Με την συνεδριατίτιδα (επιστημονική) που ενέσκυψε αμέσως μετά την χαλάρωση των μέτρων εκ του κόβιτ στα καθημερινά πολιτιστικά και λαογραφικά μας πράγματα, έχει αλοφρονήσει η θερμή φύση διοργανωτών και διοργανο(διανοούμενων). Μου θύμισαν το 1999 όταν διοργανώσαμε με το Ινστιτούτο Βιβλίου και Ανάγνωσης τότε, το διεθνές συνέδριο για το Μυθιστόρημα με τη συμμετοχή πολλών ξένων και Ελλήνων μυθιστοριογράφων και με διευθύνοντα το σημαντικό Ελληνα διανοούμενο Λάκη Προγγίδη (συνεργάτη του Μίλαν Κούντερα στο Παρίσι). Ηταν ένα τετραήμερο γραμμάτων εντυπωσιακό.
Τότε από την πόλη εκτός από τους συνέδρους ομιλητές και εισηγητές καλέσαμε να μετάσχουν, τιμής ένεκεν, αλλά με σχέση ισοτίμου συνέδρου και με ειδική αναφορά στον κατάλογο των καλεσμένων μια σειρά από προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών του τόπου. Για να τιμήσουμε ακόμα και την πιο χαμηλή αλλά επίμονη πνευματική δημιουργία που υπήρχε στην πόλη.
Ετσι γίνεται ή πρέπει να γίνεται. Τουλάχιστον τα επιστημονικά συνέδρια (κι όχι ένα ή και δύο κάθε χρόνο δεν είναι μήλα που ένα την ημέρα το γιατρό κάνουν πέρα) να μη διεξάγονται ενώπιον του άδειου (δεν εννοώ το μικρό ακροατήριο) από την τοπική πνευματική αύρα και δημιουργία.
Ηταν και τότε Σεπτέμβριος του 1999 και η Κοζάνη ήταν «Πόλη του βιβλίου». Σήμερα τι είναι άραγε;
Σωστος.
προσυπογράφω.