Από το mononews.gr
Ο Νίκος Παπαγεωργίου είναι ένας από τους εθνικούς ευεργέτες, που η ζωή του επιφύλαξε πολλές προκλήσεις. Άνθρωπος με τόλμη και με κοινωνική ευαισθησία, ο εκλιπών επιχειρηματίας άφησε το αποτύπωμά του με τη δράση του, πάντα με σύμμαχο τη διακριτικότητα και την ευγένεια.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ήταν άγνωστος στους περισσότερους Θεσσαλονικείς, παρότι η δωρεά του νοσοκομείου Παπαγεωργίου στην πόλη από εκείνον και τον, επίσης εκλιπόντα, αδελφό του, Λεωνίδα, αποτελεί ορόσημο.
«Δεν επηρεαζόμουν από παρεμβάσεις τρίτων, ο στόχος μου ήταν στόχος», είχε δηλώσει με αφορμή τα 20 χρόνια λειτουργίας του νοσοκομείου, σχολιάζοντας τις αντιδράσεις των τοπικών Αρχών, την περίοδο που ξεκινούσε η ανέγερσή του.
Νίκος Παπαγεωργίου, ένας άνθρωπος με όραμα
Οι αδελφοί Παπαγεωργίου δώρισαν το ποσό των 30 εκατομμυρίων δολαρίων (περίπου 7,5 δισεκατομμύρια δραχμές τότε) για την ανέγερση του νοσοκομείου Δυτικής Θεσσαλονίκης.
«Θέλησα κι εγώ να φτιάξω ένα νοσοκομείο, για να βοηθήσω τις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης, όπου ήταν όλοι πάμφτωχοι», όπως έχει πει.
Έτσι σε έκταση 157 στρεμμάτων, 7 χιλιόμετρα από κέντρο της πόλης, χτίστηκε το νοσοκομείο Παπαγεωργίου μέσα σε πέντε χρόνια – χρόνος ρεκόρ για την ελληνική πραγματικότητα εκείνης της εποχής. Μάλιστα το νοσοκομείο Αττικόν στο Χαϊδάρι βασίστηκε στη μελέτη υπόδειγμα του νοσοκομείου Παπαγεωργίου.
«Αν θέλεις να το δεις να τελειώνει, χτίσ’ το μόνος σου», του είχε πει ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, οπότε άρχισε να ασχολείται με αυτό κυριολεκτικά από το πρωί ως το βράδυ.
Τα τρία πρώτα χρόνια το νοσοκομείο παρέμεινε κλειστό, αν και ήταν εξοπλισμένο πλήρως και ξεκίνησε να λειτουργεί με δανεικό προσωπικό από άλλα νοσοκομεία.
Ο Νίκος Παπαγεωργίου, που ήταν ο πρώτος πρόεδρος του Δ.Σ. του νοσοκομείου, από το 1997 έως το 2009, είχε δηλώσει: «Όραμά μας υπήρξε η λειτουργία ενός σύγχρονου νοσοκομείου, αντάξιου αυτών του εξωτερικού, το οποίο να προσφέρει υπηρεσίες υγείας υψηλής ποιότητας, με σεβασμό και αγάπη προς αυτούς, που έχουν ανάγκη. Κάτι που πιστεύω πως επετεύχθη».
Οι αδελφοί Παπαγεωργίου τιμήθηκαν με το αργυρό μετάλλιο από την Ακαδημία Αθηνών, αλλά δεν παραβρέθηκαν να το παραλάβουν, «όχι από σνομπισμό, αλλά γιατί απουσιάζαμε στο εξωτερικό και ειδοποιηθήκαμε την τελευταία στιγμή», όπως οι ίδιοι έχουν εξηγήσει.
Μια ζωή συνυφασμένη με το εμπόριο
«Η καταγωγή μας είναι από τη Σιάτιστα της Κοζάνης, αλλά οι προγονοί μας από πατέρα και μητέρα προέρχονταν από τα ορεινά της Ηπείρου. Ήταν ο προπάππος μας, που ξεκίνησε από τη Σαμαρίνα, για να γίνει παπάς στη Σιάτιστα και από Γιαννιώτης, ονομάστηκε Παπαγεωργίου.
Παππούς και πατέρας ασχολούνταν με το εμπόριο και με τη ραπτική, ενώ και όλο το σόι της μητέρας μας αποτελείτο από πολυταξιδεμένους εμπόρους. Υπάρχουν στοιχεία, που αναφέρονται σε εμπορικές πράξεις, που συνήψαν στη Βιέννη, πριν από 150 χρόνια πάνω στις γούνες».
Το 1944 ήταν χρονιά – σταθμός για την οικογένεια Παπαγεωργίου. Οι Γερμανοί συνέλαβαν και σκότωσαν τον πατέρα του Νίκου και των αδελφών του, ως υπεύθυνο του ΕΑΜ Σιατίστης.
«Μένουμε ορφανά τρία αγόρια. Εγώ, ο μεγαλύτερος,14 χρόνων και οι άλλοι 12 χρόνων και 4 χρόνων. Η μητέρα μας είναι άρρωστη και δεν εργάζεται, κτηματική περιουσία ή χρήματα δεν έχουμε και η κατάστασή μας είναι δραματική», είχε αναφέρει συγκινημένος ο εθνικός ευεργέτης, ανακαλώντας τον πατέρα του και τις τεράστιες δυσκολίες, που επέφερε η απώλειά του.
Η ορφάνια ανάγκασε τον ίδιο και τα άλλα δύο ανήλικα αδέλφια του, τον αείμνηστο Λεωνίδα και τον Απόστολο, να ασχοληθούν με το εμπόριο της γούνας αμέσως μετά την αποφοίτησή τους από το ιστορικό Τραμπάντζειο Γυμνάσιο της Σιάτιστας.
Στα χρόνια, που ακολούθησαν, ο εκλιπών με πείσμα, εργατικότητα και μόχθο κατάφερε να γίνει πάμπλουτος. Ποτέ, όμως, δεν παρέλειπε να προσφέρει, αθόρυβα, χωρίς να το διαφημίζει.
Για τη δωρεά του νοσοκομείου, που φέρει το όνομα της οικογένειάς του, έχει τονίσει: «Δεν ήταν θέμα χρημάτων. Ήταν θέμα ανθρωπιάς και εξόφλησης ενός χρέους προς την πατρίδα και προς τον συνάνθρωπο».
Το 1947 πήγε στην Αθήνα, όπου ο αδελφός της μητέρας του διατηρούσε μια μικρή βιοτεχνική μονάδα επεξεργασίας γουναρικών και ξεκινά να εργάζεται ως μαθητευόμενος εργατοτεχνίτης. Στην ίδια αυτή μονάδα εντάχθηκαν στη συνέχεια και τα δυο του αδέλφια. Έμαθαν τη δουλειά και σύντομα εξελίχθηκαν σε σχεδιαστές μόδας.
Από το 1953 αρχίζουν δειλά και κάποια εμπορική δραστηριότητα. Δύο χρόνια μετά, ο ένας αδελφός φεύγει μετανάστης στην Αμερική και το 1958 ακολουθεί και ο δεύτερος, ως μετανάστης στη Γερμανία. Διατηρούν, όμως, πάντα άρρηκτους στενούς οικογενειακούς και επαγγελματικούς δεσμούς.
Η επιτυχία και η προσφορά
Η επιτυχία έρχεται το 1960, όταν ξανασμίγουν τα αδέλφια και ξεκινούν την εξαγωγική τους προσπάθεια, με στόχο την αγορά της Ευρώπης. Μέσα σε τρία χρόνια κατορθώνουν να γίνουν η πρώτη εξαγωγική φίρμα στον τομέα των γουναρικών και από τότε διατήρησαν αυτή την πρωτιά ανελλιπώς για πάρα πολλά χρόνια.
«Το μυστικό της επιτυχίας μας είναι ο σωστός και μακρόχρονος προγραμματισμός. Βάλαμε ορισμένους στόχους, τους οποίους υπηρετήσαμε μαζί με τις γυναίκες μας, με σκληρή δουλειά, υπευθυνότητα και συνέπεια. Σ’ αυτή τη δουλειά τα τελευταία χρόνια μπήκαν και τα παιδιά μας, στα οποία οφείλεται ότι περάσαμε την τελευταία μεγάλη κρίση που έπληξε τον κλάδο μας, όχι με συρρίκνωση, αλλά με επέκταση», έχει δηλώσει ο Νίκος Παπαγεωργίου.
Οι επιχειρήσεις των αδελφών Παπαγεωργίου δεν περιορίζονται μόνο στις εξαγωγές γουναρικών. Το 1972 ανέγειραν πολυδύναμο εργοστάσιο στη Σιάτιστα και εγκαθιστούν τη μόνιμη εμπορική έδρα των επιχειρήσεών τους στη Φρανκφούρτη.
Οι δύο εκ των τριών αδελφών, ο Νίκος και ο Λεωνίδας Παπαγεωργίου, παρότι απέκτησαν δύο παιδιά ο καθένας, πιστεύουν ότι οι επιχειρήσεις τους μπορούν να αποτελέσουν το καλύτερο κληροδότημα προς αυτά και γι’ αυτό επιδίδονται σε δωρεές εκατοντάδων εκατομμυρίων, πριν συστήσουν ακόμη το ομώνυμο ίδρυμα, για τις ανάγκες του νοσοκομείου.
Σύμφωνα με τον ταξίαρχο εν αποστρατεία, που συμμετέχει ως τρίτο μέλος στο «Ίδρυμα Παπαγεωργίου», Νικόλαο Χριστιανάκη, οι δύο αδελφοί έχουν ανεγείρει Γυμνάσιο-Λύκειο στη Σιάτιστα δαπάνης 140 εκατομμυρίων δραχμών, ενώ για πολλά χρόνια κάλυπταν με δωρεές τους τομείς της παιδείας, της εκκλησίας, του δήμου, του αθλητισμού. Επίσης συνέβαλαν στην αποπεράτωση πλήθους δημοσίων κτιρίων στη Σιάτιστα και ανακηρύχθηκαν ευεργέτες της γενέτειράς τους.
Έχουν, δε, φτιάξει με δική τους δαπάνη εκκλησία για τους Έλληνες της Φρανκφούρτης.
Το ήθος και ο βίος του Νίκου Παπαγεωργίου, με τη συνέπεια και τις αρχές που τον ακολουθούσαν, αναγνωρίστηκαν και ο ίδιος αναγορεύθηκε από το Ελληνικό Κράτος σε μεγάλο Εθνικό Ευεργέτη. Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις και τίτλους, με μέγιστη την απονομή του Οφικίου του Άρχοντα Ρεφερενδαρίου από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Ο Δήμος Σιάτιστας τίμησε τους αδελφούς Νικόλαο και Λεωνίδα και τη μητέρα τους Αλεξάδρα, απονέμοντας πλακέτες
Από το mononews.gr
Μεγάλη προσφορά στην Πατρίδα αλλά και την Σιάτιστα
Ένα μεγάλο μπράβο Αθάνατος Αιώνια η Μνήμη του
Υποκλίνομαι Και φυσικά η Οικογενειακή Ιστορία πρέπει να είναι οδηγός μας ιδιαίτερα για τους Νέους και για το μέλλον της Χώρας μας
Μόνο η σκέψη του για την κατασκευή του Νοσοκομείου στις Δυτικές συνοικίες αλλά και τι του είπε ο τότε Πρωθυπουργός νομίζω ότι μας οδηγεί στο σωστό συμπέρασμα για το πως αντιλαμβάνεται το Αθηνοκεντρικό μη αποκεντρωμένο κράτος την όλη κατάσταση
Η χώρα δυστυχώς θέλει τομές για να μην ξαναζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας τα ίδια και χειρότερα