Πρόσφατα έγραψα σε άρθρο μου για τη σπουδή των κομματικών σχηματισμών να αποτινάσσουν από πάνω τους οτιδήποτε θεωρούν, πως μπορεί να στοιχίσει στους κομματικούς, πολιτικούς και εκλογικούς τους σχεδιασμούς.
Γράφοντας το, είχα πρωτίστως στο νου μου την Ανδρουλάκεια σπουδή για διαγραφή της Εύας από το ΠΑΣΟΚ
Και να που η ιστορία «πριν αλέκτορα φωνήσαι» επαναλαμβάνεται, έστω και με διαφορετικούς πρωταγωνιστές…
Έσπευσε ο πρωθυπουργός να αναστείλει την κομματική ιδιότητα της Μαρίας και να αναγγειλει το κόψιμο της από τις λίστες της ΝΔ για τις Εθνικές εκλογές !!!
Κι αναρρωτιέμαι…
Τόσος φόβος; Τόση πρεμουρα; Τόση υποκρισία; Τόση ελάχιστη ευκαιρία στο χρόνο και στα γεγονότα να προλάβουν έστω να καταγραφούν;
Η ισοπεδοτική και κατά προέκταση, άδικη κρίση για γεγονότα προφανώς παντελώς διαφορετικής υφής, χαρακτήρα, έντασης , σοβαρότητας και ευθύνης, απλά και μόνο επειδή «τυχαίνει» να αλληλοκαλύπτονται χρονικά, έρχεται και τελικά ακυρώνει το δίκαιο.
Δίκαιο είναι, ο καθένας να κρίνεται για τις δικές του πράξεις και να μη σαλαμοποιείται η πράξη του – προφανώς σκοπίμως και εκ του πονηρού – με τις πράξεις άλλων.
Δίκαιο είναι να τιμωρείται ή να αθωώνεται κάποιος για πράξη ή παράλειψη που έχει τελέσει, σε συνάφεια με την πράξη ή την παράλειψη αυτή καθ αυτή.
Οι συμψηφισμοί και η γενίκευση, πέραν απο την υποκείμενη υποκρισία, αποκρύπτουν επιμελώς κάτω από το χαλί, όσα τρωτά εγγενώς ενυπάρχουν μέσα σε κάθε συλλογικό οργανισμό – όπως είναι τα κόμματα και δη τα κόμματα εξουσίας – ως απόρροια της ανθρώπινης ροπής προς την παραβατικότητα, καθώς το διακύβευμα που τις περισσότερες φορές έχει το χρώμα του χρήματος, δεν έπαψε ποτέ να συγκινεί.
Το να κατηγορείται κάποιος για διαφθορά, ξέπλυμα χρήματος και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση κλπ, μάλλον είναι πολύ διαφορετικό από το να κατηγορείται, επειδή ευνόησε άμεσα ή έμμεσα… ή κάλυψε τη μισθοδοσία κάποιου συνεργάτη του, που δεν υπήρξε όσο συνεπής θα έπρεπε στις μεταβάσεις του στις Βρυξέλλες και η όποια προσπάθεια ταύτισης, συνεμπλοκής και αυθαίρετων συνειρμών των εμπνευστών τους, το μόνο που καταφέρνει τελικά και αποδεικνύει, είναι πως τελικά όλοι (κομματικοί σχηματισμοί και οι επικεφαλείς τους), είναι εξαιρετικά προβλεπόμενοι και τραγικά ίδιοι !
Η υποκρισία του όλου πολιτικού συστήματος κραυγάζει, καθώς τουλάχιστον στην περίπτωση της Μαρίας, προσπαθεί, πίσω από μια παράτυπη/παράνομη διοικητική πρακτική, που θα αποδειχτεί στο χρόνο, αν υποκρύπτει και ποινικές ευθύνες και δη σε ποιό βαθμό, να καλύψει την αναντίρρητη και διαχρονικά επιβεβαιωμένη σοβαρή ηθική απονομιμοποποίησή του.
Για την ληστεία μετά φόνου, εικάζω πως ο ποινικός νομοθέτης επιφυλάσσει άλλη αντιμετώπιση από την κλοπή ενός ψιλικατζίδικου με κέρδος μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες ευρώ… για να προσθέσω στον συλλογισμό μου, κατά πρώτον το τεκμήριο αθωωότητας τόσο για την Εύα, όσο και για τη Μαρία, που εκ προοιμίου με τις ακολουθουμενες πρακτικές, έχει ουσιαστικά πάψει να υπάρχει… και κατά δεύτερον, τα κίνητρα, το δόλο, τη φυσική ή ηθική αυτουργία και τελικά το συνολικό προσωπικό όφελος που πιθανά αποκόμισε από την εγκληματική πράξη του ο παραβάτης.
Άλλη η Εύα λοιπόν, άλλη η Μαρία.
Διαφορετικά πρόσωπα, διαφορετικές καταβολές, διαφορετικά γεγονότα, διαφορετικές κατηγορίες να τις συνοδεύουν.
Ίδια όμως αντιμετώπιση από τα κόμματα, με τη σημαία των οποίων κλήθηκαν να υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον
Η επίκληση της ηθικής ακεραιότητας των πολιτικών οργανισμών και δη με στόμφο δυσανάλογο της εμπειρικής γνώσης των πολιτών από ολόκληρο το κομματικό φάσμα, με νωπές ακόμα πολλές από τις επώνυμες παθογένειές τους, απλά δεν πείθει.
Αυτό που χρειάζεται, είναι να καταβληθεί προσπάθεια τόσο ενδυνάμωσης των μηχανισμών παρακολούθησης και ελέγχου, όσο πρωτίστως, καταβολής προσπάθειας άοκνης και μακροχρόνιας πια εδώ που έχουμε φτάσει, για την επιστροφή και αναγέννηση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς την πολιτική και τους πολιτικούς.
Δύσκολο εγχείρημα προφανώς και κινήσεις επιδερμικές με απλοικές συντμήσεις, διαγραφές, συμψηφισμούς και αποτάξεις, κατά την γνώμη μου, όχι μόνο δεν βοηθάνε, αλλα επιτείνουν έτι περαιτέρω το ήδη δυσβάσταχτο κλίμα στην μεταξύ τους σχέση..!
- Πολιτικός Επιστήμων – πρώην δήμαρχος Γρεβενών
Για τον Ανδρέα Πάτση δεν μας είπες τίποτα.
Κι αναρρωτιέμαι…
Τόσος φόβος; Τόση πρεμουρα; Τόση υποκρισία; Τόση ελάχιστη ευκαιρία στο χρόνο και στα γεγονότα να προλάβουν έστω να καταγραφούν;
Η βιασύνη οφείλεται στο γεγονός ότι η βελγική δικαιοσύνη θα φτάσει σύντομα στο τέλος, αφού δεν ελέγχεται από καμία κυβέρνηση, όπως η ελληνική, γι΄ αυτό σπεύδουν να αποσείσουν τις δικές των ευθύνες που έχουν ως κόμματα, λες και αυτά γίνονται για πρώτη φορά στο χώρο τους.