Ο Γιώργος Παπαδόπουλος που ζει στη Θεσσαλονίκη με καταγωγή από τη Δάφνη Βοΐου Κοζάνης, έχει στην κατοχή του 1.000 γκλίτσες και διατηρεί την μεγαλύτερη συλλογή στη χώρα μας.
Πριν από 40 χρόνια ξεκίνησε να συγκεντρώνει τις ξύλινες περίτεχνες κατασκευές, χωρίς να έχει σχέση με την κτηνοτροφία έτσι ώστε να τις χρησιμοποιεί για επαγγελματικούς λόγους, αλλά με τον καιρό «αισθανόμενος ένα χρέος για να σωθεί αυτή η τέχνη», γεμάτη από ιστορία και συμβολισμούς «…άρχισε η περιπέτεια για την συλλογή αυτών των πολύτιμων ξυλόγλυπτων».
Γεωπόνος στο επάγγελμα, μάζευε και συντηρούσε τα αποκτήματά του που έχουν προέλευση κι υπογραφή από πολλές περιοχές της Ελλάδας και του εξωτερικού «μέχρι και από το Ντουμπάι…».
Όλα άρχισαν όταν την άνοιξη του 1982, ένας επιστήθιος φίλος του κ. Παπαδόπουλου, του έκανε δώρο μια γκλίτσα. Όπως λέει ,εκείνη «η ξύλινη μαγκούρα έμοιαζε με κόσμημα, ήταν περίτεχνη με εξαιρετικά στοιχεία ξυλογλυπτικής και ήταν σκαλισμένη σ’ αυτή, η μορφή του Αγίου Γεωργίου πάνω στο άλογό του. Έμοιαζε τόσο ζωντανή!».
Μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού/Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Πρακτορείο 104,9 FM», ο συλλέκτης δηλώνει πως η τεχνική τον μάγεψε και ξεκίνησε μετά το πρώτο του απόκτημα να αγοράζει μανιωδώς γκλίτσες όπου και αν έβρισκε και κάθε μια από τη χιλιάδα του έχει πλέον τη δικη της ξεχωριστή ιστορία σκαλίσματος και προέλευσης.
«Μπορεί κάποιος να δει απίστευτες απεικονίσεις με λεπτομέρειες που μοιάζουν αδύνατο να σκαλίζονται σε ξύλο. Απεικονίζονται φανταστικά πράγματα…Υπάρχει μέχρι και γκλίτσα με την εκδίωξη των πρωτόπλαστων από τον παράδεισο. Υπάρχουν διαφοροποιήσεις ανά περιοχή στη θεματολογία. Καθένας έχει τα δικά του ερεθίσματα επομένως και άλλες εικόνες. Στη Θράκη, για παράδειγμα, είναι επηρεασμένοι από την Εκκλησία, οπότε λαχούρια και παραστάσεις εκκλησιαστικές κυριαρχούν. Σε άλλες περιοχές πρωταγωνιστές είναι ήρωες της Επανάστασης, η Μαντώ Μαυρογένους, ο Ανδρούτσος, ο Κολοκοτρώνης σκαλισμένοι στη λαβή της γκλίτσας», σημειώνει ο κ. Παπαδόπουλος.
Από την συλλογή του, οι περισσότερες, περίπου εννιακόσιες, είναι αγορασμένες και οι υπόλοιπες αποτελούν δώρα από φίλους και γνωστούς που γνωρίζουν το χόμπι και την αδυναμία του. Ο ίδιος ταξιδεύοντας σε πολλές περιοχές της χώρας αλλά και στο εξωτερικό, όπως λέει, «δεν υπήρχε περίπτωση σε κάθε προορισμό να μην αναζητήσει και να αγοράσει μια γκλίτσα».
Ο ίδιος αποκάλυψε ότι τιμώντας το χωριό του, έχει ονομάσει την συλλογή του «Δάφνη» και βρίσκεται σε συζητήσεις με το δήμαρχο Βοΐου Κοζάνης Χ.Ζευκλή στοχεύοντας στη δημιουργία ενός μουσείου στην περιοχή το οποίο θα στεγάσει αποκλειστικά τη συλλογή με τις γκλίτσες. Θα είναι και το πρώτο του είδους του στην Β. Ελλάδα. Μικρές συλλογές πάντως από γκλίτσες (ή κλούτσες όπως τις αποκαλούν πολλοί τσομπάνηδες) υπάρχουν σε ιστορικά- λαογραφικά μουσεία της Ηπείρου και της Μακεδονίας.
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ
