Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης του 40ημέρου από το θάνατο του Γιάννη Καβουρίδη, του Σωφέρη, σε ηλικία 93 ετών, θα τιμήσουμε τη μνήμη του με αυτό το μικρό αφιέρωμα, ως τον άνθρωπο που έβαλε τα θεμέλια της συγκοινωνίας του Μικροβάλτου.
Ο Γιάννης Καβουρίδης γεννήθηκε στο Μικρόβαλτο Σερβίων Κοζάνης το 1929 και ήταν ένα από τα έξι παιδιά της οικογένειας. Έζησε σαν παιδί, τον πόλεμο του ’40, τη γερμανική κατοχή, το θάνατο του πατέρα του (1942), το ολοκαύτωμα του χωριού από του Γερμανούς το 1943, τη ζωή στις καλύβες έξω από το χωριό για τρία χρόνια, τους αντάρτες… Η πρώτη του ενασχόληση ήταν με τα ζώα (γουρούνια), όπως και από όλα τα παιδιά του χωριού.
Όμως, ανήσυχο πνεύμα όπως ήταν, αναζητούσε πάντα κάτι καλύτερο…
Στα 18 του μεταβαίνει στην Κοζάνη, όπου μαθαίνει την τέχνη του τσαγκάρη που την ασκεί επαγγελματικά στο χωριό πριν και μετά τη στρατιωτική του θητεία, εργάζεται για λίγο διάστημα στα λατομεία και τον αμίαντο, ενώ «μυήθηκε» στην οδήγηση πρώτα στο στρατό και μετά από ένα τρακτέρ που είχαν τα ξαδέλφια του Κώστας και Χρήστος Καβουρίδης.
Το 1960 ξεκινά με το Θωμά Γιαννόπουλο τη «μαναβική» με το πρώτο τους φορτηγό, ενώ λίγο αργότερα -αναγκαιότητα της εποχής- ξεκινά και τη μεταφορά του κόσμου. Από το 1962 μέχρι το 1967 εκτελεί με το φορτηγό κανονικά τη συγκοινωνία της «άγονης» γραμμής Μικροβάλτου – Σερβίων. Το 1967 διαμορφώνει την καρότσα του φορτηγού σε λεωφορείο και συνεχίζει μέχρι το 1972. Από το 1972 μέχρι το 1977 συνεχίζει με ένα άλλο μεταχειρισμένο λεωφορείο παλιού τύπου. Τέλος, από το 1977 μέχρι το 1990 και τη συνταξιοδότησή του, συνεργάζεται με το ΚΤΕΛ με κανονικό λεωφορείο ιδιοκτησίας του. Είναι φανερό ότι κατά την τελευταία φάση οι συνθήκες συγκοινωνίας έχουν αλλάξει θεαματικά…
Σε μια συζήτηση που είχαμε κάνει πριν 19 χρόνια (είχε δημοσιευτεί στην «Εν Μικροβάλτω…», Α.Φ.3/Αυγ.2004), είχαμε καταγράψει στιγμές από τις ιδιαίτερες δυσκολίες και τις λοιπές «υποχρεώσεις» του επαγγέλματος εκείνη την εποχή, όπως:
– Τις δυσκολίες στο τμήμα της Μαυρηράχης μέχρι το Προσήλιο, που σε αρκετές περιπτώσεις κατέβαζε τον κόσμο για να τον προφυλάξει από το γλίστρημα ή να βρει τρόπους να ξεκολλήσει από τη λάσπη… Τα πετρέλαια που πάγωναν από το χιονιά… Δρομολόγια για τα Σέρβια, που διαρκούσαν μέχρι και 5-6 ώρες!
– Το επικίνδυνο πέρασμα από της Κατιρίντς το Λάκκο, όταν ήταν «κατεβασμένος»…
– Τον κόσμο στοιβαγμένο σε πάγκους δεξιά και αριστερά της καρότσας του φορτηγού και ανάμεσα τσουβάλια με καυσόξυλα για τους μαθητές, τα γκουτσιούνια (γουρουνάκια) δεμένα στο σακί, κότες, ντορβάδες και δισάκια γεμάτα με προμήθειες… Μια τόσο γνώριμη εικόνα, για μας τους μεγαλύτερους…
– Τα επιπλέον «καθήκοντα», αφού εκτελούσε χρέη μεταφορέα ή και διανομέα στα σπίτια των μαθητών του Μικροβάλτου στα Σέρβια των καλαθιών και των ντορβάδων με τα φαγώσιμα της εβδομάδας. Σε αρκετές περιπτώσεις και του κηδεμόνα, να παραλαμβάνει τους ελέγχους των μαθητών του χωριού από το Γυμνάσιο.
– Την ανησυχία του, όταν το αυτοκίνητο “έκοβε” ταχύτητα και τα παιδιά σκαρφάλωναν εν κινήσει και αιωρούνταν κρεμασμένα για εκατοντάδες μέτρα!
Από την άλλη, ένιωθε μεγάλη περηφάνια, γιατί όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια δεν του είχε συμβεί το «κακό» -όπως έλεγε με νόημα- και παρέδωσε «λευκό» το δίπλωμα του επαγγελματία οδηγού. Με τη βοήθεια του εικονίσματος του Αι Γιώργη που το καντήλι του έκαιγε μέρα-νύχτα. Και τη συμπαράσταση της γυναίκας του, της κυρά Γιαννούλας(1931-2012)…
Πρωτοστάτησε στη δημιουργία και εγκατάσταση της προτομής του μητροπολίτη Κωνστάντιου Ματουλόπουλου (1841-1910) στο χώρο της πλατείας του Μικροβάλτου, τον οποίο θεωρούσε -αποκλειστικά (!)- γόνο των Καβουριδαίων του Μικροβάλτου… (η κατασκευή του χρηματοδοτήθηκε από τον επιχειρηματία Γεώργιο Βασ. Καβουρίδη, δείτε τα αποκαλυπτήρια της προτομής ΕΔΩ).
Από τότε -2004-, μας είχε αποκαλύψει αρκετά παλιά καλοσυντηρημένα αντικείμενα της προσωπικής του συλλογής, που ήταν διατεθειμένος να τα δωρίσει σε περίπτωση που προχωρούσε η ιδέα της δημιουργίας λαογραφικής συλλογής στο χωριό μας (δείτε ΕΔΩ). Κάτι που δεν προχώρησε…
Αυτός ήταν ο μπάρμπα Γιάννης ο Σωφέρης, αγαπητός εν ζωή από όλους και ιδιαίτερα επικοινωνιακός με τους νεότερους μέχρι τα τελευταία του, που «αναπαύεται» πλέον στην Αττική γη, όπου διαμένουν οι δυο κόρες του με τις οικογένειές τους…
Γ.Μ./mikrovalto.gr
“Εν Μικροβάλτω…” – Α.Φ.3/ΑΥΓ.2004/ΣΕΛ.7 – mikrovalto.gr
Μπράβο σας που διασώζετε τις μνήμες.