Λιβαδερό: Γράμμα στο «Φόντη με τα ξύλα» (Γράφει ο Κώστας Φαρμάκης)

Από καιρό ήθελα να σου γράψω αλλά πολύ δίσταζα. Έλεγα μέσα μου, μήπως δεν πρέπει να σε στεναχωρώ με πράγματα, που έγιναν πριν από πολλά χρόνια. Τώρα είμαι σίγουρος πως μόλις σου πουν πως έχεις γράμμα, μπορεί να μην πάει το μυαλό σου σε μένα, αλλά αμέσως θα καταλάβεις πως κάποιος απ’ το χωριό είναι. Σαν έκατσα να σου γράψω θυμήθηκα το κανονικό σου ονοματεπώνυμο : Καλογιάννης Ξενοφών. Έχεις να τ’ ακούσεις από τότε, όταν η αστραπή στο έσβησε. Και μετά σε «βάφτισαν» «ο Φόντης με τα ξύλα» Τι κρίμα. Το θυμάσαι το χωριό; Ε΄ Φόντη; Εμ και πως να μην το θυμάσαι .Ξεχνιέται τέτοιο χωριό. Κάθε τρεις και λίγο εμείς εδώ στο διαδίκτυο το «λιβανίζουμε», τρομάρα μας. Πιο πολύ θα θυμάσαι και θα νοσταλγείς υποθέτω τους χωριανούς. Μικρούς και μεγάλους. Αν δεν το έμαθες , να ξέρεις πως οι πιο μεγάλοι της εποχής σου δεν υπάρχουν πια, «έφυγαν». Δυστυχώς όμως «έφυγαν» και πολλοί νεότεροι. Ίσως να τους συνάντησες κιόλας εκεί που είσαι. Είναι πολύ φυσικό.

Στο χωριό λοιπόν Φόντη μείναμε πολύ λίγοι. Σχεδόν οι μισοί. Μας λείπεις. Ή καλύτερα λείπεις σε μερικούς .Τους λείπεις κυρίως τις γιορτές. Μη με ρωτάς το γιατί. Παρακάτω θα σου εξηγήσω. Οι περισσότεροι λοιπόν σκορπισθήκαμε στους πέντε ανέμους. Ελβετίες, Γερμανίες,Αμερικές και Αυστραλίες. Γέμισε η Κοζάνη, η Θεσσαλονίκη ,η Αθήνα. Όλοι μας μετανάστες. Και στο εξωτερικό μα και εσωτερικό. Κι όλα αυτά για την δουλειά μας, για το ψωμί. Το καλό σπίτι. Για την χαρά μας, που δεν βρίσκουμε και για την ζωή μας ,που από ποιότητα άστα να πάνε. Από μέρα σε μέρα χειρότερη γίνεται.

Τώρα θα με ρωτήσεις τι είναι ποιότητα ζωής. Εμ, εδώ σε θέλω. Είναι κομματάκι δύσκολο να σου πω. Λείπεις και πολλά χρόνια, βλέπεις ,απ’ το χωριό. Θα προσπαθήσω όμως να σε εξηγήσω. Άκου λοιπόν Φόντη: Ποιότητα ζωής είναι να έχω στο τραπέζι συχνά πυκνά κρέας, κι όχι μοναχά τα Χριστούγεννα, απ’ το γουρούνι. Ψωμί προτιμώ το άσπρο κι όχι της σίκαλης. Το σπίτι το θέλω τσιμεντένιο με πολλά τετραγωνικά και σε ψηλό όροφο. Όχι μικρό και χαμηλό με πέτρα κι ασβέστη. Και άλλα πολλά. Να μην σε κουράζω τώρα.

Α! Συγνώμη ξέχασα να σου πω το σπουδαιότερο. Δεν νοείται ποιότητα ζωής του ανθρώπου χωρίς διασκέδαση, πλάκα και διασκέδαση της πλάκας.

Αυτό το τελευταίο πρέπει να το γνωρίζεις υποθέτω πολύ καλά. Και ξέρω καλά τι λέω φουκαρά μου.

Θυμάσαι όταν κατέβαινες στο μεσοχώρι το Πάσχα και τις άλλες γιορτές;

Θυμάσαι πως πολλοί από μας προσπαθούσαν να σου πάρουν τα ξύλα; Την μοναδική σου «περιουσία».

Θυμάσαι πως σε πείραζαν;

Θυμάσαι πώς αντιδρούσες, πως δεν θύμωνες και μόνο ελαφρά μειδιούσες;

Θυμάσαι πως όλοι γελούσαν μαζί σου και κανένας μας δεν ντρέπονταν; Κανένας μας δεν αντιδρούσε. Nα σε προστατεύσει από αυτούς, που σε περιγελούσαν. Ήταν αυτοί , που ίσως η σκληρή ζωή τους δεν άφησε χώρο στην καρδιά τους για αισθήματα, αγάπη, σεβασμό και αλληλεγγύη.

Ξέρω καλά πως η νύφη σου η Μήτσινα όσο μπορούσε σε φρόντιζε, κι εσύ ποτέ δεν έμεινες στο σπίτι της για να μην της είσαι βάρος. Προτιμούσες πάντα την καλύβα. Αυτό που πολύ ήθελα να μάθω, είναι αν όλοι αυτοί που είπαμε πιο πάνω σε ρώτησαν ποτέ:

-Που πέφτεις και που κοιμάσαι;

-Τι τρως και τι πίνεις;

-Αν είχες αλλαξιά ν’ αλλάξεις τα τρύπια και λερωμένα ρούχα σου;

Σ’ έφεραν κανα πιάτο φαΐ στη καλύβα που κοιμόσουνα;

Μάλλον τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε υποθέτω. Γιατί αν γινόταν αυτά ,σίγουρα δεν θα γινόταν τ’ άλλα. Δεν θάχε θέση στην ψυχή τους η διασκέδαση της πλάκας,που έκαναν μαζί σου.

Τέλος, με ευκαιρία αυτήν την επικοινωνία μας θέλω να σου πω μία ΜΕΓΑΛΗ,ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΝΩΜΗ, για τις τόσες στεναχώριες και απρέπειες που εισέπραξες από μας, τους λογικούς. Που κάθε τόσο σε πιλατεύαμε και σε ΄΄σταυρώναμε΄΄ με τα έργα και τις πράξεις μας. Ίσως έτσι μαλακώσουν κι οι καρδιές μας, οι καρδιές των συγχωριανών σου.

Υ.Γ. Δεν είχα φωτογραφία να σου βάλω. Μάλλον ποτέ σου δεν θα φωτογραφήθηκες. Σου βάζω όμως μία, που σου μοιάζει πολύ. Όχι τόσο στο πρόσωπο, όσο στα παθήματα και την πονεμένη σου ζωή.