Η Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ) Παράρτημα Κοζάνης τιμά την 8η Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μέρα αγώνα, μέρα σύμβολο για τη συμμετοχή των γυναικών στην πάλη για ισότιμα δικαιώματα ανδρών και γυναικών στην εργασία, στη μόρφωση, στην κοινωνική ζωή.
Η θυσία των εργατριών στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης το 1857 για στοιχειωδώς καλύτερες συνθήκες δουλειάς και εργασίας βάζει τη σφραγίδα της στον ταξικό και αγωνιστικό, διεκδικητικό χαρακτήρα της επετείου.
Διδάσκει ότι η ελπίδα και η αισιοδοξία για τις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων μπορούν να γεννηθούν στον δρόμο της συλλογικής διεκδίκησης, του ταξικού αγώνα για τη γυναικεία ισοτιμία και χειραφέτηση. Σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από τα δεσμά της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Οι αγωνιστές, απόγονοι και φίλοι της ΕΑΜικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, οι πολιτικοί πρόσφυγες είμαστε περήφανοι που τη 10ετία 1940 – ΄49 χιλιάδες εργάτριες, δασκάλες, νοσηλεύτριες, γιατρίνες, ηθοποιοί, αγρότισσες, αλλά και νοικοκυρές πύκνωσαν τις γραμμές του ΕΑΜ, μαθήτριες, φοιτήτριες αλλά και εργατοκόριτσα ήταν μέλη της ΕΠΟΝ, βρέθηκαν στη γραμμή πυρός με τον ΔΣΕ, βρέθηκαν παντού όπου διεξαγόταν ο σκληρός ταξικός, λαϊκός αγώνας.
Στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι γυναίκες των εργατικών και λαϊκών οικογενειών βγαίνουν στο προσκήνιο του λαϊκού απελευθερωτικού αγώνα, με την ιδιαίτερη πρωτοπόρα δουλειά του ΚΚΕ, ως συνέχεια αυτής της δράσης στην περίοδο του μεσοπολέμου.
Οι γυναίκες αγωνίστριες πολέμησαν με το όπλο στο χέρι, με απαράμιλλο ηρωισμό και ισότιμα δίπλα στον αντάρτη μαχητή του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ ενάντια στους φασίστες κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους, αλλά και σε κάθε μετερίζι του αγώνα, με τη συμμετοχή στην Εθνική Αλληλεγγύη για να σωθεί ο λαός από την πείνα, στις μεγάλες διαδηλώσεις και απεργίες, στο πλάι και μαζί με τους αγωνιστές συντρόφους τους. Συμμετέχουν στους λαογέννητους θεσμούς της Αυτοδιοίκησης και της Λαϊκής Δικαιοσύνης.
Στην Αθήνα στη ροή των κατοχικών γεγονότων και καταστάσεων η γυναικεία παρουσία απλώνεται. Βρίσκουμε τη γυναίκα με το όπλο στο χέρι, στην Εθνική Πολιτοφυλακή, στη διαδήλωση να στέκεται ατρόμητη μπροστά στα ναζιστικά τανκς, να στέκεται όρθια στα εκτελεστικά αποσπάσματα, να υφαίνει, να πλένει μέρα – νύχτα για τους αντάρτες, να μεταφέρει τον παράνομο Τύπο, να κρύβει αγωνιστές, να περιθάλπει πληγές τραυματιών, ως σύνδεσμος να μεταφέρει πληροφορίες, να φροντίζει για το καθημερινό συσσίτιο, να παραδίδει μαθήματα, τη συναντάμε στις απεργίες, στα σαμποτάζ με το Εργατικό ΕΑΜ, με τα θρυλικά χωνιά να ξεσηκώνει τον λαό της Αθήνας.
Το επιστέγασμα της μαζικής απελευθερωτικής δράσης των γυναικών έρχεται την άνοιξη του 1944, όταν η ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) κατοχυρώνει με πράξεις (νόμους) την ισοτιμία αντρών και γυναικών. Πραγματοποιήθηκαν μεταρρυθμίσεις που αφορούσαν τα πλήρη πολιτικά δικαιώματα, την ισότητα στην εργασία, τη συμμετοχή στη δημόσια ζωή. Για πρώτη φορά οι γυναίκες εκλέγουν και εκλέγονται. Το σύνθημα του 1920 του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος (μετέπειτα ΚΚΕ) “Σφυρί – δρεπάνι και ψήφο στο φουστάνι!” θα πάρει επιτέλους σάρκα και οστά.
Αλλά και στην ταξική μάχη του Δεκέμβρη 1944, πολέμησαν ηρωικά στην πρώτη γραμμή από κάθε πόστο του αγώνα, με το όπλο, αλλά και με τη δράση στις λαϊκές επιτροπές, στην περίθαλψη τραυματιών, στα συσσίτια, παντού.
Η εξουσία της πλουτοκρατίας μετά τον Δεκέμβρη μαζί με τις άλλες λαϊκές κατακτήσεις θα σαρώσει και τα νομοθετικά δικαιώματα των γυναικών τα κατακτημένα στην περίοδο της Κατοχής. Μέσα σε μια νέα μακρά περίοδο τρομοκρατίας σε όσες και όσους δημιούργησαν την Αντίσταση, οι μαχητές και μαχήτριες θα υποχρεωθούν να προβάλουν τις δυνάμεις τους σε μια ακόμα σύγκρουση με την εξουσία της πλουτοκρατίας που αυτή τη φορά στηριζόταν από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.
Σ’ αυτή την ταξική αναμέτρηση οι γυναίκες της Αντίστασης και του Δεκέμβρη δεν έμειναν άπραγες.
Ένα μεγάλο μέρος τάχτηκαν με την πλευρά του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, συνεχίζοντας την προσφορά τους και αποδεικνύοντας ότι ισχυρό εργατικό – λαϊκό κίνημα χωρίς τη συμμετοχή τους δεν δύναται να υπάρξει, όπως και ότι ο αγώνας για τη χειραφέτηση της γυναίκας είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον αγώνα για την ταξική απελευθέρωση.
Στην τρίχρονη Εποποιία του ΔΣΕ, οι γυναίκες που αποτελούσαν το 30% των δυνάμεών του δεν υστερούσαν καθόλου σε μαχητικότητα. Πολέμησαν μαζί με τους συντρόφους τους, όχι μόνο ως μαχήτριες αλλά και από θέσεις υπαξιωματικών και αξιωματικών. Ήταν πρωτοπόρες στην οργάνωση της επιμελητείας, του τομέα της υγείας, έγιναν τηλεφωνήτριες, έδρασαν ως σαμποτέρ, αλλά και με το χωνί στο χέρι στα όρια του αντίπαλου αστικού στρατού, καλώντας τα παιδιά του λαού να μην σκοτώνουν τα αδέρφια τους του ΔΣΕ, αλλά να συνταχθούν μαζί τους για μια Ελλάδα του λαού της, αψηφώντας όλους τους κινδύνους.
Χιλιάδες ήταν και οι γυναίκες, κομμουνίστριες και άλλες αγωνίστριες, που για τη δράση τους αντιμετώπισαν τις διώξεις, τις φυλακές και τις εξορίες, τα φρικτά βασανιστήρια των κολαστηρίων του αστικού μετεμφυλιακού κράτους, αλλά έμειναν αλύγιστες, όρθιες, αγωνιζόμενες ηρωικά για τις ιδέες και τη δράση τους κόντρα στον αντίπαλο και βγήκαν νικήτριες! Τα γράμματα των φυλακισμένων και εξορισμένων γυναικών προς τους άνδρες, τους γονείς, τα παιδιά τους, τ’ αδέλφια τους είναι ντοκουμέντα αντιλήψεων και πρακτικών που συνδυάζουν το βαθύ συναίσθημα με την αγωνιστική, την κομμουνιστική συνείδηση, με την άκαμπτη αφοσίωση στον σκοπό της κοινωνικής απελευθέρωσης, την ένταξη της ατομικής ανάγκης στην κοινωνική ανάγκη.
Με την πρωτοπόρα δράση του ΚΚΕ, αυτήν την 10ετία της λαϊκής ανάτασης, άνοιγε ο δρόμος της κατάκτησης της γυναικείας ισοτιμίας.
Χαιρετίζουμε και τιμάμε τους μεγάλους αγώνες των εργατριών γυναικών, των γυναικών των άλλων λαϊκών στρωμάτων της χώρας μας και όλου του κόσμου για τα δικαιώματά τους, για τη γυναικεία χειραφέτηση και ισοτιμία. Οι αγώνες αυτοί, αγώνες κοινοί με τους άνδρες συντρόφους τους, οδήγησαν σε σημαντικές κατακτήσεις, που όμως στον καπιταλισμό δεν είναι δεδομένες…
Οι ιδιαίτερες ανάγκες των γυναικών, οι οποίες προκύπτουν από τον αναπαραγωγικό τους ρόλο, δεν ικανοποιούνται από την πολιτική που ενισχύει τα κέρδη των λίγων, τους στόχους και την πολιτική της EE, των κυβερνήσεων που μεγαλώνουν την εκμετάλλευση. Άλλωστε, αυτό το σάπιο σύστημα που ζούμε, δεν θέλει και δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας.
Όλο το σύστημα της εκπαίδευσης, από το νηπιαγωγείο έως το πανεπιστήμιο, στρώνει το έδαφος αποδοχής των ανισοτήτων που αναπαράγει, μιλώντας παραπλανητικά για την ισότητα των δύο φύλων ή και για τη λεγόμενη έμφυλη ταυτότητα.
Όποιο φερετζέ και αν φορέσουν στους αστικούς εκσυγχρονισμούς, η ΕΕ, το ΔΝΤ, η κυβέρνηση, οι προηγούμενες και η σημερινή, η λεγόμενη ισότητα των φύλων είναι ένα ακόμα όχημα για την κατάργηση θετικών ρυθμίσεων υπέρ των γυναικών, όπως έγινε με την προς τα πάνω εξίσωση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, τη νυχτερινή δουλειά κ.ά.
Οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων εξακολουθούν να αγωνίζονται για την ισοτιμία, για ίσα δικαιώματα – μισθολογικά και εργασιακά – με τους άντρες της τάξης τους και την έμπρακτη αναγνώριση του ιδιαίτερου κοινωνικού ρόλου της εργαζόμενης γυναίκας, μητέρας, κόντρα στους εκμεταλλευτές που τις καταδικάζουν στην ανισοτιμία, στερώντας τους όλα αυτά και άλλα δικαιώματα. Κάτι που σε μεγάλο βαθμό είχαν κατακτήσει οι γυναίκες στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι ο αγώνας για την κατάκτηση της πραγματικής γυναικείας ισοτιμίας πρέπει να συνεχιστεί μέχρι την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού – κομμουνισμού. Η πείρα των πολιτικών προσφύγων που συμμετείχαν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι πολύτιμη παρακαταθήκη, που ενισχύει τον αγώνα των γυναικών των λαϊκών στρωμάτων σήμερα. Αγώνας επίσης που δεν μπορεί να μη συνδυαστεί με τον αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ενάντια στη συμμετοχή της χώρας μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που γίνεται στο έδαφος της Ουκρανίας, για να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου, να γυρίσουν πίσω τα στρατιωτικά τμήματα που δρουν εκτός συνόρων. Για την αποδέσμευση της Ελλάδας από ΝΑΤΟ – ΕΕ, με τον λαό νοικοκύρη στον τόπο του.
Ως ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ, με την ιστορική πείρα της 10ετίας 1940 – ΄49, την πείρα του αγώνα για την απελευθέρωση, του αγώνα του ΔΣΕ, την πείρα των πολιτικών προσφύγων από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, που άνοιξαν τον δρόμο για την εξασφάλιση της ισοτιμίας των γυναικών του λαού, καλούμε τις γυναίκες του μόχθου στη χώρα μας να ενισχύσουν τη συμμετοχή τους στους αγώνες του λαού μας.
Να συμπορευτούν με το ΚΚΕ, που έγραψε την πραγματική Ιστορία στην ανάδειξη της γυναίκας της εργατικής τάξης, του λαού, σε συνειδητή αγωνίστρια, ανοίγοντας τον δρόμο για την ισοτιμία της στην αντίσταση του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, στον ΔΣΕ. Που είναι το μόνο κόμμα που παλεύει σήμερα για την πραγματική ισοτιμία, συμβάλλοντας στην οργανωμένη συμμετοχή των γυναικών του μόχθου στους ταξικούς αγώνες, στον τόπο εργασίας, στο σωματείο, στο σχολείο, στη γειτονιά, στο χωριό.
Ενόψει των επερχόμενων εκλογών στη χώρα μας, είναι αναγκαίο να ενισχύσουν και με την ψήφο τους το τιμημένο ΚΚΕ, που παλεύει για τα λαϊκά συμφέροντα και για να ανοίξει ο δρόμος της ευημερίας για τον λαό μας σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.
Ζήτω η 8η Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
