Ποτέ μου δεν περίμενα ότι στις 2 Ιουνίου του 2022 θα έλεγα «αχ, αυτές τις μέρες που έδινα πανελλήνιες, πόσο θα ήθελα να τις ξαναζήσω!»

Μια μέρα, τον Δεκέμβριο του 2019 που έγραφα διαγώνισμα στην ιστορία, έπεσε ως θέμα το μόνο κεφάλαιο που δεν είχα διαβάσει. Ζήτησα αμέσως απ’ την καθηγήτρια να μου δώσει το θέμα της Β’ ομάδας κάτι το οποίο δεν δέχτηκε λέγοντας «Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για τις πανελλήνιες, δεν θα δώσεις ούτε προφορικά σήμερα;» εγώ εκνευρισμένος απάντησα όχι και της παρέδωσα το διαγώνισμα. Ένας συμμαθητής μου χειροκρότησε αφού βγήκα απ’ το τμήμα και γύρισα και τον λοξοκοίταξα. Σκέφτηκα πόσο άδικο είναι εγώ ένα άτομο με διάσπαση προσοχής και μαθησιακές ιδιαιτερότητες (είχα και παράλληλη στήριξη) να αντιμετωπίζομαι έτσι!

Στις αρχές της σχολικής χρονιάς, 2020-21 όταν ήμουν Τρίτη λυκείου, ήμουν σίγουρος πως λόγω του ASD με υπάρχον OCD θα συμπεριληφθώ στο 5% και θα γλιτώσω τις εξετάσεις. Ε, για αυτό και μέχρι τον Νοέμβριο – Δεκέμβριο δεν άνοιξα βιβλίο. Περιφρονούσα τις Πανελλήνιες και σκόπευα την νομική, όμως με κατέκλυζε ένα αίσθημα αδράνειας και εγκατάλειψης απ’ τα άτομα γύρω μου, αυτό που λέει η μάνα μου ότι μας συμβαίνει όταν «δεν μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας και δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας». Ε, να μην τα πολυλογώ στα μέσα Δεκέμβρη διαψεύστηκα πλήρως και η εισαγωγή μου σε ΑΕΙ δίχως εξετάσεις μετατράπηκε σε όνειρο.

Είχα απορρίψει εντελώς την ιδέα του να διαβάσω και να δώσω πανελλήνιες, κάτι το οποίο θεωρούσα εξοντωτικό και έτσι περίμενα να δω αν η τύχη θα μου χαμογελάσει για να επικρατήσει το «δίκιο». Η μάνα μου, χωρίς να με ρωτήσει, έκανε τον Νοέμβριου του 32 την αίτηση υποψηφίου ώστε να πάω να δώσω (Η Συγκεκριμένη γυναίκα φαίνεται πως γουστάρει τις εξετάσεις για αυτό και έγραψε 19.128 το 2019). Αφού το έμαθα τον Γενάρη του 2021 που ήμουν αφοσιωμένος στο πρώτο βιβλίο που έγραφα, κάθισα και σκέφτηκα η εξέταση μου θα έχει προοπτική. Τελικά, είπα να εξεταστώ μπας και πιάσω 9.000 μόρια και μπω στις Πολιτικές Επιστήμες του Ρεθύμνου κάνοντας αργότερα μεταγραφή.

Ενώ σε όλη μου την ζωή, δεν διάβαζα σοβαρά και μεθοδικά και απλά διάβαζα ό,τι μου έκανε εντύπωση (φανταστείτε διάβασα πρώτη φορά βιβλίο το 2019) αποφάσισα να εκμεταλλευτώ την παράλληλη στήριξη και τις κυρίες του φροντιστηρίου που είχα, να σταματήσω να τις λέω απλά τα ενδόψυχα μου και «στρώθηκα στην δουλειά». Σκέφτηκα ότι αν δεν κάνω όσα πρέπει θα μείνω Κοζάνη για πάντα και δεν θα εξελιχθώ όσον αφορά την γνώση και για αυτό άρχισα να ακολουθώ κατά λέξη ότι μου έλεγαν. Σκεφτόμουν «Πως θα γίνεις Πρωθυπουργός Γιώργο αν δεν διαβάσεις;» και έτσι ξεκίνησα (Ξέρω ότι είναι ακραίο αλλά ήταν και αυτό ένα κίνητρο).

Αρχές Φλεβάρη ναι, άρχισα με τρίωρα, μετά τον Μάρτη πήγα στα πεντάωρα και τον Απρίλη στα οκτάωρα. Εκεί που στην Αρχή μου φαινόταν «φρίκη» όσο αύξανα τις ώρες και δενόμουν πιο πολύ με το περιεχόμενο, τόσο το αγαπούσα, τόσο ήθελα παραπάνω και τα πρωινά ξυπνούσα, άκουγα chopin και διάβαζα για τον Τρικούπη και τον Δηλιγιάννη. Τους έβλεπα μέχρι και στον ύπνο μου μετά τα οκτάωρα διαβάσματα. Οι φίλοι μου ερχόντουσαν σπίτι, τους έλεγα αποστηθίζοντας το μάθημα και χαιρόντουσαν πραγματικά όταν το έλεγα σωστά, ήμουν πολύ τυχερός γιατί με στήριζε και η οικογένεια μου!

Το εντυπωσιακό είναι πως στην Κοινωνιολογία την οποία στην αρχή σνόμπαρα και αντέγραφα στα διαδικτυακά, δεν είχα κανέναν φροντιστή και μόνο απ’ τις παρατηρήσεις και την ηθική επιδοκιμασία μου όταν έκανα σοβαρή πρόοδο στο μάθημα απ’ την καθηγήτρια του τμήματος βοηθήθηκα πολύ, έβαλα πείσμα και έγραψα 98. Δεν μου έκοψε τα φτερά ποτέ, όταν δεν διάβαζα μου υπενθύμιζε με αυστηρότητα τις δυνατότητες μου και όταν της έλεγα το μάθημα χαιρόταν σαν να ήμουν παιδί της.

Έβγαινα έξω για καφέ και ήμουν κουρασμένος αλλά με την γλυκιά κούραση του «Τι ωραία που τα καταφέρνω, έκανα κάτι τόσο μεγάλο που ποτέ μου δεν θα περίμενα». Δεν είχα χρόνο και πολυτέλεια για να χαλάσω την διάθεση μου από μια φράση που δεν μου άρεσε, από κάποιον που με λοξοκοίταξε, από ένα κακό συμβάν γιατί αγαπούσα αυτό που έκανα, το είχα βάλει στόχο! Σταμάτησα να ζητάω την επιβεβαίωση απ’ όλους, ήπια τους τελευταίους μου καφέδες με τον παππού μου, του έλεγα για την μικρά Ασία και την Βιομηχανία και απολάμβανα τον κήπο του περπατώντας και διαβάζοντας για ώρες!

Το πρωί λοιπόν που έγραφα πήγα με το κεφάλι ψηλά και τα καλύτερα μου ρούχα, ήταν για μένα μια γιορτή, σαν να ένιωθα ότι θα γράψω 13.000 μόρια και θα περάσω στο τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ. Είχα διώξει το άγχος και ήμουν σίγουρος πως η δουλειά μου δεν θα πάει χαμένη, η πρώτη μου σοβαρή δουλειά! Η Ατμόσφαιρα ήταν ευχάριστη, γελούσαμε, χαμογελούσαμε με τα παιδιά, έπινα συνέχεια νερό και οι επιτηρητές μας εμψυχώνανε. Ανυπομονούσα για τις επόμενες μέρες, μπορεί να είχα άγχος σε κάποια μαθήματα όμως μετά από κάποια άλλα έφευγα ακόμα πιο χαμογελαστός. Περιττό να πω ότι εκείνες τα πρωινά των ημερών της Εξέτασης άκουγα το Ride of the Valkyries του Wagner.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τόσο τις μέρες που έδινα όσο και τις μέρες που διάβαζα, θα τις θυμάμαι με χαρά και συγκίνηση. Τον Ιούλιο του 2021 είδα στον Υπολογιστή μορίων πως έγραψα 13.100, τα μόρια που ήθελα ακριβώς και τις 27 Αυγούστου ήμουν φοιτητής στο τμήμα που ήθελα. Μπορεί ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση στην οποία έστελνα επιστολές στις αρχές του 2021 να μην με έβαλαν στο 5% όπως και όλη την κατηγορία των αυτιστικών αλλά ναι, μετά σταμάτησα να λέω «Ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση φταίνε για όλα όσα μου συμβαίνουν» γιατί στηρίχτηκα στα πόδια μου και γνώρισα έναν νέο κόσμο που με τον αγώνα κερδίζεις και οι στιγμές έχουν πιο πολύ νόημα.

Καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά που δίνουν αύριο και μην ξεχνάτε! Δεν χάθηκε ο κόσμος, μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε αρκεί να το πιστέψετε.

Γιώργος Τριανταφύλλου – Φοιτητής Θεάτρου ΑΠΘ – Αρθρογράφος