Για τους αδέσποτους φίλους μου με αγάπη και σεβασμό (Του Γιάννη Γουσιόπουλου)

Τα ερωτήματα είναι επίκαιρα, καθαρά, κρίσιμα για την επίλυση του προβλήματος που διαπραγματεύομαι. Γιατί οι δήμοι δεν προσλαμβάνουν έναν κτηνίατρο, δύο τεχνολόγους σχετικών ειδικοτήτων; Τρεις στο σύνολο και ούτε έναν παραπάνω.

Γιατί δεν μετατάσσουν έξι υπαλλήλους από τη ΔΕΥΑ τη ΔΕΜ, τη ΔΕΠ, τη ΔΕΞ και από τις λοιπές, όπου ως προς τον αριθμό τείνουν να καλύψουν όλα τα γράμματα της αλφαβήτου; Υπαλλήλους διοικητικούς υπεράριθμους που περιφέρουν έγγραφα προς υπογραφή από το ένα γραφείο στο άλλο μη ξέροντας οι από πάνω τί να τους κάνουν, ή τεχνικούς που η ειδικότητά τους ξεπεράστηκε από τις τεχνολογικές εξελίξεις.

Γιατί δεν διαθέτουν χώρο σε αυτούς καμιά εκατό τετραγωνικών μέτρων, περιφερειακά, σε ένα από τα στοιχειωμένα πρώην ¨Καποδιστριακά¨ δημαρχεία και τρία αυτοκίνητα ¨τέσσερα επί τέσσερα¨ ή τέσσερα επί πέντε… δεν ξέρω ποια είναι τα καταλληλότερα για την περίπτωση, από τον στόλο των εκατοντάδων που διαθέτουν, τα οποία, πολιτικοί ή υπηρεσιακοί παράγοντες ενίοτε χρησιμοποιούν για να καλύψουν προσωπικές και οικογενειακές ανάγκες.

Γιατί δεν κάνουν μετά από όλες αυτές τις ενέργειες μία δομή που με τη συστηματική, παραγωγική, συνεχή και αδιάλειπτη λειτουργία της θα περισυλλέγει αδέσποτα σκυλιά, θα τα καταγράφει, θα τα στειρώνει, θα νοσηλεύει όσα χρήζουν νοσηλείας και θα τα επαναπροωθεί στον αρχικό τους χώρο όπου θα περάσουν τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής τους; Τον προδιαγεγραμμένο σύντομο πραγματικά χρόνο, για αυτή την κατηγορία του συγκεκριμένου είδους.

Γιατί ταυτόχρονα, με την δημοτική αστυνομία που οι περισσότεροι δήμοι διαθέτουν, δεν ελέγχουν όλους όσοι υιοθέτησαν και μπράβο τους, ένα σκυλί ή και περισσότερα, αν έκαναν το ίδιο που θα κάνει η δομή στα αδέσποτα και ό,τι άλλο παραπάνω η νομοθεσία προβλέπει και η κοινή λογική επιτάσσει;

Αν γίνουν όλα αυτά σε χρόνο μιας δημοτικής τετραετίας, άντε δύο, τα πολλά προβλήματα που δημιουργούνται πρώτα για τα ίδια τα ζώα και ύστερα για τους ανθρώπους, κατοίκους των αστικών κέντρων αλλά τελευταία και των μικρών οικισμών, θα αντιμετωπισθούν με μαθηματική ακρίβεια.

Από εκεί και πέρα με ελάχιστη επιπλέον προσπάθεια, το πρόβλημα μπορεί να εξαλειφθεί παντελώς, όπως έγινε στις χώρες της Δ. Ευρώπης.

Ποιο το κόστος των τριών νέων επιστημόνων; Ποιο το κόστος των έξι παλαιών υπαλλήλων; Ποιο το κόστος του υγειονομικού υλικού και των φαρμάκων, των όποιων φαρμάκων; Ποιο το κόστος λειτουργίας της μικρής και ευέλικτης υπηρεσίας; Ποιο το κόστος όλων αυτών μπροστά στα κόστη μη οργανωμένων σωστά, αντιπαραγωγικών και ξεπερασμένων ως προς το αντικείμενο δημοτικών υπηρεσιών; Ποιο το κόστος μπροστά στα κόστη, έργων βιτρίνας, φαραωνικών έργων, έργων ματαιοδοξίας και υστεροφημίας δημοτικών αρχόντων, συμφεροντολογικών – ψηφοθηρικών προεκλογικών έργων, έργων κακών προτεραιοτήτων και επιλογών;

Το πρόβλημα άπτεται ζωών ¨έστω¨ ζώων. Ζωή δεν είναι μόνο η ανθρώπινη είναι και των χιλιάδων άλλων ειδών. Ειδών για τα οποία ο άνθρωπος φέρει την αποκλειστική ευθύνη.

Σήμερα τι γίνεται; Ποια η κατάσταση; Ποιό το μέγεθος του προβλήματος;

Οι δήμοι περιμένουν κάθε χρόνο την έγκριση – χρηματοδότηση σχετικού προγράμματος από τα αρμόδια υπουργεία διάρκειας έξι ή οκτώ μηνών για μια προσωρινή λειτουργία δομής, δηλαδή για μια μερική αντιμετώπιση του προβλήματος. Κάποιοι δήμοι προχώρησαν, κάποιοι άλλοι καθυστερούν χαρακτηριστικά.

Οι δήμοι μονίμως και γενικώς επικαλούνται οικονομική στενότητα, αποποιούνται τις ευθύνες που τους αναλογούν, γενικώς και αορίστως ρίχνουν την μπάλα στην εξέδρα.

Οι πολίτες διαμαρτύρονται για θέματα ασφάλειας και υγιεινής, διαμαρτύρονται για τη μεγάλη έκταση που έλαβε το πρόβλημα και έχουν απόλυτο δίκιο. Κάποιοι από αυτούς δυστυχώς θεωρούν ως λύση και απορούν γιατί δεν δίνεται πάραυτα, το μάντρωμα σε κλειστούς χώρους, όπως έκαναν στο παρελθόν και σε ανθρώπους μεταδοτικών νοσημάτων ή συμπεριφορών μη συμβατών με τα ισχύοντα κοινωνικά ή πολιτικά πρότυπα.

Ακόμα πιο λίγοι ευτυχώς, δυστυχώς όμως δυστυχέστατα προτείνουν και τη θανάτωση μη νοημόνων όντων, ή ακόμη χειρότερα ενεργούν από μόνοι τους προς αυτή την κατεύθυνση.

Οι εθελοντές φιλόζωοι και οι φιλοζωικές οργανώσεις κάνουν ό,τι μπορούν, τους αξίζουν συγχαρητήρια, όμως δεν είναι αυτοί που από μόνοι τους μπορούν να λύσουν το πρόβλημα. Πολίτες με ακραία αντίληψη πάνω στο θέμα και οργανώσεις με προκεχωρημένες θέσεις αντιπαρατίθενται ¨πολεμικά¨ μεταξύ τους, στη λιγότερο κακή περίπτωση εμπλέκονται σε έναν άσκοπο και μη παραγωγικό διάλογο.

Η κυβέρνηση εκτός από την παραγωγή νόμων και διατάξεων, άλλοτε κακών και άλλοτε σωστών πλην όμως μη εφαρμόσιμων, δεν παρέχει κυρίως την απαραίτητη τεχνική βοήθεια με πρότυπα δομών και λειτουργιών, ώστε και ο μικρότερος δήμος να μπορέσει να ανταποκριθεί σε ένα πρόβλημα που προέκυψε σχετικά πρόσφατα και έλαβε γρήγορα μεγάλη διάσταση. Τους πετά στα μούτρα τρεις – τέσσερεις συμβάσεις υπαλλήλων και τους λέει: «άντε τώρα, βγάλτε τα πέρα μόνοι σας».

Όπως και να έχει το πράγμα υπάρχει λύση. Λύση οικονομική και σύντομων αποτελεσμάτων. Είναι αυτή που αναφέρθηκε και μπορεί να δοθεί μόνο μέσα από τους δήμους που είναι στο αντικείμενό τους, που είναι και ο λόγος ύπαρξης του θεσμού. Φυσικά με τη συμβολή όλων. Οι δήμοι είναι οι φορείς που μπορούν να κινητοποιήσουν τον κοινωνικό παράγοντα, που μπορούν να συγκεράσουν τις αντικρουόμενες απόψεις, που διαθέτουν γενικό εξοπλισμό και οικονομικό μπαγκράουντ, που κατέχουν γενική τεχνογνωσία.

Στον αντίποδα αυτών που υποστηρίζουν πως η θεωρεία απέχει από την πράξη υπάρχουν και εκείνοι που πιστεύουν πως όλα είναι εύκολα, αλλά ο άνθρωπος τα κάνει δύσκολα.