Σε μία από τις πολλές εισόδους στο άγιον Ορος με κύρια συνοδεία τον Νικόλαο Κ. Αλέξανδρο Β. και κάποτε τους Γιώργο Κ. και Αντώνιο Π. κ.α., είχαμε πρόγραμμα να περάσουμε από τη Σκήτη της Μικρής αγίας Αννας ν’ αφήσει εκεί ο Ν.Κ. ζεύγος αβάδιστων, στρατιωτικών αρβύλων, προσφορά του στους μοναχούς. Στη συζήτηση με καφέ και ρακί, οι γέροντες μας είπαν πως τους βασανίζει το πρόβλημα της ψηφιοποίησης των χειρογράφων του έργου (χιλιάδες σελίδες σε 80 τόμους) του μέγα υμνογράφου της Ορθοδόξου εκκλησίας Γεράσιμου που έζησε και συνέθεσε το έργο του εκεί (1905-1991). Πριν λίγα χρόνια είχε «κοιμηθή» εν Κυρίω. Σε μια στροφή της σκέψης μου τους πρότεινα (τότε ήμουν διευθυντής της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης και του Ινστιτούτου Βιβλίου και Ανάγνωσης) να αναλάβουμε εμείς δωρεάν το έργο αυτό προσφορά της πόλεώς μας στη Σκήτη, αφού διαθέταμε και την τεχνογνωσία του πράγματος. Στην Αθήνα που απευθύνθηκαν οι Πατέρες τους ζητούσαν δεκάδες εκατομμύρια για τη δουλειά. Από κει τηλεφώνησα στο συνεργάτη μου Γιάννη Κάβουρα υπεύθυνου της υπολογιστών του ΙΝΒΑ και του Δήμου και μου είπε πως μπορούμε να φέρουμε σε πέρας αυτό το έργο. Συμφωνήσαμε επί του ορθίως.
Ισως και να μην πολυπίστευαν στην πρόταση. Στη συνέχεια τους διαψεύσαμε! Το Δ. Σ του ΙΝΒΑ με πρόεδρό του τον κ. Γιώργο Τιάλιο κι ο Δήμαρχος κ. Π. Κουκουλόπουλος συμφώνησαν ασμένως. Ετσι κάθε βδομάδα μας έφερναν από τη Σκήτη τους χειρόγραφους τόμους με το έργο του Υμνογράφου και η εξαιρετική βιβλιοθηκονόμος κ. Ευαγγελία Αργυροπούλου, άριστη στον τεχνολογικό χειρισμό, περνούσε τις χιλιάδες σελίδες (μια θάλασσα ύμνων και ποίησης θρησκευτικής) από το μηχάνημα ψηφιοποίησης το οποίο είχαμε ήδη αγοράσει με δωρεά της κυρίας Πετρούλας Γ. Ετσι ολοκληρώσαμε το έργο. Σε δημόσια τελετή με όλη τη συνοδεία της Σκήτης παρούσα στην Αίθουσα Τέχνης Κοζάνης Κυριακή 14 Μαίου του 2000 παραδώσαμε τα σιντί με όλο το έργο του Υμνογράφου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας ψηφιοποιημένο. Ηταν μια σωστική προσφορά της πόλεως Κοζάνης και των εγγράμματων θεσμών της στα εκκλησιαστικά και υμνολογικά γράμματα του Ορους και της Ορθοδοξίας εν γένει. Εκτοτε μια βαθιά αγαπητική σχέση αναπτύχθηκε μεταξύ μας. Προσωπικά τη Σκήτη ένοιωθα ως Σκήτη Μετανοίας μας, τους δε γέροντές της αδελφούς. (Γέροντα Σπυρίδωνα (+) ιερομόναχο Νεκτάριο, πατέρα Ευθύμιο ήδη προστώτα του κυρίως μέρους της Σκήτης μετά τον τριχασμό της, πατέρα Παύλο, μοναχό Θεοδόσιο, Παντελεήμονα (+ εκ του κόβιτ) κ.α.λ.. Κάθε που πηγαίναμε εκεί, κάθε χρόνο δηλ. προ κόβιτ, μου παραχωρούσαν για ύπνο το κελί του Υμνογράφου κι ένοιωθα κάπως…
Τον άγιο γνώρισα για λίγο σε μια πρωινή τράπεζα περαστικοί και πάλι από την αγριοόμορφη Σκήτη, να πίνει άφοβα το γάλα και τον καφέ του με αρκετή ζάχαρη. «Τι να μου κάνει εμένα το ζάχαρο 90 χρόνων» έλεγε. Για χρόνια χάριν παιδειάς ισχυριζόμουν πως έχω πάντα συμπαραστάτη στο βίο, τον μέγα ποιητή μοναχό Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη, του οποίου βοήθησα να διασωθεί και ηλεκτρονικά το πρωτότυπο του έργο του, με αφορμή ένα ταπεινό ζεύγος αρβύλων. Δεν άργησε να ανακηρυχτεί και άγιος κανονικά, αν κι εγώ τον θεωρούσα ήδη άγιο των χριστιανικών γραμμάτων των ύμνων, ακολουθιών, λειτουργιών (χιλιάδες).
Βοήθειά μας, η μνήμη του τιμάται την 7η Δεκεμβρίου.
– Αμήν.
άξιοι πολλών επαίων !!