Η ΓΕΝΟΠ για την ημέρα περιβάλλοντος. Μήπως η αποχώρηση των ΗΠΑ από την συμφωνία των Παρισίων, ξεσκεπάζει το «κατασκεύασμα» που λέγεται «κλιματική αλλαγή»;

Υποστηρίζοντας και επιμένοντας, προφανώς, στην άποψή του ότι η κλιματική αλλαγή είναι απλά μια «κινεζική συνομωσία», ο Τραμπ -τέσσερις μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του- ανακοινώνει ότι οι ΗΠΑ διακόπτουν την εφαρμογή των μη δεσμευτικών όρων της συνθήκης για την κλιματική αλλαγή και τερματίζουν τη συνδρομή τους στο Πράσινο Ταμείο για το Κλίμα.

Ενάμιση χρόνο μετά την υπογραφή της συμφωνίας, μία υπερδύναμη, οι ΗΠΑ (ένα από τα κράτη και συγκεκριμένα το δεύτερο κράτος με τους πιο υψηλούς ρύπους) αφήνουν τα υπόλοιπα 195 έθνη να συνεχίσουν το κοινό σχέδιο δράσης, που «εμπνεύστηκαν» κάποιοι προκειμένου να …επιτύχουν το τέλος της εποχής των ορυκτών καυσίμων.

Εκτός από το γεγονός ότι η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία δημιουργεί -εκ των πραγμάτων- πλέον ένα νέο σκηνικό και αλλάζει τα δεδομένα, πολλά είναι και τα ερωτήματα που εγείρει (ως προς τα όσα έχουν προηγηθεί) ενώ δεν μπορεί να παραβλεφθεί το γεγονός ότι, ταυτόχρονα, αποτελεί μία κίνηση η οποία μάλλον έρχεται να επιβεβαιώσει κάποια πράγματα.

Αλήθεια, μετά από την εξέλιξη αυτή, ποιο μπορεί να είναι το προφανές: α) ότι πίσω από τον μύθο της κλιματικής αλλαγής βρίσκονται τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα και συγκεκριμένες βιομηχανίες που προωθούν φιλοσοφίες, εκστρατείες, «λογικές» και προπαγανδίζουν υπέρ της κλιματικής αλλαγής, με προφανή στόχο να αποκομίσουν κέρδη ή β) το ότι μία υπερδύναμη όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μπορεί να αδιαφορεί τόσο πολύ για το μέλλον και να είναι τόσο «αναίσθητη» αδιαφορώντας για κάτι δήθεν «τόσο τραγικό» όσο το «κατασκεύασμα» της κλιματικής αλλαγής;

Σήμερα, όταν αναφέρουμε την λέξη «περιβάλλον», συνειρμικά σκεφτόμαστε «κλιματική αλλαγή» και «υπερθέρμανση του πλανήτη», την ίδια ώρα που η αλλαγή του κλίματος αποτελεί ένα ισχυρό πολιτικό και οικονομικό ζήτημα στα χέρια αυτών που διαμορφώνουν τις πολιτικές και που στο όνομα των «πράσινων χαρτοφυλακίων» εφεύραν την «πράσινη οικονομία».

Θα ήταν αφέλεια να σκεφθεί κάποιος ότι η κίνηση του Προέδρου των ΗΠΑ είναι ατυχής ή τυχαία ή άστοχη ή άτοπη. Μάλλον το αντίθετο. Και στοχευμένη είναι και καθόλου τυχαία και μάλλον είναι ένα βήμα στο οποίο θα προστεθούν πολλά ακόμα βήματα και που όσο περνούν τα χρόνια τόσο θα έρχονται να αποδείξουν ότι οι υποψίες και οι αρχικές εκτιμήσεις για την καλοστημένη μηχανή της κλιματικής αλλαγής και την απάτη των μεγάλων συμφερόντων στις πλάτες των περισσότερο αδυνάτων, έχουν ισχυρή βάση και μία πολύ δυνατή δόση αντικειμενικότητας.

Προς επίρρωση των καταστάσεων αξίζει να αναφερθεί ότι ούτε μπορεί να ήταν τυχαίο το γεγονός ότι η συμφωνία για την κλιματική αλλαγή (συμφωνία των Παρισίων) επετεύχθη μετά από μία εικοσαετία αδιέξοδων συναντήσεων. Σαν πολύ δεν είναι για κάτι τόσο τραγικό και τρομακτικό; (ο σοφός λαός λέει ότι «όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά»). Φαίνεται όμως ότι «η φωνή των συμφερόντων», με το πέρασμα των ετών, μεγάλωσε και έτσι τελικώς τα κατάφερε να επιβληθεί.

Κάπως έτσι, μπήκε σε εφαρμογή μία συμφωνία που αποτελεί ένα σχέδιο δράσης για τη συγκράτηση της αύξησης της θερμοκρασίας του πλανήτη «αρκετά κάτω» από τους 2°C, με…. κόστος που το φόρτωσαν στις πλάτες των ορυκτών καυσίμων γιατί «έτσι τους συνέφερε».

Την ίδια ώρα, σκαρφίστηκαν και συνέταξαν οδηγίες και επέβαλλαν δεσμεύσεις που αναγκάζουν την συμμόρφωση σε καθεστώτα που αυτή τη στιγμή π.χ επιβάλλουν παύση λειτουργίας των ορυχείων, απόσυρση μονάδων της ΔΕΗ με μία «βίαιη» διαδικασία και πολλαπλές αρνητικές και καταστροφικές συνέπειες τις οποίες, διαχρονικά, έχουμε εκθέσει και για τις οποίες διεξάγουμε έναν διαχρονικό αγώνα προκειμένου να τις αποτρέψουμε. Τέλος, δεν είναι δυνατόν να ξεχάσει κανείς την μηχανορραφία που σκαρφίστηκαν και βάπτισαν ΕΤΜΕΑΡ, το οποίο ως γνωστόν είναι η αποζημίωση των παραγωγών ηλεκτρικής ενέργειας από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ), είναι η συνεισφορά όλων μας στη μείωση εκπομπών αερίων ρύπων μέσω προώθησης των ΑΠΕ.

Η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ έχει πολλές φορές υποστηρίξει και αποδείξει την ευαισθησία της για την προστασία του περιβάλλοντος. Μία ευαισθησία δεδομένη, διακηρυγμένη και σαφής. Άλλο τόσο σαφής είναι η θέση εκείνη που μας βρίσκει απολύτως σύμφωνους ότι «ο πλανήτης και η χώρα μας έχουν ανάγκη από την Πράσινη Ανάπλαση και όχι από την «πράσινη ανάπτυξη» που είναι «καθαρό» δημιούργημα των συμφερόντων.