Ο Θεός σώζοι τη Βασίλισσα (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Ο βρετανικός εθνικός ύμνος είχε αυτή τη φράση μέχρι πριν από λίγες ημέρες, τώρα όμως έχει αντικατασταθεί με τη φράση «Ο Θεός σώζοι τον βασιλέα». Ίσως φανεί παράξενο, που χρησιμοποίησα τη δίφθογγο οι. Το έκανα για να αποδώσω την ευκτική της πρότασης, όπως είδα να ερμηνεύεται η φράση της αγγλικής God save the queen. Στη φτωχή νεοελληνική αποδίδεται ως «είθε να σώζει». Η πάμφτωχη αγγλική, διεθνής γλώσσα του καιρού μας, τι εφόδια έχει, για να αποδώσει νοήματα. Σε αρκετές περιπτώσεις ο ίδιος τύπος είναι και ρήμα και ουσιαστικό.

                Η προσφάτως θανούσα βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας, που παρέμεινε στον θρόνο επί εβδομήντα περίπου έτη, υπήρξε σύμβολο όχι βέβαια ως πρόσωπο, και ας μεταδίδουν ό,τι θέλουν οι ρηχοί ενημερώνοντες τη διεθνή κοινή γνώμη. Υπήρξε σύμβολο ως εκπρόσωπος θεσμού, που στοχεύει στην παράταση του μεγαλείου της σιδηράς αποικιοκτητικής δύναμης η οποία καλλιεργούσε τον λαό της με το σύνθημα «κυβέρνα Βρετανία τα κύματα»! Και τα δύο συνθήματα είναι τίτλοι έργων του συνθέτη Τόμας Άρν (1710-1778) και έγιναν ενθουσιωδώς δεκτά από την άρχουσα τάξη της χώρας, τότε που ξανοιγὀταν, για να διαφεντέψει τις θάλασσες και μέσω αυτών να κατακτήσει χώρες και χώρες, στις οποίες έστελλε τα παιδιά του φτωχού λαού να σκοτώνονται για τον βασιλιά ή τη βασίλισσα και όχι βέβαια για τη χώρα. Κοντά στον ανώτατο άρχοντα καλοπερνούσε και η χρυσοστόλιστη αυλή, ισχυρό κατάλοιπο της φραγκογερμανικής φεουδαρχικής αντίληψης εξουσίας, η οποία επικράτησε και στην κατακτημένη Βρετανία. Και οι γονείς αισθάνονταν υπερήφανοι, που ελάμβαναν, μετά τον θάνατο του σπλάχνου τους, κοινοί θνητοί αυτοί, κάποιο παράσημο από τον ανώτατο άρχοντα της χώρας. Βέβαια οι Βρετανοί καυχώνται, καθώς υπήρξαν οι πρώτοι στην ευρωπαϊκή ήπειρο, που σχημάτισαν κοινοβούλιο. Αλλά βέβαια το κοινοβούλιο δεν αποτελεί εγγύηση δημοκρατικής διακυβέρνησης μιας χώρας, όπως περίτρανα έχει αποδειχθεί πλέον, οπότε την κληρονομική μοναρχία υποκατέστησε η κληρονομική «δημοκρατία» των πολιτικών σχηματισμών και ειδικότερα, στη χώρα μας,  των οικογενειών πολιτικών.

                Ο θάνατος της υπέργηρης βασίλισσας Ελισάβετ προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση στους Βρετανούς, που σχημάτισαν ουρές και υπέμειναν επί ώρες, για να αποδώσουν τον τελευταίο χαιρετισμό στην εκλιπούσα. Την είχαν χαιρετίσει κατ’ επανάληψη στο παρελθόν, κατά τις δημόσιες εμφανίσεις της, κουνώντας σημαιάκια. Κάποτε η σημαία επιβλητική κυμάτιζε στις πέντε ηπείρους. Περασμένα μεγαλεία, που οι Άγγλοι δεν θέλουν να αποδεχθούν ακόμη και σήμερα ως περασμένα. Θέτω το ερώτημα: Γιατί να μας απασχολήσει τόσο πολύ και εμάς, τους Έλληνες, ο θάνατός της;  Επειδή έχουμε εθισθεί στη δουλοπρέπεια!

                Την ημέρα της στέψης της Ελισάβετ (2.6.1953) Ο 15χρονος Ευαγόρας Παληκαρίδης, μαθητής τότε του Γυμνασίου Πάφου, υπέστειλε και έσκισε τη βρετανική σημαία, που κυμάτιζε απ’ άκρου σ’  άκρο στο αγορασμένο από τους Οθωμανούς νησί του. Οι κατακτητές δεν έδωσαν συνέχεια, για να μη αμαυρωθεί η ημέρα της στέψης. Ο Ευαγόρας εντάχθηκε, αργότερα, στην ΕΟΚΑ και συνελήφθη (18/12/1956) για τη μεταφορά παράνομου, κατά τους κατακτητές,  οπλισμού. Οι δικαστές του ζήτησαν να δικαιολογηθεί, για να ελαφρώσει τη θέση του. Όμως ο ανήλικος ακόμη Ευαγόρας, ομολόγησε υπερήφανα και τόνισε: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως  Έλλην Κύπριος, όστις ζητεί την ελευθερίαν της πατρίδος του»! Παρά τις πολλές εκκλήσεις, ακόμη και από Άγγλους εργατικούς βουλευτές, η αίτηση απονομής χάριτος απερρίφθη και η βασίλισσα υπέγραψε τη θανατική καταδίκη που εκτελέστηκε στις 13 Μαρτίου 1957, μόλις ενηλικιώθηκε (Τί ευγένεια!). Πορεύθηκε προς την αγχόνη ο Ευαγόρας τραγουδώντας τον δικό μας εθνικό ύμνο που κάτι λέγει για τη βγαλμένη απ’ τα κόκκαλα! Ποια άραγε;

                Κάποιοι στη χώρα μας έσπευσαν να υπενθυμίσουν το συμβάν και να επικρίνουν, μετά δεκαετίες τη βασίλισσα. Αλλά και η Ελισάβετ υπήρξε θύμα ενός αθλίου και συνάμα γελοίου πρωτοκόλλου. Αθλίου, καθώς όριζε ότι η κραταιά αυτοκρατορία, η θαλασσοκράτειρα, δεν διαπραγματεύεται με τρομοκράτες ούτε δίνει χάρη σ’ αυτούς. Για τους αποικιοκράτες οι αγωνιστές για την ανεξαρτησία φάνταζαν εμπόδια στην κυριαρχία τους. Ακόμη και σήμερα η αντίληψη αυτή διαχέεται στις «δημοκρατικές» κοινωνίες, οι οποίες δεν παύουν να δυναστεύουν λαούς. Υπήρξε θύμα και γελοίου πρωτοκόλλου, καθώς αυτό επιλέγει τη ή τον βασιλικό σύζυγο και όχι η καρδιά του βασιλιά ή της βασίλισσας. Άγγλος βασιλιάς, ο Εουδάρδος, που το αψήφησε, για να νυμφευθεί κοινή θνητή, έχασε τον θρόνο του (1936).  Όχι που θα επέτρεπαν να νυμφευθεί κοινή θνητή, όπως ο Ιουστινιανός τη Θεοδώρα, τον 6^ο μ.Χ. αιώνα! Τον διαδέχθηκε ο Γεώργιος, πατέρας της Ελισάβετ, που φόρτωσε, με τον θάνατό του, το «βάρος» του θρόνου στην κόρη του ως μη αφήσας διάδοχο. Και αυτή υπέγραφε ό, τι οι αυλικοί του πρωτοκόλλου της υπαγόρευαν. Η ευθύνη λοιπόν δεν είναι ενός προσώπου, είναι ενός αθλίου θεσμού, που διαλαλούσε το «κυβέρνα Βρετανία».

                Μικροί βλέπαμε στη μεγάλη οθόνη τα «κατορθώματα» των αποικιοκρατὠν, που «θέριζαν» με τα οπλοπολυβόλα τους επελαύνοντες με τις ασπίδες του Ομήρου Αφρικανούς Ζουλού, καθώς αγωνίζονταν να αποτινάξουν τον αποικιακό ζυγό και πανηγυρίζαμε τον «ηρωισμό» των Άγγλων. Έτσι καλλιεργείται η υποτέλεια και δουλοπρέπεια. Όταν μεγαλώσαμε είδαμε την υπέροχη ταινία «Γκάντι», αμφιβάλλω όμως, αν θα την ξαναδούμε. Συγκινούν φαίνεται περισσότερο ακόμη και τα της κρεβατοκάμαρας του αγγλικού βασιλικού οίκου, που όμως εμφανίζει και νέα «μαύρα πρόβατα», που περιφρονούν το πρωτόκολλο!

                Έλαβα, πρόσφατα,  το υπέροχο λογύδριο του Ουσμάν Σεμπέν, Σενεγαλέζου συγγραφέα και σκηνοθέτη, το οποίο απηύθυνε στην Ελισάβτ, όταν αυτή τον κάλεσε, να τον τιμήσει (1997). Μεταφέρω απόσπασμα:  «Όταν ήρθαν οι Βρετανοί είχαν μια Βίβλο στα χέρια τους και εμείς είχαμε γη. Μας έμαθαν να προσευχόμαστε με κλειστά μάτια. Όταν ανοίξαμε τα μάτια μας, κρατούσαμε μια Βίβλο στα χέρια μας και είχαν την ιδιοκτησία της γης μας (ΣΗΜ Ρήση του Γιόμο Κενυάτα!)… Μας αλλάξατε τη κουλτούρα μας τη γλώσσα μας. Η νέα γλώσσα και θρησκεία από έναν μακρινό κόσμο, μας έκανε υπάκουους σκλάβους που έπρεπε να δουλεύουμε συνέχεια. Κάθε φορά που υπερασπιζόμασταν την ελευθερία μας, έσπερναν διχόνοια έδινα όπλα για να σκοτωθούμε μεταξύ μας. Οι ιερείς των Βρετανών εκμεταλλεύτηκαν τη μαχητικότητα μας και έκανε τα παιδιά μας πολεμιστές. Άγριοι πολεμιστές που πολεμούν υπέρ των Άγγλων και Γάλλων και ενάντια στα αδέρφια τους»!

                Κατανοούμε πολύ απλά, γιατί οι Βρετανοί εύχονται ο Θεός να σώζει τον βασιλέα τους. Για να επιτελεί το «θεάρεστο» έργο της εξάπλωσης του Ευαγγελίου Του μέσω της αποικιοκρατίας! Κατανοούμε πόσο ευαγγελική είναι η προτεσταντική ηθική, η οποία αντανακλάται στα πραττόμενα από την υπερδύναμη, τις ΗΠΑ, οι οποίες παρέλαβαν τη σκυτάλη από την παραπαίουσα, μετά τη λήξη του Β΄ μεγάλου πολέμου του 20^ου αιώνα, βρετανική αυτοκρατορία. Αυτοί δεν έχουν βασιλιά, είναι «δημοκράτες». Πάντως εμπιστεύονται απόλυτα τον Θεό (Το God we trust). Στην αγγλική γλώσσα οι λέξεις God και Gold προσεγγίζουν επικίνδυνα και είναι πλήρως κατανοητό σε ποιόν πραγματικά εναποθέτουν τις ελπίδες ή τις ευχαριστίες τους, για την πραγμάτωση του «Αμερικανικού ονείρου». Ο «Θεός» τους «ευλογεί» να λεηλατούν τον πλανήτη. Οι εχθροί τους διακατέχονται από φθόνο και μόνο φθόνο για την προκοπή τους!

                Και εμείς με τον Καποδίστρια θα ασχολούμαστε τώρα, που έπεσε νεκρός (27.9.1831) και ο φάκελός του στο βρετανικό υπουργείο των Εξωτερικών παραμένει επτασφράγιστος ή με την μικρασιατική κατατσροφή, στην εκατοστή επέτειο της οποίας έπρεπε να κυματίζουν οι σημαίες μας μεσίστιες; Κάτι ελαφρό, Νεοέλληνες, να χαλαρώσουμε! Δείξτε μας την κηδεία σε επανάληψη!

                                                                                «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»