρός με τον ίδιο, που κατέτασσε τον εαυτό του στους ανθρώπους «μέτριας ηθικής ακεραιότητας, με κάπως επαρκή θεολογική γνώση». Και παρότι δεν δεχόταν να τον διακονούν, εκείνος εθεάθη -σε μοναστήρι της περιοχής- να μεταφέρει βαλίτσες επισκεπτών και κατόπιν να ψήνει καφέ και να τον προσφέρει ο ίδιος.
Γι’ αυτό η εικόνα του ιεράρχη, που εμείς κρατούμε ακόμα στο νου και την καρδιά μας, είναι ένα εξαϋλωμένο πρόσωπο με βλέμμα γλυκό, λιγοστά μαλλιά – πιασμένα με τσιμπιδάκια-, χείλη που βγάζουν λόγο άλλοτε τρυφερό, «πουλάκι μου» και άλλες φορές κάπως θυμωμένο – σαν τα μικρά παιδιά- αλλά πάντα με πολλή εν Χριστώ αγάπη και παρρησία, με κορμί και χέρια αποστεωμένα, που άλλοτε ακουμπούν σε ένα ξύλινο μπαστουνάκι, όμοιο με εκείνο των ασκητών, και άλλοτε είναι υψωμένα στο ουρανό, με τον ίδιο σε πλήρη κατάνυξη.
Έτσι βάσιμα υποθέτω, πως αυτή την εικόνα θα είχε στο νου της η μακαριστή Αδελφή Ειρήνη όταν μου έλεγε- πριν μερικά χρόνια-, ότι η ταπείνωση είναι η πιο σημαντική αρετή.
Ευχαριστούμε.